ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1253

“องค์ชายเว่ย นี่ต่อหน้าธารกำนัล เจ้าคิดว่าจะฆ่าปิดปากพระชายาของข้าหรือ?”

มือที่ราวกับเหล็กของเซียวหลินเทียนจับมือขององค์ชายเว่ยไว้แน่น สายตาก็ราวกับมีดคมกริบที่แทงบนใบหน้าขององค์ชายเว่ยอย่างไร้ความปรานี

องค์ชายเว่ยสัมผัสได้ถึงสายตาของเขา ความรังเกียจและความไร้ปรานีในนั้นมากจนเอ่อล้นและไม่มีการปิดบังไว้เลย

เขาชะงักไป

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสายตาเช่นนี้ของเซียวหลินเทียน น้องสี่ผู้นี้ ที่แท้ก็สะสมความโกรธที่มีต่อตนไว้มากถึงเพียงนี้!

“เจ้ามิถามนางเล่าว่านางพูดสิ่งใดกับข้า!”

องค์ชายเว่ยเอ่ยอย่างแข็งนอกอ่อนใน “นางบอกว่าข้าสิ้นทายาทแล้ว! นี่มิใช่การแช่งข้ารึ?”

“เซียวหลินเทียน ข้าเป็นพี่ของเจ้า นางพูดเช่นนี้กับข้า เจ้ายังจะให้ท้ายนางอีกรึ?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างมิแสดงสีหน้า “พระชายาของข้าเป็นหมอ ทั้งยังเป็นหมอที่ดีที่สุดในเมืองหลวงด้วย! นางบอกว่าเจ้าป่วย เช่นนั้นก็แสดงว่าป่วย!”

“นางหวังดีกับเจ้า ให้เจ้าอย่าได้กลัวการรักษา เหตุใดเจ้ามิรู้จักดีชั่วเล่า!”

เซียวหลินเทียนพูดแล้วก็ปล่อยมือขององค์ชายเว่ย องค์ชายเว่ยจึงโซเซแล้วล้มไปข้างหน้า

เซียวหลินเทียนเดินอยู่รอบ ๆ เขาแล้วคว้าคอเสื้อด้านหลังของเขาไว้ มิให้เขาหน้าทิ่มไป!

“ท่านพี่ ร่างกายของเจ้าถูกสตรีเอาไปหมดแล้วจริง ๆ! นี่ขนาดไปเฝ้าสุสานจักรพรรดิก็ยังเอาสนมไปหลายคนทีเดียว พูดเบา ๆ ก็คือ เจ้ามิใส่ใจร่างกายของตนเองเลย!”

“แต่หากพูดแรง ๆ ก็คือ เจ้ามิเคารพต่อบรรพบุรุษตระกูลเซียว!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาต่อหน้าทุกคน

ครั้งที่แล้วปล่อยองค์ชายเว่ยไปครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เซียวหลินเทียนมิคิดจะทนแล้ว

จักรพรรดิอู่อันจ้องมองมาด้วยสายตาจริงจัง