ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1286

นี่… นี่มันรังแกกันเกินไปแล้วจริง ๆ!

เหตุผลของหลิงอวี๋หายไปในทันที ต่อให้เซียวหลินเทียนจะมีแผนการหรือว่ายากลำบากแค่ไหน ก็มิสามารถให้ฉืนรั่วซือหยาบคายไร้เหตุผลได้เช่นนี้กระมัง!

“ไป เราไปหาเซียวหลินเทียนกัน!”

หลิงอวี๋เรียกหานเหมย เถาจื่อและนางรับใช้อีกหลายคนไปด้วยกัน

หลิงซวนก็รู้สึกว่าเหลือเชื่อ ช่วงนี้ท่านอ๋องอี้มีความรู้สึกที่ดีกับหลิงอวี๋มากขึ้นเรื่อย ๆ มิใช่หรอกหรือ?

เหตุใดจู่ ๆ จึงเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้?

นางตามหลิงอวี๋ไปที่เรือนริมวารี

หลิงอวี๋พุ่งเข้าไปก็เห็นว่าเซียวหลินเทียนกับฉินรั่วซือกำลังชมภาพวาดกันอยู่

“เซียวหลินเทียน ท่านมีสิทธิ์อะไรย้ายเครื่องใช้ของเรือนบุหงาของหม่อมฉันไป?”

หลิงอวี๋ตะคอกด้วยความโกรธอย่างมิสนใจ “ของเหล่านั้นเป็นของที่ใช้เงินของหม่อมฉันซื้อมา มิได้เกี่ยวข้องอะไรกับตำหนักอ๋องอี้เลย ท่านมิถามแต่กลับมาเอาไป ต่างอะไรกับโจรเล่า?”

เซียวหลินเทียนถูกรบกวนอารมณ์สุนทรีย์ก็หันไปมองทางหลิงอวี๋อย่ามิพอใจ พลางเอ่ยเสียงเย็นชา “เรือนบุหงาเป็นทรัพย์สินของข้า ข้าแค่เอาของของข้ามานิดหน่อย เจ้ามีสิทธิ์อะไรมามิพอใจ?”

“ของของท่านอะไรกัน? หม่อมฉันจะบอกท่านอีกครั้งเพคะ ของเหล่านั้นเป็นของหม่อมฉัน… หม่อมฉันซื้อมาด้วยเงินของหม่อมฉันเอง!”

หลิงอวี๋เอ่ยเสียงแข็งอย่างเหลืออด “หม่อมฉันแต่งงานเข้าตำหนักอ๋องอี้ ตำหนักอ๋องอี้ของท่านมิเคยให้เบี้ยหวัดหม่อมฉันแม้สักแดงเดียว! หม่อมฉันย้ายเข้าเรือนบุหงา เครื่องเรือนใหม่ของเรือนบุหงาก็เป็นเงินของหม่อมฉัน!”

“แต่เรือนเป็นของตำหนักอ๋องอี้!”

ฉินรั่วซืออยู่ข้าง ๆ ยิ้มอย่างชั่วร้ายพลางเอ่ย “สตรีออกเรือนแล้วต้องขึ้นอยู่กับสามี ของท่านก็คือของท่านอ๋อง มีแยกเป็นของข้าของเจ้าที่ไหนกันเจ้าคะ!”

“ท่านอ๋อง ซือซือพูดถูกหรือไม่เพคะ?”

ฉินรั่วซือมองไปทางเซียวหลินเทียนอย่างอ่อนโยน

เซียวหลินเทียนเจอแววตารื้น ๆ ของนางไปก็รู้สึกใจสั่น เขาเออออตามคำพูดของฉินรั่วซือไปโดยมิรู้ตัวพลางเอ่ย

“ใช่ หลิงอวี๋ เจ้าอย่าได้พาลมิยอมฟังเหตุผลสิ! เรือนบุหงากับตำหนักอ๋องอี้ล้วนเป็นทรัพย์สินของข้า หากข้าจะรื้อเรือนบุหงาเจ้าก็มายุ่งมิได้!”