ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1182

หากเซี่ยโฮ่วตานรั่วถูกองค์ชายหนิงบังคับให้มาที่นี่ นางคงรู้สึกอับอายที่ถูกผู้คนมุงดูตนเองขอโทษอีกฝ่ายที่ต่ำต้อยกว่า

นางต้องการขอโทษและจากไปให้เร็วที่สุด แต่มิคิดว่าฮูหยินสามจะก่อเรื่องขึ้นมาอีก

นางมิสามารถควบคุมความโกรธของตนเองได้อีกต่อไป จึงตะโกนเสียงดัง “เจ้ายังมิพอใจอีกรึ? ข้าขอโทษแล้วมิใช่รึ เหตุใดจึงต้องขอโทษซ้ำซากอีก”

“เห็นอยู่ว่าไพร่อย่างพวกเจ้ามิรู้ที่ต่ำที่สูง เงินสองแสนตำลึงยังมิพอใจอีกรึ? หากยังมิพอใจ ข้าก็จะเพิ่มเงินอีกหลายร้อยตำลึงให้พวกเจ้า”

หลายร้อยตำลึง?

นี่นับเป็นการตบหน้าผู้ใดกันแน่?

ผู้คนที่อยู่ในงานศพต่างยิ้มเยาะด้วยความดูแคลน

มิเห็นหรือว่า ฮูหยินสามบริจาคเงินกว่าหนึ่งแสนตำลึงให้แก่สถานการกุศลไปแล้ว

นางจะสนใจเงินเพียงมิกี่ร้อยตำลึงของเซี่ยโฮ่วตานรั่วหรือ?

เมื่อองค์ชายหนิงเห็นสีหน้าเย้ยหยันของราษฎร ก็รู้ทันทีว่าเซี่ยวโฮ่วตานรั่วสร้างความโกรธแค้นให้แก่ราษฎรอีกแล้ว ดังนั้นจึงส่งสายตาเป็นการตักเตือน ก่อนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ข้าขอถามฮูหยินสามว่า เจ้าต้องการให้ขอโทษในเรื่องใดอีก? หรือยังรู้สึกว่าตานรั่วมีกิริยามิเหมาะสม”

ฮูหยินสามยกมือขึ้นจับไหล่ทั้งสองข้างของเสี่ยวอวี้แล้วผลักนางไปข้างหน้าองค์ชายหนิง

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเสี่ยวอวี้ซีดเผือดด้วยความกลัว แต่เนื่องจากมือของมารดาจับไหล่นางไว้มั่น เสี่ยวอวี้จึงพยายามควบคุมตนเองมิให้ก้าวถอยหลัง

ทันทีที่หลิงอวี๋เห็นเสี่ยวอวี้ นางก็รู้สึกคุ้นหน้าตาอีกฝ่ายยิ่งนัก มินานนางก็นึกขึ้นได้ว่า เสี่ยวอวี้คือเด็กที่ถูกม้าของเซี่ยโฮ่วตานรั่วทำให้ตกใจเมื่อวันนั้น

“องค์ชายหนิง นางคือบุตรีของหม่อมฉันเพคะ เมื่อหลายวันก่อน องค์หญิงตานรั่วทรงขี่ม้าเข้าไปในตลาด ทำให้เสี่ยวอวี้ตกใจกลัวและวิ่งหนีมิทันจนเกือบถูกม้าขององค์หญิงต้านรั่วเหยียบ เคราะห์ดีที่ท่านอ๋องอี้ทรงช่วยเอาไว้ได้เพคะ”

ฮูหยินสามกล่าวอย่างช้า ๆ “ถึงกระนั้นบุตรีของหม่อมฉันก็ยังตกใจกลัวจนมิสามารถข่มตาหลับได้ และทุกครั้งที่ได้ยินเสียงม้าก็จะตกใจกลัวจนตัวสั่น”

“องค์หญิงตานรั่วหยิ่งยโส มิเห็นหัวราษฎร หม่อมฉันมิทราบว่าในเมืองของท่านจะเพิกเฉยต่อเรื่องนี้หรือไม่ อีกทั้งหม่อมฉันเองก็รู้ดีว่า แม้จะฟ้องร้องไปก็มิสามารถดำเนินคดีได้”

คุณชายหวางได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นก็ยิ่งมิพอใจกว่าเดิมก่อนตะโกนว่า “องค์หญิงตานรั่ว เด็กคนนี้มิผิด”

“ท่านเป็นถึงองค์หญิง หากวันหนึ่งท่านทรงมีบุตรี ท่านจะสามารถมองดูคนอื่นรังแกลูกหลานได้อย่างหน้าตาเฉยหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“เมื่อถึงตอนนั้น ท่านจะยอมพูดอย่างเต็มปากหรือไม่ว่าเป็นเพราะนางขี้ขลาดเอง?”

“ท่านเป็นถึงองค์หญิง แม้จะฆ่าคนก็สามารถใช้เงินแทนคำขอโทษ ในขณะที่ชาวบ้านต้องใช้ชีวิตแลกชีวิต ยิ่งไปกว่านั้น ฮูหยินสามมิได้ให้ท่านขอโทษอย่างเดียวมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ นางยังบอกว่าจะจ่ายเงินหนึ่งแสนให้ท่านอีกด้วย”

“แม้ว่าท่านจะเป็นผู้สูงศักดิ์ แต่พวกเราก็ยังสามารถซื้อคำขอโทษจากพระองค์ได้! ขอโทษเสี่ยวอวี้ ขอโทษนางเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

เสียงตะโกนของคุณชายหวังทำให้ชาวบ้านหลายคนที่มาร่วมงานศพต่างโกรธแค้นตามไปด้วย

“ขอโทษ ต้องขอโทษ...”

เสียงตะโกนดังขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งมันรุนแรงยิ่งกว่าที่ภัคคาคารเสียอีก...