ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1254

ค่ายกองทหารเสือนี้คือหมากลับของจักรพรรดิอู่อัน หากทำตามที่เซียวหลินเทียนบอกก็จะสามารถจับเกลือเป็นหนอนในค่ายกองทหารเสือได้ และจะได้รู้แน่ชัดว่าค่ายกองทหารเสือมีกี่คนที่จงรักภักดีกับตน

ทว่า จักรพรรดิอู่อันเป็นกังวล นี่คือแผนลับของเซียวหลินเทียน หรือต้องการบีบให้ตนเองเปิดเผยความสามารถที่แท้จริงของค่ายกองทหารเสือ...

แต่จากกล่องเงินที่บรรจุอยู่เต็มทุกกล่องที่ย้ายออกจากทางลับมากองในเรือน ก็ได้เห็นบัญชีค่ายกองทหารเสือจำนวนมากอีก

ทั้งยังค้นเจอหนังสือยอมรับผิดของมู่หรงเหยียนซงจากในนั้นด้วย แววตาของจักรพรรดิอู่อันจึงยิ่งมืดมนลงเรื่อย ๆ

เซียวหลินเทียนพูดถูก ค่ายกองทหารเสือดูภายนอกแล้วตนเป็นผู้ควบคุม แต่แท้จริงแล้วจะใช่ตนหรือไม่ก็ยากที่จะบอก!

นี่คือดาบแหลมคมที่แขวนอยู่บนหัวของตน หากมิทำให้ชัดเจน เขาจะนอนหลับอย่างสงบได้หรือ?

“ฝ่าบาท ตรวจค้นแน่ชัดแล้วพ่ะย่ะค่ะ จวนอ๋องหรงมีทางลับสามทางจริง ส่วนห้องลับมีการขุดใหม่พ่ะย่ะค่ะ!”

หากท่านอ๋องเฉิงมิได้เห็นด้วยตาตนเองก็มิอาจเชื่อได้เช่นกัน

เขามองเฮ่อหรงอย่างแปลกใจ สีหน้าของเฮ่อหรงขาวซีดราวกับกระดาษ ยังมิทันที่จักรพรรดิอู่อันจะได้เอ่ยสิ่งใด เขาก็คุกเข่าลงกับพื้นแล้ว

“ฝ่าบาท หลานมิรู้เรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ! หลานนอนป่วยอยู่ที่เตียงตลอด...”

หลิงอวี๋มิรอให้เขาได้พูดต่อ นางส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาทันที

“ใช่ ท่านนอนป่วยอยู่ที่เตียง จวนอ๋องหรงซ่อนหลิงเยี่ยนเอาไว้ก็มิทรงทราบเรื่อง สร้างห้องลับไว้ซ่อนเงินจำนวนมากถึงเพียงนี้ท่านก็ทรงทราบเรื่อง!”

“เฮ่อหรง ท่านเห็นพวกเราเป็นคนโง่หรือ? เฮ่อเฉียงติดตามท่านมาตั้งหลายปี เขาได้เป็นถึงตำแหน่งทูตขวาของหอเหยี่ยวราตรีท่านเองก็ทรงทราบรู้ เช่นนั้นท่านมีชีวิตอยู่เพื่อรอวันตายหรือ?”

“หลิงอวี๋ พอได้แล้ว!”

องค์หญิงใหญ่ตะคอกน้ำเสียงกรุ่นโกรธ “หรงเอ๋อร์ของข้าเกิดก่อนกำหนด เมื่อเกิดมาก็ร่างกายอ่อนแอเจ็บป่วยบ่อย นี่มันเป็นเรื่องที่คนทั่วไปรู้กัน! เขานอนป่วยอยู่บนเตียงคือเรื่องจริง เจ้ามีสิทธิ์อะไรถึงมุ่งเป้ามาที่เขาอยู่ตลอด?”

บนกำแพงมีคนหัวเราะเยาะแล้วเตะเฮ่อเฉียงลงมา

ในขณะเดียวกัน พวกองครักษ์ที่อยู่หลังกำแพงก็วิ่งออกมาแล้วยกหน้าไม้เล็งไปที่เฮ่อเฉียง

เฮ่อเฉียงลงมายืนอย่างมั่นคง เขาเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วหันไปอีกทาง

ไหนเลยจะคิดว่าทางนี้ก็มีคนอยู่ พร้อมมีเสียงตะโกน “มาก็ดีเลย!”

จากนั้นแหจับปลาก็ตกลงมาจากฟ้าแล้วคลุมเฮ่อเฉียงไว้ตรงกลาง

เฮ่อเฉียงดิ้นรนแต่แหจับปลานั้นยิ่งแน่นขึ้นเรื่อย ๆ เถาจื่อหัวเราะแล้วกระโดดลงมาจากบนกำแพง ในมือคว้าเชือกแหจับปลาเอาไว้

เฮ่อเฉียงหนีมิพ้น สายตาจึงมองไปทางเถาจื่ออย่างกระหายเลือด ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงเลือด และส่งเสียงคำรามออกมาราวกับสัตว์ที่ติดกับ...