ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1193

“หลู่ชิ่ง ช้าก่อน เอาศพของมือสังหารไปส่งให้แม่ทัพเฉินด้วย!”

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ หลิงอวี๋ก็เข้าในความหมายของเซียวหลินเทียนทันที

ในเมื่อมือสังหารทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน แทนที่จะเสียแรงไปตามจับหญิงสาวที่หนีไป สู้นำศพชายของนางมาใช้ล่อให้นางติดกับดีกว่า

แต่หลิงอวี๋กลับมิคิดว่ามือสังหารหญิงจะมาติดกับด้วยตนเอง

พวกเขารู้เรื่องการเดินทางของตนกับเซียวหลินเทียนเช่นนี้ ก็มิน่าจะมิรู้ว่าโดยนิสัยของเซียวหลินเทียนแล้ว จะไม่มีการทำร้ายศพเป็นอันขาด

ขอเพียงมือสังหารหญิงรอคอยอย่างอดทน กระทั่งมือสังหารชายถูกนำไปฝังแล้วค่อยขโมยศพไปก็ได้แล้ว

แม้ว่าหลิงอวี๋จะนึกถึงจุดนี้ แต่ก็มิอยากขัดความกระตือรือร้นของเซียวหลินเทียนจึงมิพูดอะไรออกไป

เรื่องที่พบมือสังหาร ทำให้การพูดคุยของพวกเขากับมู่หรงเหยียนซงไปต่อมิได้แล้ว

หลิงอวี๋ถูกเลือดของมือสังกหารกระเซ็นไปทั่วร่างกาย จึงเอ่ยอย่างรู้สึกขยะแขยง “ท่านพี่มู่หรง วันนี้พอเท่านี้เถิด ท่านกลับไปพักผ่อนก่อน วันพรุ่งข้าจะเชิญพวกท่านมาทานอาหารกันที่ตำหนักอ๋องอี้ แล้วเราค่อยคุยกันต่อเถิด!”

“ได้!”

มู่หรงเหยียนซงเองก็กลัวว่าจะเจอเรื่องมิคาดคิดขึ้นอีกจึงพยักหน้า

“วันนี้ต้องขอบคุณท่านแล้วท่านพี่มู่หรง!”

แม้ว่าหลิงอวี๋จะยังมิอยากยอมรับความสัมพันธ์เครือญาติกันของตนกับพี่น้องมู่หรง แต่เมื่อครู่หากมิได้มู่หรงเหยียนซงช่วยไว้ ตนคงต้องตายด้วยดาบของมือสังหารไปแล้ว

นางเปลี่ยนการเรียกมู่หรงเหยียนซงก็นับว่าเป็นการยอมรับมู่หรงเหยียนซงแล้วเช่นกัน

“พี่หญิงหลิงหลิง เจ้าต้องระวังเรื่องความปลอดภัยด้วย!”

เมื่อครู่มู่หรงชิ่งตกใจมาก นางคิดว่าหลิงอวี๋จะตายด้วยดาบของมือสังหารเสียแล้ว

นางนึกถึงเรื่องที่หลิงอวี๋ถูกธนูยิงใส่จนเกือบตายเมื่อครั้งที่แล้ว ก็อดมิได้ที่จะเอ่ยออกไป “พี่หญิงหลิงหลิง เจ้าควรจะเรียนวรยุทธไว้บ้าง เมื่อเจอกับอันตรายเช่นนี้จะได้หนีสะดวกหน่อย!”

“จะมีใครได้เล่า ก็คนขององค์ชายเว่ยกับตระกูลเว่ยน่ะสิ!”

เซียวหลิยเทียนพูดลอดไรฟันออกมา “พวกเราโค่นล้มฮองเฮาเว่ยไป คนตระกูลเว่ยจึงแก้แค้นพวกเรา!”

“หม่อมฉันคิดว่ามิใช่ตระกูลเว่ยเพคะ!”

หลิงอวี๋ส่ายหน้า “ท่านยังจำได้หรือไม่ว่า ตอนอยู่ที่ศาลาในสวนท่านตอบกลับเว่ยเฉิงไปอย่างไร?”

“ท่านบอกว่าหาก หากหม่อมฉันเกิดเรื่องใดจนถึงแก่ความตายขึ้นมาก็แสดงว่าเว่ยเฉิงเป็นคนทำ! และท่านจะมิปล่อยเขาไปแน่นอน!”

เซียวหลินเทียนมิใช่คนโง่ เมื่อครู่แค่โกรธจนมิทันได้คิดให้ถี่ถ้วน เวลานี้เมื่อหลิงอวี๋พูดขึ้นมา เขาก็นึกได้ทันทีว่าตนเองคิดผิด

“เจ้าหมายความว่า… มีคนได้ยินคำพูดของข้าแล้วจงใจหามือสังหารมาสังหารเจ้า และหากว่าเจ้าตายไป ความผิดก็จะไปตกอยู่ที่ตระกูลเว่ยหรือ!”

“เรื่องที่เว่ยเฉิงข่มขู่ท่านต่อหน้าธารกำนัลมีคนได้ยินมากมายถึงเพียงนั้น เสด็จพ่อก็ต้องทรงทราบอย่างแน่นอน หากเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา เสด็จพ่อย่อมลงโทษเว่ยเฉิงและตระกูลเว่ยอย่างแน่นอนเพคะ!”