ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1191

มู่หรงเหยียนซงเห็นใบหน้ากลัดกลุ้มของทั้งสองคนจึงเอ่ย “อย่าได้กังวลไป! น้องหลิงอวี๋ ข้าบอกแล้วว่าหามาพวกเจ้าด้วยสองเรื่อง เรื่องท่านแม่ของเจ้าพูดไปแล้ว เช่นนั้นตอนนี้ก็จะพูดเรื่องที่สองเลยแล้วกัน!”

“เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับครอบครัวของพระชายาเว่ย! น้องหลิงอวี๋ ก่อนหน้านี้ไทเฮาถูกวางยาพิษมิใช่หรือ? จากทักษะการแพทย์ของเจ้าคงตรวจมิเจอว่าไทเฮาถูกพิษชนิดใดใช่หรือไม่?”

หลิงอวี๋ตะลึงแล้วมองไปทางมู่หรงเหยียนซง นางตรวจสอบมิเจอจริง ๆ ว่าไทเฮาถูกพิษชนิดใด รวมถึงพิษที่ก่อนหน้านี้ตนถูกแม่นมของพระชายาเว่ยวางยาด้วย

การแก้พิษทั้งสองครั้งนี้ล้วนพึ่งยาแก้พิษที่อยู่ในกล่องเหล็กของหลานฮุ่ยจวนทั้งสิ้น ตอนนี้นางเหลือเพียงแค่เม็ดสุดท้ายแล้ว หากยังตรวจสอบมิพบแล้วได้รับพิษอีกนางก็คงหมดปัญญาแล้ว

“องค์ชายจิ้น ท่านทรงทราบหรือว่านั่นคือพิษชนิดใด?”

หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างร้อนใจ

มู่หรงเหยียนซงส่ายหน้าพลางเอ่ย “เรื่องที่ว่ายาพิษมีส่วนประกอบใดบ้างนั้นเป็นความลับของตระกูลเว่ย เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้แล้วก็ต้องเอ่ยถึงอีกเรื่องหนึ่งด้วย อ๋องอี้ พวกท่านมิเคยสงสัยสาเหตุการสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดิสูงสุดเลยหรือ?”

เซียวหลินเทียนได้ยินดังนั้นก็เบิกตาโตอย่างตกใจทันที เขามองมู่หรงเหยียนซงอย่างยากที่จะเชื่อ นี่มู่หรงเหยียนซงหมายความว่าอะไร?

หรือเขาจะบอกว่า จักรพรรดิสูงสุดมิได้สิ้นพระชนม์ธรรมดาหรือ?

เซียวหลินเทียนกำลังจะพูดขึ้นมาแต่ก็ได้ยินเสียงจ้าวซวนตะโกนมาจากด้านนอกเสียก่อน “รีบควบคุมเรือของพวกเจ้าเร็วเข้า มันใกล้จะชนพวกเราแล้ว!”

ลู่หนานก็วิ่งเข้ามาพร้อมตะโกนเช่นกัน “พวกท่านนั่งดี ๆ พ่ะย่ะค่ะ มิรู้ว่าฝั่งตรงข้ามเป็นเรือของผู้ใด กำลังแล่นตรงมาทางพวกเราแล้ว!”

ในขณะที่พูดก็ได้ยินเสียงของจ้าวซวนตะคอกอย่างโมโหอยู่ “สารเลว… เจ้าตั้งใจหรือ?”

จากนั้นเรือก็ถูกชนอย่างรุนแรง

โชคดีที่ลู่หนานเตือนเอาไว้ ทุกคนจึงนั่งกันอย่างมั่นคงแล้ว แต่เรือก็โคลงเคลงอย่างแรงอยู่ครู่หนึ่งแล้ว ถ้วยชาที่อยู่บนโต๊ะก็กลิ้งไปบนพื้นแล้วด้วย

หลิงอวี๋ถูกเซียวหลินเทียนจับเอาไว้ หลังจากเรือโคลงเคลงไปมาครู่หนึ่ง องครักษ์หลายคนก็จับไว้จนมั่นคง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

เซียวหลินเทียนเห็นว่าหลิงอวี๋มิเป็นอะไรแล้วจึงเดินออกไป

ด้านบนดาดฟ้าเรือดอกไม้ฝั่งตรงข้ามมีชายร่างกำยำสูงใหญ่เดินออกมา เขาสวมเสื้อคอจีน แขนทั้งสองข้างที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมาดูคล้ำและหยาบกร้าน

เขาตะคอกใส่จ้าวซวนอย่างหยาบคาย “มิเห็นหรือว่าเรือของข้ากำลังมา? พวกเจ้ามิหลบแล้วมาชนเรือของพวกข้าเสียหาย พวกเจ้าจะต้องชดใช้ให้พวกข้า!”

หลิงอวี๋ไม่มีวรยุทธ!

เซียวหลินเทียนรู้สึกจุกอกทันที แล้วเข้าก็รีบพุ่งเข้าไป

เพียงแต่เขาอยู่ค่อนข้างห่างจากหลิงอวี๋ มิรู้ว่าจะชิงช่วยเหลือหลิงอวี๋ก่อนที่ศัตรูจะลงมือได้หรือไม่

หลิงอวี๋ก้าวถอยหลังไปโดยมิรู้ตัว นางคิดมิถึงเลยว่าจะเจอมือสังหารอยู่บนเรือแล้วก็ไม่มีอาวุธที่เหมาะอยู่ในมือด้วย

นางเห็นประกายดาบของมือสังหารเข้ามาใกล้ตน นัยน์ตาของนางสะท้อนเป็นแสงดาบของอีกฝ่าย

ดาบนั้นมาอย่างทรงพลังมาก นางมิสามารถหลบหลีกได้เลย

นางเห็นดาบของอีกฝ่ายจะแทงเข้ามาที่ระหว่างคิ้วของตน แล้วแสงเย็น ๆ ก็ผ่านตาของหลิงอวี๋ไปราวกับดาวตก...

ชิ้ง!

แล้วเลือดก็สาดไปบนอากาศตามแสงดาวตกนั้น...