ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1196

นี่มันหยิ่งผยองเกินไปจริง ๆ!

เซียวหลินเทียนลุกขึ้นอย่างเดือดดาลแล้วรีบแต่งตัวออกไปที่หลุมศพของหลี่ว์กังพร้อมกับหลิงอวี๋อย่างรวดเร็ว

ระหว่างทางก็ได้พบกับหลี่ว์เซียงกับหลี่ว์จงเจ๋อที่ได้ข่าวแล้วรีบมาเช่นกัน

หลี่ว์เซียงโกรธจนพูดติด ๆ ขัด ๆ เอ่ยขึ้นมา “รังแกกันมากไปแล้ว… รังแกกันมากเกินไปแล้วจริง ๆ! เซี่ยโฮ่วตานรั่วผู้นี้คิดว่าฉินตะวันตกไม่มีใครเลยจริง ๆ หรือไร?”

“นางกล้าเฆี่ยนตีศพ! ข้า… ข้าจะต้องกราบทูลต่อองค์จักรพรรดิให้นางชดใช้!”

สายตาของหลี่ว์จงเจ๋อมองหลิงอวี๋อย่างซับซ้อน หลิงอวี๋คาดการณ์ถูกอีกแล้ว

วันนี้ตอนที่เสร็จสิ้นพิธีศพของหลี่ว์กัง ก่อนที่หลิงอวี๋จะกลับไปก็ได้บอกกับหลี่ว์จงเจ๋อเป็นการส่วนตัว

“ฮูหยินสามไปอาศัยอยู่ที่ไร่นาของข้า หากเซี่ยโฮ่วตานรั่วมิสามารถลงมือกับพวกนางได้ มิแน่ว่าอาจจะมาระบายความโกรธที่ศพของหลี่ว์กังก็ได้! เจ้าหาคนสักสองสามคนไปเฝ้าที่หลุมศพหลี่ว์กังไว้ในตอนที่พวกเซี่ยโฮ่วตานรั่วยังมิออกจากฉินตะวันตก ป้องกันไว้ก่อน!”

ก่อนหน้านี้หลี่ว์จงเจ๋อยังมิเห็นด้วยเท่าไร คิดว่าคนตายไปแล้วเซี่ยโฮ่วตานรั่วคงมิทำอันใดกับคนตายหรอก

ทว่าด้วยความเชื่อใจที่มีต่อหลิงอวี๋ หลี่ว์จงเจ๋อจึงหาคนมาจับตาดูไว้ ไหนเลยจะคิดว่าเพิ่งคืนแรกเซี่ยโฮ่วตานรั่วก็ทนมิได้ที่จะลงมือแล้ว

“หลี่ว์เซียง ท่านแจ้งแม่ทัพเฉินแล้วหรือไม่?”

หลิงอวี๋เอ่ยถาม

“แจ้งแล้ว เขาน่าจะอยู่ระหว่างทาง!”

หลี่ว์เซียงเป็นอัครเสนาบดี เขารู้ว่าควรจะทวงคืนความยุติธรรมให้หลานชายของตนเองได้อย่างไร

แต่นี่เพราะว่าเกี่ยวข้องไปถึงฉีตะวันออก การมีคนของจวนขุนนางอยู่ด้วยจะจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้สะดวกกว่า

กระทั่งพวกเขาไปถึงที่หลุมศพ เซี่ยโฮ่วตานรั่วและบรรดานางรับใช้ก็ถูกคนของหลี่ว์จงเจ๋อล้อมอยู่ที่หน้าหลุมศพแล้ว

ที่พื้นยังมีศพของหลี่ว์กังนอนอยู่ และหลุมศพก็สภาพเละเทะไปหมด

หลี่ว์เซียงกับหลี่ว์จงเจ๋อโกรธจนอยากจะฆ่าคน แม้จะรู้ว่าศพนั้นมิใช่หลี่ว์กังจริง ๆ แต่การกระทำเช่นนี้ก็เป็นการเหยียบย่ำคนตาย

เซี่ยโฮ่วตานรั่วยิ้มเยาะอย่างดูถูก “ข้าถูกพวกเจ้าจับได้ มิได้มีสิ่งใดต้องพูดแล้ว เจ้าพูดมาเลย ครั้งนี้ต้องการอีกเท่าใด?”

“ขอเพียงมิมากจนเกินไป ข้าก็ให้ทานแก่พวกเจ้าได้!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วคิดว่าตนเฆี่ยนตีหลี่ว์กังตายไปแล้ว และจ่ายเพียงสองแสนเรื่องก็จบ

ครั้งนี้อย่างมากก็ให้เงินอีกหน่อยเพื่อจบปัญหาไป!

“หุบปาก!”

เซียวหลินเทียนดุอย่างทนมิไหว “เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วทำเรื่องใดก็จะจบปัญหาได้รึ? ครั้งนี้ข้าจะต้องทำให้เจ้าชดใช้กับพฤติกรรมที่น่ารังเกียจของเจ้าให้จงได้!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเบ้ปากอย่างดูถูก พลางเอ่ยถากถาง “อ๋องอี้… กลัวว่าสิ่งที่ท่านพูดจะทำมิได้น่ะสิ! กลับไปถามเสด็จพ่อของท่านเถิด ดูว่าเขาจะคิดเหมือนกับท่านหรือไม่!”

“พอได้แล้ว ข้าอยากกลับไปนอน พวกเจ้าหารือกันเรื่องค่าชดเชยเสร็จค่อยมาเอาเงินที่ข้าก็แล้วกัน!”

หลังจากพูดจบ เซี่ยโฮ่วตานรั่วก็คิดจะพานางรับใช้ของนางกลับ