ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1214

เมื่อถึงคราวที่จักรพรรดิอู่อันแนะนำเซียวหลินเทียนและหลิงอวี๋ หลังจากแนะนำทั้งสองคน องค์หญิงใหญ่ก็ยิ้มกว้างและจับมือหลิงอวี๋ด้วยท่าทางดีใจ

“เมื่อคืนตัวข้าได้ยินเสด็จแม่พูดถึงเจ้า เสด็จแม่เล่าว่าเจ้าดูแลนางเป็นอย่างดี และยามที่เสด็จแม่ทรงประชวร เจ้าก็ยังอุทิศตนเพื่อดูแลพระนาง!”

สิ้นคำ องค์หญิงก็ถอดสร้อยข้อมือหยกมอบให้หลิงอวี๋

“นี่คือความต้องการของข้า ขอบใจที่ดูแลไทเฮาเพื่อข้า ไทเฮามอบสิ่งนี้ให้ข้าครั้นเมื่อแต่งงาน ข้าขอส่งต่อมันให้เจ้า!”

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังจะปฏิเสธ องค์หญิงใหญ่ก็ปรามนางเอาไว้และพูดหยอกล้อ “เจ้ากับข้ามิเจอกันมาก่อน เจ้าเลยมินับว่าข้าเป็นเสด็จป้างั้นหรือ!”

ไทเฮากล่าวด้วยรอยยิ้ม “อาอวี๋ รับไปเถิด! ในภายภาคหน้าพวกเราแม่ลูกต้องรบกวนเจ้าอีกมาก!”

หลิงอวี๋จึงพูดได้เพียงว่า “หลิงอวี๋ขอบพระทัยเสด็จป้าเพคะ!”

เมื่อนางเดินกลับมาพร้อมกับสร้อยข้อมือหยก หลิงอวี๋ก็เห็นจ้าวเจินเจินมองตนด้วยสายตาเหยียดหยาม

พระชายาเว่ยยังคงมีสีหน้าไร้อารมณ์

พระชายาเส้าในองค์จักรพรรดิหันมองหลิงอวี๋อย่างมีนัยก่อนหันหลังกลับ

หลังจากแนะนำตัวพระชายาเย่แล้ว หลิงอวี๋ก็พบว่า ในบรรดาพระชายาทั้งสี่คน นางเป็นคนเดียวที่ได้รับของกำนัลจากองค์หญิงใหญ่

หลิงอวี๋มิรู้สึกขอบคุณองค์หญิงใหญ่แม้แต่น้อย ถึงองค์หญิงใหญ่จะปฏิบัติต่อนางแตกต่างออกไป แต่ความจริงแล้วมันคือวิธีการที่ทำให้นางเป็นแกะดำ

เพราะจ้าวเจินเจินและพระชายาเส้ารู้สึกว่าหลิงอวี๋กำลังเรียกร้องความสนใจจากองค์หญิงใหญ่

ส่วนพระชายาเย่คิดว่าตนไม่มีอะไรสู้หลิงอวี๋ได้ ดังนั้นจึงมิสามารถสร้างความประทับใจให้องค์หญิงใหญ่

“ฝ่าบาท ยังเหลือองค์ชายรุ่ยอีกคนมิใช่หรือ? เหตุใดเขาถึงมิมาร่วมงานเล่า?”

องค์หญิงใหญ่ถามอย่างมิเป็นทางการหลังจากทักทายพระชายาเว่ย

หัวใจของหลิงอวี๋กระตุกวูบ นางถือโอกาสลอบสังเกตองค์ชายคังที่ยืนอยู่ตรงข้าม และพบว่าเขามองจักรพรรดิด้วยความสงสัยเช่นกัน

หลิงอวี๋ยืนฟังอย่างเงียบ ๆ มิขัดจังหวะ องค์หญิงใหญ่จะส่งตัวหรงเอ๋อร์มารักษาอย่างนั้นหรือ นางมิกล้าหรอก!

ใครจะรู้ว่าองค์หญิงใหญ่และเว่ยเฉิงสมรู้ร่วมคิดวางอุบายอะไรอยู่!

เซียวหลินเทียนบอกว่า หรงเอ๋อร์แกล้งป่วย องค์หญิงใหญ่คงมิโง่พอที่จะส่งหรงเอ๋อร์มาให้นางกับมือหรอกกระมัง

“ในเมื่อเขามาร่วมมิได้ เช่นนั้นก็เริ่มงานเลี้ยงเถิด! หลังจากนี้ข้าจะสั่งให้ขันทีฉางส่งยาให้เขา! เขาจะได้รักษาร่างกายให้แข็งแรง และเมื่อถึงวันแต่งงาน ข้าจะจัดพิธีแต่งให้เขาเป็นการส่วนตัว!”

จักรพรรดิอู่อันออกคำสั่ง เหล่านางกำนัลก็นำจานอาหารมาวางลงบนโต๊ะ

องค์หญิงใหญ่ดูแลไทเฮาอย่างมิบกพร่อง ราวกับว่าต้องการชดเชยความกตัญญูที่ติดค้างตลอดหลายปีที่ผ่านมา

เว้นเสียแต่พระชายาเว่ย แม้เหล่าพระชายาต่างแสร้งทำเป็นมิเห็น ถึงกระนั้นก็สามารถรับรู้ได้ว่า การปรนนิบัติอย่างพิถีพิถันขององค์หญิงใหญ่ที่มีต่อไทเฮาแฝงเจตนาบางอย่างไว้...

มิได้มาจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่ทำเพียงต้องการแสดงให้พวกนางเห็นเท่านั้น...