ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1213

ก่อนที่ไทเฮาและองค์หญิงใหญ่จะนั่งลงประจำที่ พระชายาเส้าและจักรพรรดิอู่อันก็เดินจับมือกันเข้ามา ขณะที่ด้านหลังเป็นองค์หญิงหกเซียวทง

วันนี้พระชายาเส้าแต่งตัวอย่างรัดกุมและเต็มยศ

รูปหกเหลี่ยมสีม่วงบนเสื้อคลุมแสดงถึงความมั่งคั่ง พร้อมด้วยดอกโบตั๋นที่ปักด้วยมือตั้งแต่ช่วงหน้าอกจนถึงไหล่ กลุ่มดอกไม้บนเสื้อช่วยให้ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มอย่างวิจิตรงดงามเปล่งประกาย

พระชายาเส้าปักปิ่นลูกปัดไว้ในมวยผม ซึ่งทำจากลูกปัดทองคำหกเม็ดเข้าคู่กับหินโมราสีแดง ส่งเสริมให้นางดูสง่างามและโอ่อ่า

ในฐานะที่เป็นผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดในวังหลัง ใบหน้าที่เชิดขึ้นแสดงให้เห็นถึงความพึงพอใจของนาง

หลิงอวี๋หันไปสังเกตสีหน้าขององค์หญิงใหญ่ เพราะเมื่อเห็นปิ่นปักผมของพระชายาเส้า นางก็หันมององค์หญิงใหญ่อย่างมิรู้ตัวอีกครั้ง

นางเห็นว่าองค์หญิงใหญ่ปักปิ่นลูกปัดบนมวยผมที่เกล้าสูงของนาง ช่างเหมือนกับปิ่นของพระชายาเส้า แต่แตกต่างเพียงขององค์หญิงใหญ่ฝังด้วยลูกปัดทองคำเก้าเม็ด!

เลขเก้าคือเลขที่มีเพียงผู้ที่ได้รับความเคารพสูงสุดเท่านั้นที่สามารถใช้ได้!

หัวใจของหลิงอวี๋พลันวูบไหว ปิ่นเล่มนี้เป็นของไทเฮา!

มันอาจจะเป็นสมบัติที่ไทเฮาเก็บไว้ก้นกล่องเก็บของก็เป็นได้!

หลิงอวี๋ยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ องค์หญิงใหญ่ใช้เวลาเพียงคืนเดียวก็สามารถเกลี้ยกล่อมให้ไทเฮามอบปิ่นปักผมที่แสดงถึงอำนาจสูงสุดให้นางได้ องค์หญิงใหญ่น่าทึ่งยิ่งนัก!

องค์หญิงใหญ่สามารถปักมันโดยไม่มีข้อห้ามใด เพราะมิเพียงแต่เป็นเครื่องแสดงความถึงความรักของมารดาเท่านั้น แต่ยังแสดงอำนาจให้อีกฝ่ายเห็นด้วย!

หลังจากพระชายาเส้าสังเกตเห็นปิ่นปักผมบนมวยผมขององค์หญิงใหญ่ ดวงตาของนางก็หรี่ลง ความโกรธฉายบนดวงตาชั่วครู่อย่างมิรู้ตัว ก่อนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ดูเหมือนว่าวันนี้ไทเฮาจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจนตัวหม่อมฉันเกือบจำมิได้เลยเพคะ! นี่ช่างเป็นโอกาสที่น่ายินดี ทำให้ผู้อื่นรู้สึกแช่มชื่นมิน้อย!”

“องค์หญิงใหญ่ ท่านควรกลับมาเร็วกว่านี้ ไทเฮาจะได้มิทรงเป็นกังวลมากจนพระเกศากลายเป็นสีขาว!”

“ท่านเห็นหรือไม่ว่าความกตัญญูของพวกเราเทียบมิได้กับการที่ท่านค้างคืนกับไทเฮาเพียงคืนเดียว ท่านทำให้พระนางทรงยิ้มกว้างด้วยความปีติยินดีแล้วเพคะ!”

องค์ชายเว่ยถูกส่งไปเฝ้าสุสานหลวง ดังนั้นองค์จักรพรรดิจึงเมินเฉยต่อพระชายาเว่ยและข้ามไปแนะนำองค์ชายคังและจ้าวเจินเจิน

พระชายาเว่ยรู้สึกอับอายและมิพอใจ แต่ก็อดกลั้นเอาไว้

องค์ชายคังและจ้าวเจินเจินมิชอบองค์หญิงใหญ่สักเท่าไร เพราะเห็นได้ชัดว่า ตระกูลเว่ยเชิญนางกลับมาเพื่อช่วยเหลือฮองเฮาเว่ยและองค์ชายเว่ย ถึงกระนั้นก็มิได้แสดงออกมา

องค์ชายคังยิ้มและทักทาย “ตอนที่เสด็จป้าเฉาฮุ่ยจากไป กระหม่อมยังเด็กนัก ท่านคงจำกระหม่อมมิได้ แต่กระหม่อมจำท่านได้ดี ท่านทรงพระสิริโฉมเหมือนตอนนั้นไม่มีผิดพ่ะย่ะค่ะ!”

จ้าวเจินเจินฉีกยิ้มอย่างมีนัย “หม่อมฉันได้ยินมาว่าเสด็จป้าเฉาฮุ่ยงทรงพระสิริโฉมเหมือนองค์ไทเฮา ทีแรกหม่อมฉันคิดว่าเป็นเพียงข่าวลือ แต่หลังจากพบท่านวันนี้ หม่อมฉันคิดว่าท่านช่างเหมือนกับไทเฮาไม่มีผิดเพคะ”

“เห็นเสด็จป้าทีไร หม่อมฉันก็หวนนึกถึงไทเฮาตอนยังทรงพระเยาว์ทุกทีเพคะ!”

ไทเฮาฉีกยิ้มกว้างขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อถูกยกยอ...