ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1287

“เถาจื่อ ไปหาคนรับใช้สองสามคนมา พวกเราจะไปเรือนมารุตเพื่อขนของกลับ!”

หลิงอวี๋ออกมาจากเรือนริมวารี แล้วสั่งด้วยความโกรธ

เถาจื่อโกรธอย่างที่สุด เมื่อนางและสุ่ยหลิงมาถึง ก็ได้เห็นกับตาตัวเองว่าหลิงอวี๋ได้จัดเรือนบุหงาทีละขั้นอย่างอุตสาหะเพื่อให้รู้สึกเหมือนอยู่บ้าน!

ในเรือนบุหงา พวกเขาเป็นดั่งครอบครัวเดียวกัน แล้วใครให้สิทธิ์คนพวกนั้นมาเอาของไปตามใจชอบกัน!

เถาจื่อไปหาหมิ่นกูทันทีเพื่อเรียกกำลังคนเพิ่ม

หลิงซวนเห็นสถานการณ์และแนะนำว่า “อาจารย์ ข้าคิดว่าเรื่องนี้ มีบางอย่างที่น่าสงสัย อย่าได้ทำสิ่งใดบุ่มบ่ามเลยเจ้าค่ะ หาโอกาสหารือกับท่านอ๋องในภายหลังและหลีกเลี่ยงไม่ให้สถานการณ์แย่ลงดีกว่านะเจ้าคะ!”

“เจ้าคิดว่า ท่านอ๋องจะให้โอกาสข้าได้หารือดี ๆ รึ?”

หลิงอวี๋เต็มไปด้วยโทสะ นางหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “นาง ฉินรั่วซือยังมิได้เข้าทางประตูด้วยซ้ำ กล้ามาทำให้ข้าอับอายเช่นนี้ หากข้ามิสอนบทเรียนให้นางวันนี้ นางคงได้คิดว่าตัวเองเป็นเจ้านายของตำหนักอ๋องอี้ไปแล้วจริง ๆ กระมัง”

“เถาจื่อ ไปเรียกคนมา”

เถือจื่อรีบไปอย่างเชื่อฟัง

หลิงซวนมองหลิงอวี๋ด้วยความกังวลแล้วพูดเบา ๆ ว่า “อาจารย์ ท่านมิกลัวว่าจะทำให้ท่านอ๋องอี้กริ้วหรือ ท่านอ๋อง... ท่านอ๋องจะมิเฆี่ยนตีท่านอีกใช่หรือไม่?”

“ฉินรั่วซืออาจพยายามปลุกปั่นให้เกิดความขัดแย้งและเฝ้าดูท่านทั้งสองแตกแยกกันก็ได้นะเจ้าคะ!”

เมื่อหลิงซวนกล่าวถึงเหตุการณ์การเฆี่ยนตีในอดีตของหลิงอวี๋ นางก็โกรธมากยิ่งขึ้น ย้อนกลับไปในตอนนั้น นางได้ทำผิดพลาดและถูกเซียวหลินเทียนเฆี่ยนตีอย่างโหดเหี้ยม

ทว่ายามนี้ มีเหตุผลใดบ้างที่เซียวหลินเทียนยังกล้าเฆี่ยนตีตนหากตนมิได้ทำสิ่งใดผิด?

นางพูดโดยมิต้องคิดเลย “เขาทำแน่!”

“หากเซียวหลินเทียนกล้าทำเช่นนั้น คืนนี้ข้าจะสร้างเรื่องปั่นป่วนให้องค์จักรพรรดิ และข้าจะทำให้แน่ใจว่าเราจะแยกจากกันอย่างมิเหลือเยื่อใยอีก!”