ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1237

ขณะที่หลิงอวี๋นอนคว่ำหน้าพักผ่อนอยู่ที่พื้น นางก็รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของเสียงฝีเท้าจำนวนนับไม่ถ้วนที่พื้น

แล้วก็มีเสียงรัวกลองดังมาราง ๆ ด้วย

หลิงอวี๋ตกใจลุกขึ้นนั่ง

เฮ่อเฉียงคิดจะทำอะไรอีก?

หรือว่าเขาพบว่ามีคนแอบบุกเข้ามาในห้องลับเลยกำลังเรียกคนมาจับตน?

หากตนเป็นเฮ่อเฉียง เวลานี้จะทำสิ่งใดกันนะ?

หลิงอวี๋ลองคิดกลับกันพลางเคลื่อนที่ออกไปอย่างเงียบ ๆ

ตอนนี้ในห้องลับยังมีมือสังหารอยู่อีกหนึ่งคน เฮ่อเฉียงใช้งานเขาเช่นนี้ทั้งยังยอมให้เขามาซ่อนตัวที่ห้องลับอีก ก็เป็นการพิสูจน์แล้วว่า คนผู้นี้ต้องมีความสามารถโดนเด่น

หากกลับไปทางเดิมก็อาจจะเป็นการหาเรื่องยุ่งให้ตนเองแล้วไปเจอเข้ากับเฮ่อหรงกับเฮ่อเฉียงเอาได้

เช่นนั้นทางที่เหลือที่สามารถหนีออกไปได้ก็มีเพียงเส้นทางที่ตนอยู่นี่

แต่เส้นทางห้องลับนี้จะไปสถานที่ใดกัน หากตนออกไปแล้วจะเจอกำลังพลมารอจับตนอยู่หรือไม่

หลิงอวี๋กังวลใจเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้นางคุยกับหานอวี้ไว้แล้วว่า ตอนกลางคืนตนจะกลับไปเจอนาง ให้หานอวี้ช่วยปิดบังให้ตนด้วย

หากตนมิกลับไป แล้วหากเฮ่อเฉียงตรวจสอบนางรับใช้พบว่าตนหายไป

จากนิสัยที่สามารถฆ่าคนโดยมิกะพริบตาได้ของเฮ่อเฉียงแล้ว อย่าว่าแต่หานอวี้ที่ช่วยปิดบังให้ตนจะต้องตายเลย แม้แต่พวกแม่นางลั่วเองเขาก็ไม่มีทางปล่อยไปแน่!

หลิงอวี๋ทนมิได้หรอกหากนางรับใช้มากมายถึงเพียงนั้นต้องตายเพราะตน

หลิงอวี๋มิรู้ว่า ตนจะสามารถยืมพลังของมิติมาช่วยพรางตัวให้ตนเองได้นานแค่ไหน นางรู้เพียงเรื่องเดียวคือ นางจะต้องออกไปให้ได้โดยเร็วที่สุด

ที่เรือนด้านในของจวนอ๋องหรง นางรับใช้ที่ถูกปลุกให้ตื่นจากการหลับใหลถูกองครักษ์เร่งให้ไปในเรือน

หานอวี้ที่ปลอมเป็นนางรับใช้ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย นางกระวนกระวายใจมาก มิรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หรือว่าพระชายาอ๋องอี้ถูกจับได้แล้ว? พวกเขาจะให้คนเหล่านี้ไปชี้ตัวพระชายาอ๋องอี้หรือ?

แต่จะว่าเช่นนี้ก็มิสมเหตุสมผลเท่าไร คนของอ๋องหรงจะกล้าฆ่าพระชายาอ๋องอี้ต่อหน้าธารกำนัลหรือ?

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ? กลางดึกเช่นนี้ยังมิให้หลับให้นอนอีก!”

แม่นางรับผิดชอบงานจึงจดเรื่องนี้ไว้ รอจนตรวจสอบคนของตนทั้งหมดเสร็จแล้ว แม่นางรับผิดชอบงานจึงก้าวออกไปรายงานว่าหลิงเอ๋อร์ไปช่วยงานครัว

เฮ่อเฉียงอีกด้านข้างได้ยินเข้าก็นึกถึงหลิงเอ๋อร์ที่มิเคยเจอมาก่อนเมื่อตอนกลางวัน เขาหันไปทางแม่นางลั่วพลางเอ่ยถามเสียงเรียบ “แม่นางลั่ว หลิงเอ๋อร์เล่า!”

แม่นางลั่วมองไปรอบ ๆ กลุ่มของตน แล้วเอ่ยอย่างสงสัย “นางกลับไปนอนกับทางแม่นางเผิงเจ้าค่ะ แม่นางเผิง เจ้ามิได้เรียกนางมาหรือ?”

แม่นางเผิงได้ยินดังนั้นจึงเอ่ย “แต่คนที่อาศัยอยู่กับนางบอกว่าวันนี้นางไปช่วยที่ครัวนะ!”

เฮ่อเฉียงจึงตัดบทการเกี่ยงกันไปมาของทั้งสองคน พลางเอ่ยเสียงแข็ง “พวกเจ้ามิจำเป็นต้องพูดให้มากความ บอกข้ามาว่านางอยู่ที่นี่หรือไม่?”

“ใครอาศัยอยู่กับนาง ก้าวออกมา!”

หานอวี้เห็นว่าหลบเลี่ยงมิได้แล้ว จึงทำได้เพียงแสร้งทำท่าทีหวาดกลัวแล้วเดินออกมา

สายตาคมกริบของเฮ่อเฉียงมองไปที่หานอวี้ทันที สายตาเยือกเย็นราวกับธารน้ำแข็งนั้นเจาะเข้าไปในกระดูกของหานอวี้ ทำให้นางตัวสั่นโดยมิรู้ตัว...

พ่อบ้านเฮ่อผู้นี้ เหตุใดสายตาจึงน่ากลัวเช่นนี้!

ทำเอาขนหัวลุกราวกับงูพิษขู่เลย...