ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1197

“คิดจะไปหรือ? มิง่ายดายเพียงนั้นหรอก!”

เซียวหลินเทียนกับหลี่ว์จงเจ๋อตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน

พวกองครักษ์จ้าวซวนกับคนของหลี่ว์จงเจ๋อต่างไปขวางทางเซี่ยโฮ่วตานรั่วเอาไว้

เซี่ยโฮ่วตานรั่วมองไปทางเซียวหลินเทียนอย่างเกลียดชัง เซียวหลินเทียนเมินเฉยต่อความรักของตนครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้นางเกลียดชัง นางจึงตะโกนออกไปอย่างเอาแต่ใจ

“มิให้ข้าไปรึ? เซียวหลินเทียน หรือว่าท่านจะกล้าฆ่าข้าเล่า?”

“หากท่านกล้าแตะต้องข้าแม้แต่ปลายเส้นผม เสด็จพี่ของข้าไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าไปแน่!”

“ผู้ที่ได้รับความพ่ายแพ้ยังจะกล้าหยิ่งผยองที่นี่อีก! เหตุใดเสด็จพี่ของเจ้าจะมิปล่อยข้าไปเล่า?”

เซียวหลินเทียนยิ้มอย่างดูถูก พวกเขาชนะองค์ชายหนิงในการล้อมเมือง และยังเป็นเพียงแค่กลุ่มของตนเท่านั้นด้วย นี่ก็เป็นการพิสูจน์แล้วว่า ความสามารถในการรบของกลุ่มฉินตะวันตกของพวกเขาคว้าชัยห่างจากฉีตะวันออกไปไกลแล้ว

องค์ชายหนิงหรือจะกล้าแตะต้องเขา?

นี่เซี่ยโฮ่วตานรั่วกำลังพูดเรื่องตลกอยู่หรือ?

ความเย่อหยิ่งของเซี่ยโฮ่วตานรั่วถูกปรามลงไปทันที พวกเขาแพ้และสูญเสียเมืองไปสองเมืองก็พิสูจน์แล้วว่าสู้มิได้

เกรงว่าถึงเสด็จพี่มาก็ไม่มีทางจะสนับสนุนตนเองแน่

ทว่าแพ้เรื่องอำนาจก็มิสามารถแพ้คนได้ เซี่ยโฮ่วตานรั่วยังคงเอ่ยอย่างแข็งกร้าว “ข้าเป็นแขกของฉินตะวันตก พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์มาจัดการข้าเป็นการส่วนตัว!”

“ข้าจะกลับที่พัก!”

“เกรงว่าองค์หญิงคงจะยังกลับไปมิได้!” หลิงอวี๋เอ่ยอย่างเหยียดหยาม “ก่อนหน้านี้องค์จักรพรรดิของพวกเราทรงเห็นแก่ที่องค์หญิงเป็นแขกจึงไว้พระพักตร์องค์หญิง และทรงลงโทษเพียงให้องค์หญิงขอโทษกับจ่ายเงินชดใช้!”

“แต่องค์หญิงได้บทเรียนไปก็ยังมิเปลี่ยนแปลง ทั้งยังมิเคารพคนตาย ทำลายศพและหลุมศพอีก สิ่งนี้เป็นการทำผิดกฎหมายของฉินตะวันตก องค์หญิงมีสิทธิ์อะไรที่คิดว่าองค์หญิงจะไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระหรือ!”

นางรับใช้ผู้หนึ่งที่ติดตามเซี่ยโฮ่วตานรั่วนึกถึงคำพูดที่ซินจิ้งพูดในภัตตาคาร จึงเอ่ยสนับสนุน

“แม้ว่าองค์หญิงของพวกเราจะทำผิดกฎหมายของพวกท่าน พวกท่านก็มิสามารถใช้การประชาทัณฑ์ได้ ควรจะส่งเรื่องให้องค์จักรพรรดิของพวกท่านจัดการ!”

เมื่อเซี่ยโฮ่วตานรั่วได้ยินดังนั้นก็นึกถึงการจัดการของจักรพรรดิอู่อันที่ภัตตาคาร แล้วก็คิดว่าต่อให้เรื่องไปถึงจักรพรรดิอู่อัน จักรพรรดิอู่อันก็คงเพียงแค่ให้ตนจ่ายเงินชดใช้เท่านั้น

“องค์หญิงคิดว่ากระหม่อมมารับองค์หญิงไปท่องเที่ยวชมทิวทัศน์หรือ?”

แม่ทัพเฉินดุขึ้นมาอย่างมิพอใจ “หากองค์หญิงมิขึ้นรถม้าก็จะเป็นการขัดขืนการจับกุม กระหม่อมสามารถสั่งให้คนลงมือกับองค์หญิงได้!”

นักการเหล่านั้นชักดาบออกมาอย่างให้ความร่วมมือ

หลี่ว์จงเจ๋อก็ยิ่งเอ่ยอย่างได้ทีขี่แพะไล่ “องค์หญิงตานรั่ว องค์หญิงตีคนตายชดใช้สองแสน… หากองค์หญิงขัดขืนการจับกุมแล้วถูกฆ่า กระหม่อมจะจ่ายชดใช้ให้องค์หญิงสามแสนเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

หลิงอวี๋ยิ้มพลางเอ่ย “ขัดขืนการจับกุมมิต้องชดใช้หรอกกระมัง! มิเห็นเคยได้ยินว่า ใครขัดขืนการจับกุมจนถูกฆ่าแล้วยังต้องชดใช้ให้เลย!”

เซียวหลินเทียนมองเซี่ยโฮ่วตานรั่วแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างเย็นชา “สามแสน? ข้าคิดว่าองค์ชายหนิงคงจะยอมเอาสามแสนกลับไป แต่คงมิออกหน้าให้องค์หญิงที่ก่อเรื่องหรอกกระมัง!”

“หากเขามิยินยอมรับค่าชดใช้ไปก็เปิดศึกกันเลยเถิด!”

คำพูดนี้ทำเอาพวกนางรับใช้ตกใจ พวกนางจึงกึ่งดันกึ่งอุ้มเซี่ยโฮ่วตานรั่วขึ้นไปบนรถม้า

นี่มิใช่อย่างที่อยู่ภัตตาคารก่อนหน้านี้แล้ว พวกนางแอบมาก่อเรื่องลับหลังองค์ชายหนิง หากยังโวยวายต่อแล้วถูกตีตายไปจริง ๆ องค์ชายหนิงก็ไม่มีทางเปิดศึกกับฉินตะวันตกเพื่อพวกนางเป็นแน่!