ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1215

จักรพรรดิอู่อันและไทเฮาดูเหมือนจะมิรู้เรื่องนี้ พวกเขาพูดคุยกันอย่างมีความสุขเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีต

หลิงอวี๋มิได้ตั้งใจฟังมากนัก นางคอยสังเกตท่าทีองค์หญิงใหญ่อย่างใจเย็น

นางพำนักอยู่ที่อารามจิ้งซือนานหลายปีจึงมีท่าทีสงบนิ่ง หากพูดตามหลักเหตุผลแล้ว นางควรถือครองพรหมจรรย์และมีจิตใจบริสุทธิ์ แต่หลิงอวี๋มิได้รู้สึกเช่นนั้น

ทุกย่างก้าวขององค์หญิงใหญ่ดูสง่างามและสูงส่ง ซึ่งเป็นกลิ่นอายที่ผู้บำเพ็ญเพียรมานานมิอาจมีได้

อาหารมื้อนี้จบลงด้วยบรรยากาศแห่งความคิดถึง จักรพรรดิอู่อันและพระชายาเส้านั่งรถม้ากลับวังหลวงเป็นคนแรก

หลังจากที่หลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนกล่าวลา ทั้งสองคนก็เดินออกจากวังหลวง ทันใดนั้นหลิงอวี๋ก็สังเกตเห็นแม่นมซ่งนางกำนัลส่วนตัวของพระชายาเส้ายืนอยู่ข้างต้นไม้

หัวใจของหลิงอวี๋เต้นแรง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ นางจึงเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย

แม่นมซ่งถอยไปสองก้าวเพื่อซ่อนตัวอยู่ใต้เงาต้นไม้แล้วกระซิบว่า

“พระชายาอ๋องอี้ พระชายาสั่งให้ข้ามาบอกบางอย่างให้ท่าน... การลอบสังหารที่ทะเลสาบไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพระชายาเจ้าค่ะ!”

พูดจบ แม่นมซ่งก็เดินจากไป

หลิงอวี๋เดินกลับไปหาเซียวหลินเทียนและรายงานเขาถึงสิ่งที่แม่นมซ่งพูด

เซียวหลินเทียนหัวเราะ “หมายความว่าอย่างไร? เรามิได้สืบเรื่องนี้ด้วยซ้ำ แต่นางกลับรอที่จะประกาศความบริสุทธิ์มิไหว!”

หลิงอวี่จูงมือเซียวหลินเทียนออกจากวังหลวงแล้วขึ้นรถม้า “พระชายาเส้าเป็นคนฉลาด! หม่อมฉันคิดออกแค่สองสาเหตุที่ทำให้พระนางกระตือรือร้นที่จะประกาศความบริสุทธิ์”

“ข้อแรก พระนางกับองค์ชายคังมิได้เป็นคนสั่งการจริง ๆ นางจึงเกรงว่าเราจะกำหนดเป้าหมายไปที่ตน! ตอนนี้องค์หญิงใหญ่เสด็จกลับมาแล้ว พระนางกังวลเรื่องการกำจัดองค์หญิงใหญ่ จึงมิต้องการให้เราสร้างเรื่องลำบากใจให้!”

“ข้อสอง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพี่น้องมู่หรง พระชายาเส้ามิต้องการให้เรากำหนดทิศทางการสืบสวนผิดเลยเตือนเรา!”