ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1221

เซียวหลินเทียนครุ่นคิดตาม เขาคิดไปเรื่อย ๆ แล้วความคิดก็มุ่งไปที่ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเฮ่อกับค่ายกองทหารเสือ

เหตุใดตระกูลเฮ่อต้องวางยาพิษจักรพรรดิสูงสุดด้วยเล่า?

ตอนนั้นมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

“องค์หญิงใหญ่กับฮองเฮาเว่ยรู้เรื่องนี้ด้วยหรือไม่?”

เขาคิดแล้วก็ตั้งคำถามออกมาโดยมิรู้ตัว

หลิงอวี๋กำลังคิดอยู่ว่าจะช่วยมู่หรงเหยียนซงลบล้างความผิดอย่างไรดี แล้วจู่ ๆ ก็ได้ยินคำถามของเซียวหลินเทียน จึงเอ่ยออกไป

“หม่อมฉันยังสงสัยอยู่เลยเพคะว่า องค์หญิงใหญ่กับไทเฮามีความแค้นอะไรต่อกันกันแน่ เหตุใดพระนางจึงไปอยู่ที่อารามจิ้งซือนานหลายปีมิกลับมาเลย?”

“เซียวหลินเทียน หม่อมฉันรู้สึกว่า จินโหย่วผู้นี้อาจจะมิได้รู้เพียงแค่สิ่งที่มู่หรงชิ่งบอกพวกเราเพคะ! หากต้องการที่จะรู้รายละเอียดมากกว่านี้ก็ต้องไปหาเขา!”

เซียวหลินเทียนยิ้มขมขื่น “อีกมิกี่วันก็จะถึงงานแต่งงานของมู่หรงชิ่งกับเฮ่อหรงแล้ว พวกเรามีเวลาไปตามหาเขามากมายถึงเพียงนั้นที่ไหนกัน!”

“เรื่องสำคัญต้องจัดการทันที คิดวิธีขวางงานแต่งงานก่อนเถิด!”

หลิงอวี๋พยักหน้าแล้วเล่าเรื่องที่เจอกับไป๋สั่วมิ่งในวันนี้ สุดท้ายก็เอ่ย “พวกเราเตรียมตัวก่อนสักหน่อย วันพรุ่งหากนางปรากฏตัวอีก จะต้องไล่ตามไปจนถึงรังให้ได้ เช่นนี้อาจจะเจอหัวหน้าหอเหยี่ยวราตรีก็เป็นได้เพคะ!”

เซียวหลินเทียนได้ยินว่าหลิงอวี๋เอากลิ่นนั้นไปใส่ตัวของไป๋สั่วมิ่งได้ตามแผนแล้วก็เรียกพวกจ้าวซวนมารวมตัวทันที จากนั้นก็แจงงานใช้แผนที่จะจับตัวไป๋สั่วมิ่งกับหัวหน้าหอเหยี่ยวราตรี

เพื่อให้แผนสำเร็จ เซียวหลินเทียนตั้งใจให้ท่านจินต้าไปหายืมหมาป่าที่ไวต่อการรับกลิ่นมาสองสามตัว แล้วรอให้ไป๋สั่วมิ่งปรากฏตัวอีกครั้ง

วันรุ่งขึ้น หลิงอวี๋จงใจพาหานเหมยกับเถาจื่อออกไปข้างนอกเพื่อเป็นการล่อให้ไป๋สั่วมิ่งปรากฏตัว ครั้งนี้ทั้งสามคนไปที่ไร่นา

ใกล้จะเข้าฤดูหนาวแล้ว อากาศค่อนข้างหนาวเย็น หลิงอวี๋จึงเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมสีชมพู

คนบังคับรถม้าก็คือปี้ไห่เฟิง เขาเองก็รู้แผนของหลิงอวี๋เช่นกัน เขาจึงบังคับรถม้าไปพลางคอยสังเกตรอบตัวอย่างเงียบ ๆ ไปด้วย

ตลอดทางเป็นการอย่างราบรื่น กระทั่งไปถึงที่ไร่นา พวกนางก็เยี่ยมชมสถานการณ์ของการเพาะปลูกในพื้นที่นี้ และเดินไปรอบ ๆ ก่อนจนถึงเวลาอาการเย็นจึงได้กลับไปที่ไร่นา

“พระชายา ในไร่นาล้วนเป็นคนของพวกเรา หากไป๋สั่วมิ่งอยากจะแฝงตัวเข้ามาคงมิได้ง่ายดายถึงเพียงนั้นกระมังเจ้าคะ?”