ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1232

เมื่อมองเช่นนี้แล้วก็นับว่านางรับใช้เช่นเหวินชิงนั้นมีความจงรักภักดี แม้ว่าความคิดนี้จะมิได้ดีนัก แต่ก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่นางคิดออกแล้ว!

“ข้าจะช่วยเจ้าส่งข่าวนี้ไปให้ถึงหูท่านอดีตเสนาบดีเอง!”

หลิงอวี๋เอ่ยรับรอง “เช่นนั้นเจ้าก็ต้องรับปากข้าเช่นกันว่าจะปกป้องหลิงเยี่ยนเป็นอย่างดี! จริงสิ นางแท้งลูกไปแล้ว ร่างกายคงมิได้แข็งแรงกระมัง?”

หลิงเยี่ยนตั้งครรภ์ได้สามเดือนกว่าแล้ว หลิงอวี๋กังวลว่า เด็กเติบโตถึงเพียงนี้แล้วหากถูกยาขับออกมาจะส่งผลกระทบต่อร่างกายของหลิงเยี่ยน

เหวินชิงเอ่ยด้วยใบหน้าขมขื่น “พระชายาเว่ยกับอ๋องหรงมิอยากให้นางตายเร็วไป ดังนั้นในตอนนั้นจึงเชิญหมอมาช่วยเอาเด็กออกมา!”

“แต่ร่างกายของคุณหนูรองยังมิสะอาดและมีเลือดไหลอยู่ตลอด ข้ากลัวว่าหากนางเป็นเช่นนี้ต่อไปจะเสียเลือดจนตาย!”

หลิงอวี๋ครุ่นคิดแล้วหยิบยาเม็ดกล่องหนึ่งส่งให้เหวินชิง “เจ้าให้นางกินวันละสองเม็ดนะ นี่เป็นยาฟื้นฟูร่างกายหลังคลอด มันจะเป็นผลดีกับนาง!”

เหวินชิงรับมาอย่างตื่นเต้น

หลิงอวี๋นึถึงเป้าหมายอีกอย่างของตนจึงกระซิบถามไป “หลิงเยี่ยนมิได้บอกอะไรกับพระชายาเว่ยเกี่ยวกับพระชายาอ๋องอี้ใช่หรือไม่?”

เหวินชิงตะลึงไปเล็กน้อยแล้วมองหลิงอวี๋อย่างแปลกใจ

หลิงอวี๋จึงเอ่ยเบา ๆ “ข้าได้ยินมาว่า พระชายาอ๋องอี้มิใช่หลานสาวแท้ ๆ ของท่านอดีตเสนาบดี ก็มิรู้เช่นกันว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แล้วหลิงเยี่ยนกับพระชายาอ๋องอี้ก็มีความแค้นต่อกัน นางมิได้เอาเรื่องนี้ไปบอกพระชายาเว่ยใช่หรือไม่?”

“เจ้าต้องบอกข้ามาตามความจริง ให้ข้าได้รู้ว่าพระชายาเว่ยยังมีแผนการร้ายที่จะจัดการกับตระกูลหลิงอีกหรือไม่ เจ้าเองก็มิอยากให้เกิดเรื่องกับท่านอดีตเสนาบดีใช่หรือไม่?”

เหวินชิงได้ยินเช่นนี้ก็รีบเอ่ย “เรื่องนี้คุณหนูรองได้บอกกับพระชายาเว่ยไปแล้ว ตอนนั้นพระชายาเว่ยแปลกใจมากและซักถามรายละเอียดไปมากมาย คุณหนูรองก็บอกออกไปอย่างโง่เขลา!”

“บอกอะไรไปบ้าง?” หลิงอวี๋ขมวดคิ้ว

หลิงเยี่ยนผู้นี้เอาความลับของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนไปบอกกับพระชายาเว่ยเพื่อจะแต่งงานเข้าตำหนักองค์ชายเว่ย!

“สิ่งที่คุณหนูรองรู้ก็มีมิได้มากนัก ก็แค่ฟังที่หวางซือต่อว่านายท่านรองที่เลี้ยงลูกแทนคนอื่นมาตั้งหลายปี!”

หลิงอวี๋เข้ามาแล้วก็มิอยากกลับไปมือเปล่า สายตาของนางจึงไปอยู่ที่เรือนหลัก

นางต้องไปสำรวจดูสักหน่อย ดูว่าจะเจอหลักฐานอะไรที่น่าเชื่อถือและสามารถลงโทษเฮ่อหรงได้มากขึ้น มิเช่นนั้นหากพึ่งเพียงแค่การให้ปากคำของพวกเหวินชิง องค์หญิงใหญ่แค่ร้องไห้ต่อว่ามิเท่าไร จักรพรรดิอู่อันก็ใจอ่อนปล่อยเฮ่อหรงไปแล้ว

หลิงอวี๋ย้อนกลับไปที่ด้านนอกเรือนหลักอย่างเงียบ ๆ อีกครั้ง ภายในเรือนหลักยังคงสว่าง องครักษ์ที่ลาดตระเวนก็ยังคงคุ้มกันอย่างแน่นหนา

หลิงอวี๋คิดว่าหากคอยอยู่จนถึงกลางดึก การคุ้มกันของพวกเราก็น่าจะคลายลง

นางจึงหามุมซ่อนตัวไว้แล้วรอคอยอย่างอดทน

กระทั่งผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยาม จู่ ๆ ก็เห็นองครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากด้านนอก แล้วเข้าไปที่เรือนหลักอย่างเร่งรีบ

เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ดวงตาของหลิงอวี๋เป็นประกายแล้วนอนคว่ำหน้าแอบฟังไปกับพื้น...