ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1285

“เซียวหลินเทียน!”

หลิงอวี๋ทนมิไหวอีกต่อไปแล้วจึงตะโกนขึ้นมา “หม่อมฉันมีเรื่องจะคุยกับท่าน!”

“พระชายามาแล้วหรือเจ้าคะ!”

ฉินรั่วซือรีบลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีมิสบายใจ “ข้า...ข้าขัดขวางเรื่องของพวกท่านหรือไม่? ท่านอ๋อง เช่นนั้นหม่อมฉันขอกลับก่อนเพคะ!”

“ซือซือ!”

เซียวหลินเทียนดึงแขนฉินรั่วซือเอาไว้ แล้วมองไปทางหลิงอวี๋อย่างมิพอใจ

“หลิงอวี๋ มีเรื่องอะไรเจ้าก็พูดมาต่อหน้าซือซือเถอะ ข้ากับนางไม่มีความลับต่อกัน!”

ว่ากระไรนะ?

ความประหลาดใจของหลิงอวี๋เพิ่มขึ้นจนน่ากลัว นางมองไปทางเซียวหลินเทียนอย่างมิอยากจะเชื่อ

นางอยากแน่ใจว่าสิ่งที่เซียวหลินเทียนพูดนั้นเป็นคำพูดจากใจจริงหรือไม่?

ทว่าต่อให้ดวงตาของนางจ้องมองเขาและเบิกโตขึ้นแค่ไหน มองอย่างละเอียดเพียงใด ก็มิเห็นคำใบ้ที่เซียวหลินเทียนส่งให้ตนเลยแม้แต่น้อย

หลิงอวี๋ลองคิดดูอีกที บางทีอาจจะเพราะมีฉินรั่วซือยู่ด้วย เซียวหลินเทียนจึงมิสะดวกที่จะพูด จึงเอ่ย “หม่อมฉันแค่อยากจะมาบอกท่านอ๋องว่า หม่อมฉันกับพวกเยวี่ยเยวี่ยจะไปเดินถนนกัน ท่านอยากจะไปด้วยกันหรือไม่?”

“มิไป ข้ามีเรื่องต้องทำอีกมากมาย จะมีเวลาไปกับพวกเจ้าได้เยี่ยงไร! ต่อไปเรื่องเล็ก ๆ เช่นนี้ก็อย่ามาวุ่นวายกับข้าเลย!”

เซียวหลินเทียนตำหนิอย่างรำคาญ แล้วดึงฉินรั่วซือให้นั่งลงกินอาหารเช้ากันต่อ

หลิงอวี๋มองเซียวหลินเทียนอย่างเงียบ ๆ แล้วเหลือบไปเห็นมุมปากของฉินรั่วซือที่ดูถูกตนเอง

หลิงอวี๋มิได้พูดอะไรอีกแล้วเดินออกไปเลย

รอไปเดินถนนกลับมาแล้วค่อยไปคุยกับเซียวหลินเทียนอีกทีแล้วกัน!

จนถึงตอนนี้หลิงอวี๋ก็มิได้รู้สึกถึงวิกฤติอะไรเลย

“เยวี่ยเยวี่ยกำลังดื่มด่ำไปกับวัยเด็กที่ไร้เดียงสาดังที่ท่านแม่แนะนำอย่างไรเล่าขอรับ!”

คำพูดนี้ของหลิงเยวี่ยทำเอาหลิงอวี๋พูดมิออกเลย เด็กผู้นี้ฉลาดไม่มีใครเทียมจริง ๆ!

มีลูกที่ฉลาดเกินไปก็มิใช่เรื่องที่ดีเช่นกัน หลิงอวี๋รู้สึกว่า ตนเป็นผู้ปกครอง หากมิขยับพัฒนาตนเอง อีกมินานเมื่ออยู่ต่อหน้าหลิงเยวี่ยคงจะพูดมิถูกแล้ว

ทุกคนไปกินอาหารกันที่ภัตตาคารจี๋เสียง แล้วสุดท้ายก็กลับกัน

ของหนึ่งคันรถม้าไปส่งที่หน้าเรือนบุหงา หลิงอวี๋ก็จูงหลิงเยวี่ยเดินตามไปข้างหลัง ส่วนพวกแม่นมลี่ขนของไปก่อนแล้ว

แต่หลิงอวี๋กับหลิงเยวี่ยเพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตูเรือนบุหงาก็เห็นแม่นมลี่ออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“พระชายา มีคนเข้ามาในเรือนบุหงาเจ้าค่ะ มีเครื่องเรือนหายไปมิน้อยเลย!”

แม่นมลี่ยังพูดมิทันจบ นางรับใช้คนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาแล้วเอ่ยกับหลิงอวี๋ด้วยเสียงทุ้มต่ำ “พระชายาเจ้าคะ หมิ่นกูให้บ่าวมาแจ้งท่านว่า ท่านอ๋องอี้ให้องครักษ์ลู่เอาเครื่องเรือนของเรือนบุหงาไปเป็นของกำนัลคุณหนูฉินบางส่วนเจ้าค่ะ!”

“ของของเรือนบุหงาที่หายไปเป็นของที่ท่านอ๋องอี้พาคุณหนูฉินและพวกองครักษ์ลู่มาเลือกไปด้วยตนเองเจ้าค่ะ!”