ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1212

“พี่สะใภ้สี่ ท่านกำลังคิดอะไรอยู่หรือ?”

เมื่อเห็นหลิงอวี๋จมอยู่ในห้วงความคิด จูหลานจึงถามด้วยความสงสัย “ท่านสงสัยเหมือนกันใช่หรือไม่ว่าเหตุใดองค์หญิงใหญ่จึงเสด็จกลับมา?”

หลิงอวี๋ออกจากห้วงความคิดแล้วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ข้ายังมิเคยเข้าเฝ้าองค์หญิงใหญ่เลยสงสัยว่าพระองค์มีนิสัยอย่างไรน่ะ?”

จูหลานตอบด้วยรอยยิ้ม “ข้าก็อยากรู้เช่นกัน! เราจะได้เข้าเฝ้าพระนางเร็ว ๆ นี้แล้ว! ไทเฮาคงทรงพระเกษมสำราญมิน้อยที่ในที่สุดองค์หญิงใหญ่ก็ทรงคิดได้และทรงยินดีที่จะดูแลรับใช้พระนาง!”

จูหลานมิรู้เรื่องการเมืองสักเท่าไร ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาด้วยการพูดคุยเรื่องเสี่ยวเป่าให้หลิงอวี๋ฟังว่าเหตุใดเสี่ยวเป่าถึงยังหัวเราะได้ในตอนที่ฟันงอก

ในฐานะแม่ ลูก ๆ คือทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับนาง

หลิงอวี๋เห็นความตื่นเต้นของอีกฝ่ายจึงรู้สึกอิจฉา

แม้หลิงเยวี่ยจะเป็นลูกของนาง แต่ก็มิเคยมีประสบการณ์ในการคลอดและมิเคยมีประสบการณ์เลี้ยงหลิงเยวี่ย จึงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับการหัวเราะครั้งแรก หรือเริ่มเดินครั้งแรก

น่าเสียดายอย่างยิ่ง!

ในภายภาคหน้านางจะต้องมีลูกเป็นของตัวเองเท่านั้นจึงจะได้สัมผัสความสุขเช่นนี้!

“ตอนนี้เยวี่ยเยวี่ยโตขึ้นมากแล้ว ถึงเวลาแล้วที่ท่านและอ๋องอี้จะมีทายาทอีกคน!”

เมื่อเห็นท่าทีสับสนของหลิงอวี๋ จูหลานจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าว่าเรามิจำเป็นต้องมีลูกมากมาย เพียงแค่สองคน พวกเขาก็สามารถเป็นเพื่อนร่วมทุกข์สุขกันได้แล้ว!”

“เยวี่ยเยวี่ยรู้เดียงสาแล้ว ส่วนท่านและท่านอ๋องต่างมีเรื่องยุ่ง เช่นนั้นก็มีลูกอีกสักคนไว้เป็นเพื่อนเขาเถิด!”

อีกหนึ่งคน? กับเซียวหลินเทียนหรือ?

หลิงอวี๋มองเซียวหลินเทียนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโดยสัญชาตญาณ เมื่อเห็นเซียวหลินเทียนหันไปพูดคุยกับองค์ชายเย่ รูปลักษณ์อันหล่อเหลาของเขาก็ทำให้หัวใจของหลิงอวี๋เต้นแรง

ตอนนี้เยวี่ยเยวี่ยยังเด็ก แต่เมื่อโตขึ้นโครงหน้าของเขาจะชัดเจนกว่านี้ และตอนนั้นเขาก็จะหล่อเหลาเหมือนเซียวหลินเทียน!

เช่นนั้นหากนางให้กำเนิดบุตรสาว เด็กหญิงก็จะมีแพขนตายาวและแก้มยุ้ยเหมือนเซียวหลินเทียน!

หลิงอวี๋อดมิได้ที่จะคิดเรื่องนี้ แต่ก่อนที่จะจมอยู่กับห้วงความคิดไปมากกว่านี้ นางก็ได้ยินเสียงหนึ่ง

“ไทเฮา... องค์หญิงใหญ่เสด็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อได้ยินเสียงนั้น นางกำนัลคนหนึ่งก็พยุงไทเฮาลุกยืนขึ้นและเดินไปข้างหน้า

หลิงอวี๋มองภาพตรงหน้าแล้วต้องตกใจอย่างมาก

จ้าวเจินเจินและพระชายาเว่ยสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนอย่างกะทันหันของหลิงอวี๋

พระชายาเว่ยยิ้มอย่างภาคภูมิ องค์หญิงใหญ่กลับมาแล้ว หลิงอวี๋ ถึงเวลาตกกระป๋องแล้ว!

จ้าวเจินเจินก็คิดเช่นเดียวกัน

อย่างไรก็ตามขณะที่จ้าวเจินเจินยินดีกับความเศร้าของอีกฝ่าย นางก็สัมผัสได้ถึงหายนะรุนแรงเช่นกัน

ในเมื่อฮองเฮาเว่ยถูกส่งไปที่ตำหนักเย็น ถึงเวลาแล้วที่พระชายาเส้าจะแสดงความสามารถของนาง

แต่แล้วองค์หญิงใหญ่ก็กลับมา!

เมื่อคิดดูแล้ว องค์หญิงใหญ่ได้รับความโปรดปรานจากไทเฮาและองค์จักรพรรดิอย่างรวดเร็ว

หากองค์หญิงใหญ่พูดให้การสนับสนุนองค์ชายเว่ยและพระชายา องค์จักรพรรดิอาจเปลี่ยนพระทัยก็เป็นได้...

การเคลื่อนไหวของตระกูลเว่ยยอดเยี่ยมยิ่งนัก!

จ้าวเจินเจินเริ่มกังวลเกี่ยวกับพระชายาเส้า องค์หญิงใหญ่กลับมาวังหลวงแล้ว เช่นนั้นพระชายาเส้าก็อาจต้องระมัดระวังให้มากขึ้น!