ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1220

ไป๋สั่วมิ่งหยิ่งผยองเช่นนี้ กล้าอวดดีว่าจะเป็นวิญญาณร้ายตามรังควานหลิงอวี๋ หลิงอวี๋ก็มิกังวลแล้วว่านางจะมิโผล่มา

ขอเพียงติดตามนางไปก็จะต้องเจอหัวหน้าหอเหยี่ยวราตรีที่มิเปิดเผยตัวผู้นั้นแน่นอน

หลิงอวี๋จดจำเรื่องของมู่หรงชิ่งแล้วกลับตำหนักอ๋องอี้ไปก่อน

เซียวหลินเทียนกำลังรออยู่อย่างร้อนใจ ครั้นเห็นว่าหลิงอวี๋เข้าห้องมาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก็รู้เลยว่าหลิงอวี๋พบอะไรบางอย่างมาแล้ว

“อาอวี๋ องค์หญิงชิ่งว่าอย่างไรบ้าง?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยถามอย่างรอมิไหว

หลิงอวี๋จึงเล่าสิ่งที่มู่หรงชิ่งบอกมาให้เซียวหลินเทียนฟัง

เมื่อได้ยินเรื่องของจินโหย่ว เซียวหลินเทียนก็ตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น

หลิงอวี๋รู้เรื่องของจินโหย่วมิมากนัก แต่เซียวหลินเทียนรู้ว่าตอนนั้นจินโหย่วผู้นี้เป็นทหารกล้าที่อยู่ใกล้ชิดจักรพรรดิสูงสุด ว่ากันว่าวรยุทธของเขาแข็งแกร่งมาก ทั้งยังเป็นคนมีปัญญาดีอีกด้วย

ครั้นเมื่อองค์จักรพรรดิสูงสุดสิ้นพระชนม์ เซียวหลินเทียนยังเด็กอยู่ เขาชื่นชมจินโหย่วผู้นี้มาก

ตอนนั้นจินโหย่วเป็นอาจารย์วิชาวิทยายุทธขององค์ชายเว่ย องค์ชายเว่ยถูกจักรพรรดิอู่อันที่ตอนนั้นยังเป็นองค์รัชทายาทเลี้ยงดู เซียวหลินเทียนกับองค์ชายคังทำได้เพียงมองจินโหย่วสอนวรยุทธให้องค์ชายเว่ยอย่างอิจฉาเท่านั้น

คืนที่จินโหย่วหนีไป ครอบครัวของเขาถูกจำคุกและในวันรุ่งขึ้นก็ถูกประหาร

ตอนนั้นเซียวหลินเทียนยังไปดูการประหารชีวิตเลย ครอบครัวใหญ่เจ็บสิบแปดสิบคนล้วนถูกตัดหัวทั้งหมด สถานที่แห่งนั้นมีแต่เลือดไหลรินจนกลายเป็นแม่น้ำยังคงเด่นชัดในความทรงจำของเซียวหลินเทียนอยู่เลย

มีอยู่ช่วงหนึ่งเซียวหลินเทียนดูถูกจินโหย่ว รู้สึกว่าเขาไปร่วมกับศัตรูและทรยศแผ่นดินจนทำให้ครอบครัวใหญ่ต้องเดือดร้อน ไหนเลยจะคิดว่าถึงตอนนี้จะมีความลับที่ซ่อนอยู่เช่นนี้!

เซียวหลินเทียนมิเคยรู้เลยว่า จินโหย่วเป็นหัวหน้ากลุ่มองครักษ์ของค่ายกองทหารเสือด้วย และยิ่งมิรู้เลยว่า เฮ่อจิ้นผู้เป็นปู่ของเฮ่อจู้เป็นราชองครักษ์ของค่ายกองทหารเสือในตอนนั้น

หากตอนนั้นเฮ่อจิ้นเป็นราชองครักษ์ของค่ายกองทหารเสือ เช่นนั้นตอนนี้ผู้ใดเป็นราชองครักษ์เล่า?

เซียวหลินเทียนใจเต้นรัวทันที แม้ว่าเขาจะมิรู้ว่าราชองครักษ์ของค่ายกองทหารเสือแต่งตั้งจากอะไร ทว่าผู้ที่เป็นราชองครักษ์ก่อนหน้านี้จะต้องส่งมอบตำแหน่งราชองครักษ์ต่อแน่นอน และคงจะมีสิทธิ์ที่จะแนะนำด้วย

“หม่อมฉันกำลังพูดถึงหลิงเยี่ยนเพคะ ตระกูลเฮ่อทำให้เด็กในท้องของหลิงเยี่ยนหลุดออกมาเช่นนี้ จะต้องทำเพื่อพระชายาเว่ยแน่นอน แต่องค์ชายเว่ยจะรู้เรื่องนี้หรือไม่?”

หลิงอวี๋ขมวดคิ้วพลางเอ่ย “พระชายาเว่ยจะยังให้กำเนิดบุตรได้อีกหรือไม่ก็มิรู้ นางมิกลัวว่าองค์ชายเว่ยจะไม่มีผู้สืบทายาทหรือ? เช่นนั้นต่อให้ในภายภาคหน้านางได้นั่งอยู่ในตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทแล้วจะอธิบายกับองค์ชายเว่ยว่าอย่างไร?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างมิเห็นด้วย “เจ้าคิดมากเกินไปกระมัง! พระชายาเว่ยยังสาว นางมีลูกให้องค์ชายเว่ยอีกได้อยู่แล้ว! นางไม่มีทางให้โอกาสหลิงเยี่ยนคลอดลูกก่อนนางหรอก!”

“ยิ่งไปกว่านั้น องค์ชายเว่ยไปเฝ้าสุสานหลวงครั้งนี้ก็พาสาวงามไปด้วยหลายคน บางทีในบรรดาสาวงามเหล่านั้นอาจจะตั้งครรภ์ลูกขององค์ชายเว่ยแล้วก็ได้!”

“เอาเถิด หม่อมฉันกังวลมากเกินไปเองเพคะ!”

หลิงอวี๋ส่ายหน้า “เฮ่อหรงผู้นี้ลงมือโหดร้ายจริง ๆ จัดการลูกของหลิงเยี่ยนไปแล้ว ทั้งยังโยนความผิดให้มู่หรงเหยียนซงอีก การกระทำเช่นนี้มีเพียงคนเช่นเขาเท่านั้นถึงจะคิดได้!”

“เซียวหลินเทียน ท่านว่าพวกเราจะต้องพิสูจน์อย่างไรดีว่ามู่หรงเหยียนซงมิเคยแตะต้องหลิงเยี่ยนแต่เขาถูกลอบวางแผนจัดการ?”

“เรื่องราวเกิดขึ้นที่หมู่บ้านตระกูลเฮ่อ ทั้งตระกูลเฮ่อก็มีแต่จะพูดเป็นเสียงเดียวกันเท่านั้น ไม่มีทางช่วยเป็นพยานให้มู่หรงเหยียนซงหรอก!”