ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1185

เมื่อมาถึงริมทะเลสาบ จ้าวซวนและคนอื่น ๆ ก็รอต้อนรับมู่หรงชิ่งและพี่ชาย จากนั้นทุกคนจะขึ้นไปบนเรือ

เรือแล่นไปยังกลางทะเลสาบ

หลิงอวี๋สั่งให้เถาจื่อรินชา

เซียวหลินเทียนหยิบกระบี่อันล้ำค่าออกมาแล้วส่งให้มู่หรงเหยียนซง มู่หรงเหยียนซงจึงชักมันออกดู แสงส่องกระทบกระบี่วาววับและคมกระบี่ยังเฉียบคมอย่างมาก

เมื่อเห็นลวดลายที่ด้ามกระบี่ เขาก็มองพิจารณาอย่างละเอียดพลางอุทานว่า “กระบี่เคลื่อนไหวราวกับดวงอาทิตย์บนฟ้า และพลิ้วไหวราวกับสายน้ำ”

“อ๋องอี้ ข้ารับมันไว้มิได้ นี่เป็นกระบี่เรือรอง ทั้งยังราคาสูงลิ่ว ของกำนัลชิ้นนี้มีค่ามากเกินไป... มิได้ ๆ ข้ารับของกำนัลอันล้ำค่าเช่นนี้ไว้มิได้!”

มู่หรงเหยียนซงเป็นนักรบ จึงรู้คุณค่าของกระบี่เล่มนี้ดี เขารีบเก็บมันเข้าฝักแล้วส่งให้อีกฝ่ายทันที

“สุภาพบุรุษมิแย่งของที่ผู้อื่นโปรดปราน อ๋องอี้ได้โปรดรับมันคืนไปด้วยเถิด!”

เซียวหลินเทียนจับมืออีกฝ่ายแล้วหัวเราะ “กระบี่ล้ำค่าต้องมอบให้วีรบุรุษ ข้ามิได้รู้สึกเลยว่าของกำนัลชิ้นนี้ยิ่งใหญ่กว่าบุญคุณที่องค์ชายจิ้นมีต่อข้า องค์ชายจิ้นได้โปรดรับไว้และอย่าได้รู้สึกผิดเลย!”

ทั้งสองคนปฏิเสธกันไปมา ในที่สุดมู่หรงชิ่งก็หัวเราะพลางกล่าวอย่างอ่อนหวาน “ท่านพี่ ในเมื่ออ๋องอี้มีน้ำใจ ท่านก็รับไว้เถิด แล้วค่อยหาของกำนัลดี ๆ สักชิ้นมาตอบแทนท่านอ๋องก็ได้!”

เมื่อมู่หรงชิ่งพูดเช่นนั้น มู่หรงเหยียนซงจึงรับไว้

เขาประสานหมัดต่อหน้าเซียวหลินเทียน “อ๋องอี้มีน้ำใจยิ่งใหญ่ เหยียนซงมิอาจปฏิเสธ!”

หลิงอวี๋รินน้ำชาให้ทั้งสามคนด้วยตนเอง เมื่อทุกคนนั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว นางก็เอ่ยอย่างมิเกรงใจว่า “องค์ชายจิ้น ก่อนหน้านี้ชิ่งเอ๋อร์บอกว่า ท่านต้องการพูดคุยกับหม่อมฉันเรื่องท่านแม่ มิทราบว่าองค์ชายจิ้นทรงทราบเรื่องใดเกี่ยวกับท่านแม่ของหม่อมฉันบ้างเพคะ”

มู่หรงเหยียนซงหันมองมู่หรงชิ่ง จากนั้นนางจึงหยิบม้วนภาพออกมาแล้วส่งให้หลิงอวี๋

ภาพวาดม้วนนี้เก่ามากแล้ว หลิงอวี๋จึงคลี่มันออกช้า ๆ นางเห็นภาพสตรีสาววัยเยาว์อยู่ข้างใน รูปโฉมและรอยยิ้มของหญิงสาวในภาพละม้ายคล้ายกับนางยิ่งนัก

หลิงอวี๋มิเผยความรู้สึกใด นางตรวจสอบลายเส้นอย่างจริงจัง รวมถึงตราประทับด้านล่าง

ตราประทับมีอักษรสองตัววที่เหมือนกับตัวอักษรที่สลักบนจี้หยกของหลานฮุ่ยจวน แต่มีอักษรเพิ่มมาอีกสองตัว... มู่หรง!

หลิงอวี๋ยังคงแสร้งโง่เขลา

“มู่หรงหนานฮั๋ว!”

มู่หรงเหยียนซงตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มู่หรงหนานฮั๋วคือเสด็จปู่ของข้า ท่านทรงพระประชวรหนักจึงเหลือเวลามิมากแล้ว!”

“ครั้งนี้เราต้องเดินทางไปที่ฉินตะวันตก เพราะนอกจากเสาะหาพันธมิตรแล้ว ยังมีเหตุผลอีกข้อหนึ่งคือ เสด็จปู่ของข้ามอบหมายให้ข้าไปรับตัวหลายฮุ่ยจวนเพื่อกลับไปเข้าเฝ้าเสด็จปู่เป็นครั้งสุดท้าย แต่คาดมิถึงว่านางจะจากไปแล้ว!”

“พระชายาอี้ หลานฮุ่ยจวนเป็นลูกของเสด็จปู่กับฉีเหยา ดังนั้นนางจึงมีศักดิ์เป็นน้าของพวกเรา หากนับตามลำดับ เจ้าก็คือลูกผู้น้องของข้า เป็นลูกผู้พี่ของชิ่งเอ๋อร์!”

หลิงอวี๋คาดเดาเรื่องบางส่วนไว้แล้ว จึงมิได้แสดงความรู้สึกใดออกมา

แต่เซียวหลินเทียนเพิ่งได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรก เขาจึงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ในร่างกายของหลิงอวี๋มีสายเลือดของชาวเยวี่ยใต้ไหลเวียนอยู่งั้นหรือ?