ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1192

เซียวหลินเทียนเห็นจากด้านหลังว่ามู่หรงเหยียนซงถือกระบี่เรืองรองฟันไปที่หน้าอกของมือสังหารอย่างรวดเร็ว

เลือดสด ๆ สาดกระเซ็นไปทั่ว มือสังหารอีกคนข้างหลังเห็นสถานการณ์แล้วรูม่านตาก็หดเล็กลง จากนั้นก็ส่งเสียงตะคอกออกไปอย่างเศร้าโศกและโกรธแค้นพร้อมถือดาบแทงไปที่มู่หรงเหยียนซง

มู่หรงเหยียนซงยังมิทันชักกระบี่กลับ ดาบของอีกฝ่ายก็โจมตีเข้ามาแล้ว

เมื่อเห็นว่าดาบของฝ่ายตรงข้ามเล็งไปที่หน้าอกของมู่หรงเหยียนซง ในสถานการณ์คับขันนั้น เซียวหลินเทียนก็พุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วแล้วจ่อดาบไปที่คอของมือสังหาร

มือสังหารจะป้องกันตัวเองจึงทำได้เพียงชักดาบกลับมาป้องกันไว้ แต่เขาก็ยังมิยอมแพ้ที่จะปล่อยมู่หรงเหยียนซงไปเช่นนี้

เขาลังเลอยู่เล็กน้อยแต่ก็พลาดโอกาสที่ดีไปแล้ว หลิงอวี๋เอายาสลบแทงไปที่มือสังหารแล้ว

ส่วนมู่หรงเหยียนซงก็ให้ความร่วมมือไปโดยปริยาย เท้าของเขาลื่นไปกับพื้น แล้วปลายเท้าก็ไปเตะเข้าที่มือสังหาร

แต่เพราะว่ามือสังหารเป็นยอดฝีมือจึงตัดสินสถานการณ์นี้ได้อย่างรวดเร็ว

เขารูปร่างค่อนข้างเตี้ย ดาบของเซียวหลินเทียนจึงผ่านหัวเขาไปและเส้นผมก็กระจัดกระจายออกมา

มือสังหารพุ่งไปข้างหน้าแล้วกระโจนออกจากหน้าต่างราวกับปลา

กระทั่งได้ยินเสียงมือสังหารตกน้ำไป และเส้นผมที่เซียวหลินเทียนตัดก็ปลิวอยู่ในอากาศ

“ยิงธนูไป… อย่าให้เขาหนีไปได้!”

เซียวหลินเทียนตะโกนพลางวิ่งออกไป

แต่รอกระทั่งพวกลู่หนานยิงธนูลงไปในน้ำ มือสังหารผู้นั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

“จ้าวซวน ส่งคนไปค้นหาตามริมฝั่ง ต้องจับตัวเขาให้ได้!”

เซียวหลินเทียนสั่งการทันที กลางวันแสก ๆ เช่นนี้ พวกเขายังกล้าส่งคนมาสังหารหลิงอวี๋อีก

นี่เห็นเขาเป็นคนตายหรือ?

“เซียวหลินเทียน มิต้องยุ่งยากหรอกเพคะ หากนางตั้งใจจะหนีไปจริง ๆ ท่านคงจะต้องให้คนไปอยู่รอบทะเลสาบ มิเช่นนั้นก็คงจับตัวนางมิได้!”

หลิงอวี๋สงบลงอย่างรวดเร็ว นางหยิบเศษผมที่อยู่บนพื้นขึ้นมาดมพลางเอ่ย “ยิ่งไปกว่านั้น มือสังหารผู้นี้เป็นสตรี! แต่ท่านให้พวกเขาไปจับตัวบุรุษ อย่างไรก็จับมิได้หรอกเพคะ!”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามือสังหารเป็นสตรี?”

จ้าวซวนพาคนขึ้นไปบนเรือดอกไม้ที่มาชนพวกเขา ชายกำยำผู้นั้นที่เมื่อครู่เรียกร้องให้จ้าวซวนชดใช้

เมื่อได้ยินว่าเรือที่ชนเป็นเรือของท่านอ๋องอี้ อีกทั้งบนเรือยังมีมือสังหารอยู่อีก

เขาก็ตกใจจนทรุดเข่าลงทันทีพลางเอ่ยด้วยใบหน้าที่ดูน่าสงสาร

“ท่านแม่ทัพ ข้ามิใช่พวกเดียวกับพวกเขานะขอรับ มีชายผู้หนึ่งให้เงินข้ามาห้าร้อยตำลึงแล้วบอกให้ข้ามาชนเรือของพวกท่าน...”

“ข้าผิดไปแล้ว ข้ามิควรเห็นแก่เงินเลยจริง ๆ! ข้าจะเอาเงินให้ท่านทั้งหมดเลย ท่านปล่อยข้าไปเถิดขอรับ...”

จ้าวซวนพูดมิออกกับความสามารถในการปรับตัวตามสถานการณ์ของชายกำยำผู้นี้ จึงให้คนไปตรวจสอบเรือดอกไม้หนึ่งรอบเพื่อให้แน่ใจว่าชายผู้นี้พูดความจริง

จ้าวซวนเองก็มิได้คิดจะปล่อยชายผู้นี้ไปเช่นนี้ เพราะหากมิใช่เพราะเจ้าคนนี้เห็นแก่เงินเอาเรือมาชน มือสังหารก็ไม่มีทางหาโอกาสขึ้นเรือมาได้

คนเช่นนี้ควรได้รับบทเรียนอย่างสาสม

“หลู่ชิ่ง พาเขาแล่นเรือกลับไป จากนั้นก็ส่งทั้งคนทั้งเรือให้กับแม่ทัพเฉิน!”

จ้าวซวนเอ่ยอย่างไร้ความปรานี “ดูจากกล้ามเนื้อของเขาแล้วน่าจะเหมาะมากกับการทำงานใช้แรง ให้แม่ทัพเฉินใช้งานให้เต็มที่เสียเถิด...”