ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1186

ก่อนหน้านี้หลิงอวี๋ปิดบังเซียวหลินเทียนไว้เพราะมิอยากให้เขาคิดฟุ้งซ่าน

แต่ตอนนี้เมื่อมู่หรงเหยียนซงพูดออกมาเช่นนี้ หลิงอวี๋ก็มิกล้าที่จะนับญาติในทันที

ตอนนี้นางเป็นคนฉินตะวันตก ส่วนมู่หรงเหยียนซงเป็นคนเยวี่ยใต้ หากทำสิ่งใดมิดีตนจะมีความผิดเรื่องสมคบคิดกับศัตรูเป็นชนักติดหลังเอาได้

นางมองไปทางมู่หรงเหยียนซงพลางเอ่ยเรียบ ๆ “หม่อมฉันมิค่อยรู้เรื่องของคนรุ่นเก่าก่อนสักเท่าใด พวกนางเองก็มิเคยบอกหม่อมฉันเช่นกัน! อย่าเพิ่งนับญาติกันส่งเดชเลยดีกว่าเพคะ!”

“ตั้งแต่เล็กหลิงอวี๋ก็รู้เพียงว่า ท่านตาของหม่อมฉันคือท่านอัครเสนาบดีหลาน พวกท่านจะอาศัยแค่ภาพใบเดียวกับคำพูดของคนแก่ที่ป่วยหนักคนหนึ่งมาบอกว่า ท่านแม่ของหม่อมฉันคือลูกสาวของปู่พวกท่านหรือ เช่นนี้จะให้หม่อมฉันเชื่อได้อย่างไรกัน!”

มู่หรงเหยียนซงเองก็มิได้หวังว่าหลิงอวี๋จะนับญาติกับตนเช่นนี้อยู่แล้ว เขาจึงพยักหน้าพลางเอ่ย

“ข้าจะเล่าเรื่องเสด็จปู่ของข้ากับท่านยายของเจ้าให้ฟังก่อนก็แล้วกัน! ให้เจ้าได้รู้จักพวกเขาเสียก่อน!”

“ตอนนั้น เสด็จปู่ของข้าแต่งงานกับฉีเหยาผู้เป็นท่านยายของเจ้าตอนที่เป็นองค์ชายอยู่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนดีมาก ตอนเสด็จปู่ของข้าไปสนามรบ ฉีเหยากำลังตั้งครรภ์อยู่”

“ต่อมาเยวี่ยใต้มีสงครามภายใน ทั้งครอบครัวของฉีเหยาถูกพวกทหารกบฏสังหารไปในสงคราม มีเพียงฉีเหยากับบ่าวที่หนีออกไปได้ กระทั่งเสด็จปู่ของข้าทำการยุติความวุ่นวายภายในได้ก็มิรู้แล้วว่าฉีเหยาเป็นตายร้ายดีอย่างไร!”

“เสด็จปู่ของข้าตามสืบข่าวคราวของนางอยู่ตลอด แต่เพราะเหตุผลต่าง ๆ นานา ทำให้ข่าวที่ได้รับกลับมาล้วนบอกว่า ฉีเหยากับลูกได้ตายไปในสงครามแล้ว”

หลิงอวี๋ฟังโดยมิแสดงสีหน้าใด ๆ พลางครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อย ด้วยระดับของยุคสมัยนี้ หากคิดจะตามหาใครสักคนท่ามกลางฝูงชนมากมายนั้นแทบจะเป็นเรื่องที่เป็นไปมิได้เลย

มู่หรงหนานฮั๋วจะต้องแต่งงานใหม่อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงได้มีทายาทเช่นพวกมู่หรงเหยียนซงออกมาเช่นนี้

“หลังจากนั้นก็ผ่านไปเกือบสิบปี เสด็จปู่ของข้าได้รู้จักกับซือคงชวิ่นด้วยความบังเอิญเข้า จึงได้รับรู้จากการพูดคุยกันว่าฉีเหยาตายไปแล้ว แล้วก็มีลูกสาวคนหนึ่งชื่อว่าหลานฮุ่ยจวน!”

“อัครเสนาบดีหลานช่วยเหลือฉีเหยาในสงคราม และเพื่อปกป้องพวกนางสองแม่ลูก เขาจึงรับหลานฮุ่ยจวนเป็นลูกสาว!”

“ครั้นเสด็จปู่ของข้าได้ยินข่าวนี้ก็ส่งคนแฝงตัวเข้ามาในฉินตะวันตกทันทีเพราะอยากจะพาตัวป้าฮุ่ยจวนกลับ แต่คนของเขาก็หาป้าฮุ่ยจวนที่จวนอัครเสนาบดีหลานมิเจอ!”

ทันทีที่มู่หรงชิ่งได้ยินดังนั้นก็รู้เลยว่า หลิงอวี๋ยังมิยอมเชื่อในคำพูดทั้งหมดของพี่ชาย นางจึงเอ่ยอย่างร้อนใจ

“พี่หญิงหลิงหลิง ท่านพี่ของข้าพูดเรื่องจริงนะ!”

“ปู่ของข้าบอกว่าตอนนั้นเขาได้มอบจี้หยกคู่กายของเขาให้กับฉีเหยาไว้ ฉีเหยาต้องเก็บไว้ให้ท่านแม่ของเจ้าแน่นอน นั่นคือของแทนใจ! เจ้ามิพบในบรรดาของที่ท่านแม่ของเจ้าเก็บไว้เป็นของต่างหน้าบ้างหรือ?”

“อีกอย่าง พวกเครื่องประดับเช่นปิ่นปักผมรูปนกกระเรียนก็เป็นสิ่งที่เสด็จปู่ของข้ามอบให้ฉีเหยาเช่นกัน นั่นเป็นเครื่องประดับที่มีเพียงราชวงศ์เยวี่ยใต้เท่านั้นที่มี!”

มู่หรงเหยียนซงเอ่ยอย่างหนักแน่น “น้องหลิงอวี๋ เจ้าคงปฏิเสธมิได้ว่าเจ้ามีปิ่นปักผมนี้กระมัง!”

หลิงอวี๋ปฏิเสธมิได้ในทันที ตอนนั้นปิ่นปักผมนี้ถูกหลิงผิงขโมยไป นางจึงยืนยันต่อหน้าทุกคนแล้วว่าเป็นของต่างหน้าท่านแม่ของตน เพื่อจะพิสูจน์ว่าตนมิได้กล่าวหาหลิงผิงอย่างมิยุติธรรม!

เรื่องนี้เซียวหลินเทียนเองก็รู้เช่นกัน