ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1270

“การตายของแม่ข้าเกี่ยวข้องกับตำราการแพทย์ซือคงชวิ่นหรือไม่?”

“เจ้าสั่งให้หลิงหลานไปขโมยของที่เรือนบุหงาของข้า เป้าหมายก็คือตำราเล่มนี้กระมัง?”

หลิงอวี๋ยิงคำถามออกไปติด ๆ กัน นางจ้องตาของหวางซือเขม็ง เมื่อเห็นความมิมั่นคงในแววตาของนางก็รู้เลยว่าตนเองเดามิผิด!

“คนที่สั่งเจ้าให้วางยาพิษท่านแม่ของข้าคือคนที่อยู่ในวัง… พระชายาเส้าใช่หรือไม่?”

อย่าว่าแต่หวางซือเลย แม้แต่เซียวหลินเทียนที่ได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปด้วย หลิงอวี๋คิดเชื่อมโยงไปจนถึงตัวของพระชายาเส้าได้เยี่ยงไร?

“พระชายาเส้าสงสัยว่า ท่านแม่ของข้าได้รับตำราการแพทย์ของซือคงชวิ่นมา แต่เมื่อถามท่านแม่ข้าแล้วนางมิได้ยอมรับ!”

“นางจึงมิพอใจให้เจ้าวางยาท่านแม่ของข้า และยาพิษชนิดนี้หมอโดยทั่วไปมิสามารถแก้พิษได้ด้วยซ้ำ!”

หลิงอวี๋นึกถึงยาแก้พิษสามเม็ดนั้นของหลานฮุ่ยจวนที่อยู่ในมิติแล้วก็เอ่ยอย่างโกรธ ๆ “หากแม่ข้ามีตำราของซือคงชวิ่น นางจะต้องแก้พิษให้ตนเองได้!”

“แต่นางไม่มี ดังนั้นจึงถูกพิษทำลายร่างกายอย่างช้า ๆ จนตาย!”

หลิงอวี๋พูดถึงตรงนี้ก็เห็นว่าท่านอดีตเสนาบดีมองมาที่ตนอย่างประหลาดใจ

นางรู้ดีถึงความสับสนของท่านอดีตเสนาบดี

ท่านอดีตเสนาบดีให้ตำราการแพทย์ของซือคงชวิ่นกับตนแล้วบอกว่าเป็นของของต่างหน้าของหลานฮุ่ยจวน

ว่ากันตามเหตุผล แม้ว่าหลานฮุ่ยจวนจะสูญเสียพลังวิญญาณไปจึงมิสามารถเข้าไปในมิติได้จึงเอายาแก้พิษออกมามิได้

ทว่าหากมีตำราการแพทย์ของซือคงชวิ่นอยู่ก็สามารถแก้พิษได้

แต่เมื่อหลิงอวี๋ได้ศึกษาตำราการแพทย์ของซือคงชวิ่นอย่างละเอียดแล้ว ข้างในนั้นกลับมิได้อธิบายการแก้พิษชนิดนี้ไว้เลย

สิ่งนี้มีความเป็นไปได้สองอย่าง หนึ่งคือ คนที่ให้ยาพิษแก่พระชายาเส้าทำให้พระชายาเส้าเข้าใจผิด ทำให้พระชายาเส้าคิดว่าวิธีแก้พิษอยู่ในตำราการแพทย์ของซือคงชวิ่น

ส่วนอีกความเป็นไปได้หนึ่งก็คือ สิ่งที่พวกเขาอยากพิสูจน์มิใช่ว่าหลานฮุ่ยจวนมีตำราการแพทย์อยู่หรือไม่ แต่อยากพิสูจน์ว่า หยกหล้าสุขาวดีนั้นอยู่ที่ตัวของหลานฮุ่ยจวนหรือไม่

หากหลานฮุ่ยจวนมีหยกหล้าสุขาวดีอยู่ก็จะมิตายด้วยยาพิษนี้!

แต่พวกเขามิคาดคิดว่า หลานฮุ่ยจวนสูญเสียพลังวิญญาณไปแล้วมิสามารถควบคุมหยกหล้าสุขาวดีได้จึงทำได้เพียงรอความตายเท่านั้น

ก่อนหน้านี้ หลิงอวี๋ก็รู้สึกอยู่ตลอดว่า สิ่งที่พระชายาเส้าต้องการหาคือตำราการแพทย์ของซือคงชวิ่น จนกระทั่งได้ยินมู่หรงเหยียนซงบอกว่า มือสังหารจากแดนปีศาจมาตามฆ่าหลานฮุ่ยจวน เพื่อต้องการหยกหล้าสุขาวดีที่ตัวของนาง

นางนึกถึงความลับในใจของตนแล้วจึงเอ่ยไปอย่างแน่วแน่ “หลิงอวี๋ ข้ามิรู้ว่าเจ้ากำลังพูดจาเหลวไหลไร้สาระอะไรอยู่ ข้าเป็นคนวางยาพิษแม่ของเจ้า ข้ายอมรับผิดแล้ว! เจ้าอย่าไปลากผู้อื่นมาเกี่ยวข้องด้วย! เรื่องนี้มิเกี่ยวข้องกับพระชายาเส้า!”

“ท่านอดีตเสนาบดี ข้าหวางซือตั้งแต่ที่เข้ามาในตระกูลก็กตัญญูและเคารพท่านกับฮูหยินผู้เฒ่ามาตลอด เลี้ยงดูลูกให้กับสามีอย่างดี ไม่มีความดีความชอบก็ทำงานอย่างหนักนะเจ้าคะ”

“ข้าทำเรื่องชั่วร้ายเหล่านี้ไว้ ข้าจะรับผิดชอบเพียงผู้เดียว หวังเพียงว่า ท่านอดีตเสนาบดีจะเห็นแก่ข้อดีของข้า แล้วดูแลเฟิงเอ๋อร์กับเยี่ยนเอ๋อร์อย่างดีในภายภาคหน้า...”

“อย่าได้หย่าร้างข้าเลย… ข้ายอมรับโทษตาย แต่ข้ามิยอมให้เรื่องที่เฟิงเอ๋อร์กับเยี่ยนเอ๋อร์มีแม่ชั่วร้ายจนต้องถูกหย่าร้างส่งผลกระทบต่อพวกเขาไปตลอดชีวิต...”

หวางซือยังพูดมิทันจบ ก็มีเลือดสีดำกระอักออกมาจากปากของนาง

เลือดสีดำนี้เปียกชุ่มไปทั่วอกของนางทันที นางทรุดลงกับพื้น มองหลิงอวี๋แล้วมุมปากก็กระตุกขึ้นอย่างเยาะเย้ย

“หลิงอวี๋… ข้าแค่เกลียด… ว่าเหตุใดข้าจึงมิวางยาให้เจ้าตายไปด้วยตั้งนานแล้ว...”

“ฮ่า ๆ… เจ้าคิดจะแก้แค้นให้หลานฮุ่ยจวนหรือ ชีวิตนี้ก็เป็นไปมิได้หรอก!”

“นาง… วิธีการของนาง… เจ้า… ยังห่างชั้นมากนัก...”