ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1183

หลิงอวี๋มองภาพตรงหน้าพลางคลี่ยิ้มมุมปาก

นี่ช่างเป็นการแสดงที่น่าประทับใจจริง ๆ!

จักรพรรดิอู่อันกล่าวว่า หากต้องการระบายความคับแค้นใจ จงใช้ความแข็งแกร่งกดขี่ชาวฉีตะวันออก ดังนั้นพวกเขาจึงจะสามารถเงยหน้าขึ้นอย่างองอาจได้!

เซียวหลินเทียนเอาชนะฉีตะวันออกได้สองเมืองแล้ว ซึ่งในแง่ของความแข็งแกร่งนับว่าเขาได้รับชัยชนะ

องค์ชายหนิงมีอำนาจอะไรถึงสนับสนุนให้เซียวโฮ่วตานรั่วทำตัวหยิ่งยโสบนผืนแผ่นดินฉินตะวันตก?

หากวันนี้เซี่ยโฮ่วตานรั่วมิขอโทษ นางก็จะไม่มีวันได้เดินออกจากแคว้นนี้ไปได้

แม่ทัพเฉินมิใช้อำนาจแทรกแซงเรื่องนี้ เขาเพียงแต่ยืนมองอย่างเงียบงันพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก

นี่เป็นช่วงเวลาที่น่าภาคภูมิใจจริง ๆ

ในตอนที่อยู่ภัตตาคาร พวกเขาต้องอดกลั้นเพียงใดเมื่อเห็นเซี่ยโฮ่วตานรั่วอวดเบ่ง แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายถูกโจมตีในตอนนี้ พวกเขาก็รู้สึกดีที่เซี่ยโฮ่วตานรั่วจนตรอก!

มิยอมรับรึ? เช่นนั้นหากนำเรื่องนี้ไปร้องทุกข์แก่จักรพรรดิอู่อัน ชาวฉีตะวันออกก็จะมิได้รับผลประโยชน์อันใดอีกต่อไป!

องค์ชายหนิงประเมินสถานการณ์ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเซียวหลินเทียนและแม่ทัพเฉินไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วยแม้แต่คนเดียว

จะเกิดอะไรขึ้นหากทั้งสองคนจับมือเป็นพันธมิตร? เพียงแค่คำว่า ‘ผู้แพ้’ ก็ทำให้พวกเขาเสียเปรียบมามากพอแล้ว เช่นนั้นเขาจะกล้าอวดอำนาจในดินแดนของผู้อื่นได้อย่างไร!

“ตานรั่ว ขอโทษเสี่ยวอวี้เสีย!”

องค์ชายหนิงหันมองเซี่ยโฮ่วตานรั่ว ขณะพูดด้วยน้ำเสียงมิสบอารมณ์เล็กน้อย

เซี่ยโฮ่วตานรั่วมักสร้างความวุ่นวายให้เขาเสมอ

และสาเหตุที่ต้องสูญเสียเมืองไปก็เพราะนาง!

เซี่ยโฮ่วตานรั่วกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ นางจ้องมองเด็กหญิงตรงหน้าด้วยสายตาดุร้าย องค์หญิงอย่างนางต้องขอโทษเด็กคนนี้น่ะหรือ? มันสมควรแล้วรึ?

ตั้งแต่เกิดจนโต นางมิเคยได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อน!

เสี่ยวอวี้ตกใจกลัวสายตาดุร้ายของเซี่ยโฮ่วตานรั่วจนต้องถอยกรูดไปหลบในอ้อมกอดของฮูหยินสาม

แต่ฮูหยินสามยังคงยืนหยัดอย่างเด็ดเดี่ยว และพูดอย่างหนักแน่นเหนือศีรษะของนาง

“เสี่ยวอวี้ อย่ากลัว เจ้าดูสิ พระนางก็เป็นคนเหมือนกับเรา มีตาสองข้างและขาสองข้างเท่ากัน! อีกทั้งพระนางเองก็ยังรู้สึกกลัว ร้องไห้ และตอนเด็ก ๆ ยังฉี่รดที่นอนด้วย!”

ดูเหมือนว่า สิ่งที่มารดาพูดจะเป็นความจริง ผู้คนมากมายเหล่านี้ล้วนเป็นมิตรของนาง

พวกเขาต่างสนับสนุนและเป็นห่วงนาง

เสี่ยวอวี้เผลอยิ้มออกมาอย่างมิรู้ตัวก่อนผละมือออกจากมารดาแล้ววิ่งไปข้างหน้าพลางยกหมัดขึ้นประสานกันเลียนแบบท่าทางที่พี่ชายเคยใช้ในการขอบคุณเหล่าสหาย

“เสี่ยวอวี้ขอบพระคุณท่านลุง ท่านป้า และท่านพี่ทุก ๆ คน... เสี่ยวอวี้จะต้องกล้าหาญขึ้น และจะมิทำให้ทุกคนเป็นห่วงแน่นอนเจ้าค่ะ!”

เสี่ยวอวี้ประสานหมัดขอบคุณทุกคนแล้ววิ่งกลับไปหาเซี่ยโฮ่วตานรั่ว จากนั้นเชิดคางและตะโกนใส่เซี่ยโฮ่วตานรั่วด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว

“พี่ใหญ่ ท่านแม่ของข้าบอกว่า หากทำผิดก็ต้องขอโทษและยอมรับผิด เพื่อปรับปรุงตนเอง!”

“ทุกคนต่างบอกว่าท่านทำผิด แต่ท่านกลับมิยอมรับ ท่านมิอยากก้าวหน้าหรือ?”

“ดี ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะมิเรียกร้องให้ท่านขอโทษแล้ว! แต่จะจำเรื่องนี้ไว้... ตอนนี้ข้าอายุหกขวบ หากสิบปีข้างหน้าท่านยังมีชีวิตอยู่ ข้าจะไปทวงคืนมันด้วยตัวเอง!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วแทบกระอักเลือดตาย...

หากสิบปีข้างหน้าตนยังมีชีวิตอยู่หรือ?