ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1180

“โอกาสสุดท้าย!”

จ้าวฮุยปัดมือของจ้าวเจินเจินออกอย่างเย็นชา แล้วหันหลังเดินออกไป

จ้าวเจินเจินรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งสรรพางค์กาย รู้ดีว่าบิดาเป็นคนพูดจริงทำจริง หากนางล้มเหลวอีกครั้ง เขามิยอมให้นางมีชีวิตอยู่แน่!

จะทำอย่างไรดี?

นางจะทำให้หลิงอวี๋หายไปได้อย่างไร?

จ้าวเจินเจินหันไปมองรอบ ๆ บังเอิญเห็นเงาหลังของมู่หรงชิ่งและมู่หรงเหยียนซงที่กำลังเดินจากไป

ดวงตาของเจ้าจ้าวเจินเจินหรี่ลง บางทีคนทั้งสองนี้อาจจะช่วยให้นางบรรลุเป้าหมายได้

……

ทางด้านหลิงอวี๋ หลังจากสนทนากับไทเฮาเสร็จ นางก็ขอตัวลากลับจากวัง

หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาหลายวัน หลิงอวี๋ขึ้นรถม้าแล้วก็เอนกายซบลงบนอกแกร่งของเซียวหลินเทียนโดยมิสนใจกิริยา

แม้จะเหนื่อยเพียงใด ทว่าสมองของนางยังมิวายครุ่นคิดเรื่องต่าง ๆ

นางถามขึ้นโดยมิคิดอะไร “เสด็จพ่อทรงมีพระราชประสงค์จะทรงจัดการกับเรื่องที่เซี่ยโฮั่วตานรั่วสังหารผู้อื่นอย่างไร?”

“อย่าบอกว่าเมืองทั้งสองนี้เป็นการชดเชยนะ? นี่คือสิ่งที่เราได้มาด้วยความสามารถของเราเอง มิเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เซี่ยโฮ่วตานรั่วสังหารผู้อื่น!”

เซียวหลินเทียนหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าอิดโรยของหลิงอวี๋ แต่ยังคงจดจำเรื่องนี้ได้ จึงกล่าวว่า

“องค์ชายหนิงกล่าวว่า จะให้เซี่ยโฮ่วตานรั่วไปขอขมาแก่ตระกูลของผู้ตาย และชดใช้ให้แก่ครอบครัวของหลี่ว์กังสองแสนตำลึงเงิน! ส่วนคุณชายหวางที่ใบหน้าเสียโฉมนั้น ชดใช้หนึ่งแสนตำลึงเงิน!"

หลิงอวี๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตระหนักว่า ค่าชดเชยที่องค์ชายหนิงเสนอนั้นมิเลวเลย

นางมิได้คาดหวังว่า เซี่ยโฮ่วตานรั่วจะชดใช้ชีวิตจริง ๆ องค์ชายหนิงสูญเสียเมืองทั้งสองไปแล้ว ยังเสนอชดใช้ในอัตราที่สูงเช่นนี้ นับว่าให้ความเป็นธรรมแก่หลี่ว์กังและคนอื่น ๆ แล้ว

แต่เมื่อหลิงอวี๋คิดถึงลูกธนูเย็นเฉียบที่เซี่ยโฮ่วตานรั่วแผลงใส่เซียวหลินเทียน นางก็ยังมิสามารถปล่อยผ่านความโกรธนี้ลงไปได้