ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1286

นี่… นี่มันรังแกกันเกินไปแล้วจริง ๆ!

เหตุผลของหลิงอวี๋หายไปในทันที ต่อให้เซียวหลินเทียนจะมีแผนการหรือว่ายากลำบากแค่ไหน ก็มิสามารถให้ฉืนรั่วซือหยาบคายไร้เหตุผลได้เช่นนี้กระมัง!

“ไป เราไปหาเซียวหลินเทียนกัน!”

หลิงอวี๋เรียกหานเหมย เถาจื่อและนางรับใช้อีกหลายคนไปด้วยกัน

หลิงซวนก็รู้สึกว่าเหลือเชื่อ ช่วงนี้ท่านอ๋องอี้มีความรู้สึกที่ดีกับหลิงอวี๋มากขึ้นเรื่อย ๆ มิใช่หรอกหรือ?

เหตุใดจู่ ๆ จึงเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้?

นางตามหลิงอวี๋ไปที่เรือนริมวารี

หลิงอวี๋พุ่งเข้าไปก็เห็นว่าเซียวหลินเทียนกับฉินรั่วซือกำลังชมภาพวาดกันอยู่

“เซียวหลินเทียน ท่านมีสิทธิ์อะไรย้ายเครื่องใช้ของเรือนบุหงาของหม่อมฉันไป?”

หลิงอวี๋ตะคอกด้วยความโกรธอย่างมิสนใจ “ของเหล่านั้นเป็นของที่ใช้เงินของหม่อมฉันซื้อมา มิได้เกี่ยวข้องอะไรกับตำหนักอ๋องอี้เลย ท่านมิถามแต่กลับมาเอาไป ต่างอะไรกับโจรเล่า?”

เซียวหลินเทียนถูกรบกวนอารมณ์สุนทรีย์ก็หันไปมองทางหลิงอวี๋อย่ามิพอใจ พลางเอ่ยเสียงเย็นชา “เรือนบุหงาเป็นทรัพย์สินของข้า ข้าแค่เอาของของข้ามานิดหน่อย เจ้ามีสิทธิ์อะไรมามิพอใจ?”

“ของของท่านอะไรกัน? หม่อมฉันจะบอกท่านอีกครั้งเพคะ ของเหล่านั้นเป็นของหม่อมฉัน… หม่อมฉันซื้อมาด้วยเงินของหม่อมฉันเอง!”

หลิงอวี๋เอ่ยเสียงแข็งอย่างเหลืออด “หม่อมฉันแต่งงานเข้าตำหนักอ๋องอี้ ตำหนักอ๋องอี้ของท่านมิเคยให้เบี้ยหวัดหม่อมฉันแม้สักแดงเดียว! หม่อมฉันย้ายเข้าเรือนบุหงา เครื่องเรือนใหม่ของเรือนบุหงาก็เป็นเงินของหม่อมฉัน!”

“แต่เรือนเป็นของตำหนักอ๋องอี้!”

ฉินรั่วซืออยู่ข้าง ๆ ยิ้มอย่างชั่วร้ายพลางเอ่ย “สตรีออกเรือนแล้วต้องขึ้นอยู่กับสามี ของท่านก็คือของท่านอ๋อง มีแยกเป็นของข้าของเจ้าที่ไหนกันเจ้าคะ!”

“ท่านอ๋อง ซือซือพูดถูกหรือไม่เพคะ?”

ฉินรั่วซือมองไปทางเซียวหลินเทียนอย่างอ่อนโยน

เซียวหลินเทียนเจอแววตารื้น ๆ ของนางไปก็รู้สึกใจสั่น เขาเออออตามคำพูดของฉินรั่วซือไปโดยมิรู้ตัวพลางเอ่ย

“ใช่ หลิงอวี๋ เจ้าอย่าได้พาลมิยอมฟังเหตุผลสิ! เรือนบุหงากับตำหนักอ๋องอี้ล้วนเป็นทรัพย์สินของข้า หากข้าจะรื้อเรือนบุหงาเจ้าก็มายุ่งมิได้!”

วันนี้นางได้รับผลประโยชน์เต็ม ๆ ทั้งทำให้เซียวหลินเทียนให้ตนอยู่ต่อ และย้ายเข้าไปที่เรือนมารุตที่เป็นดังเรือนประจำตำแหน่งพระชายาอ๋องอี้

ทั้งยังทำให้เซียวหลินเทียนพาตนไปเอาของของหลิงอวี๋ที่เรือนบุหงาอย่างเชื่อฟังอีกด้วย

ที่จริงแล้ว ตอนที่ฉินรั่วซือเห็นห้องอาบน้ำและห้องที่สว่างสดใสของเรือนบุหงาที่หลิงอวี๋ตกแต่ง นางก็อยากจะครอบครองเรือนบุหงาแล้ว

แต่ผลก็คือ อิงเหนียงห้ามนางไว้ อิงเหนียงยิ้มเยาะพลางเอ่ย “ข้าเตือนเจ้าให้สร้างเรื่องให้มันน้อย ๆ หน่อย หลีกเลี่ยงการถูกบีบจนย้อนมาแว้งกัด!”

“วันนี้เจ้าเพิ่งจะเข้ามาในตำหนักอ๋องอี้วันแรกก็คิดจะบีบให้หลิงอวี๋เข้าตาจนแล้ว เจ้าคิดว่าเป็นเรื่องดีรึ?”

“เจ้ามิรู้หรือไรว่าหลิงอวี๋เป็นคนเช่นไร? นางกล้าหาญและมีแผนการ! หากเจ้าทำเกินไป จะมิดึงความสงสัยและการแก้แค้นจากนางรึ?”

“ฉินรั่วซือ หากเจ้าต้องการกำจัดหลิงอวี๋ให้หมดสิ้น สิ่งที่จำเป็นต่อเจ้าคือความอดทน อย่าใจร้อนขอความสำเร็จ! หากเจ้ามิเชื่อฟัง กล้าทำให้ข้าเสียเรื่องละก็ ข้าจะฆ่าเจ้าแล้วไปหาหุ่นเชิดที่เชื่อฟังคำสั่ง!”

คำพูดนี้เป็นการห้ามความปรารถนาที่โลภและความทะเยอทะยานของฉินรั่วซือได้สำเร็จ

ใช่แล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนางในตอนนี้ก็คือ การแต่งงานเข้าตำหนักอ๋องอี้แล้วควบคุมให้ตำหนักอ๋องอี้กับเซียวหลินเทียนให้อยู่ในกำมือไปทีละขั้น...