ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 13

“สกปรก...ข้าจะซักล้างให้...”

อ่างน้ำเย็นราดบนร่างของหลิงอวี๋อย่างกะทันหัน และนางก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างประหลาดนั้นอีกครั้ง

"หนาว...”

นางทั้งหิวและก็หนาว ม้วนขดตัวเข้าด้วยกันโดยไม่รู้ตัว

"พระ...ชายา...ข้าไม่คาดคิดเลยว่าข้า...ข้าจะยังมี...วาส...วาสนาเช่นนี้!"

ปากเบี้ยวเดินเข้ามาหาหลิงอวี๋พร้อมน้ำลายไหล

ฟันที่ดำสนิทของเขากระจายกลิ่นเหม็นจากปาก ทำให้หลิงอวี๋ได้สติขึ้นอย่างสมบูรณ์!

นางยังคงอยู่ในสถานที่บ้าบอแห่งนี้!

นางยังไม่ตาย!

“ท่านอ๋องมอบ...ท่านเป็นราง...วัลให้กับข้า!”

ปากเบี้ยวหรี่ตาลงยิ้มชั่วน้ายให้กับหลิงอวี๋

“ขอเพียงแค่ท่าน...เชื่อฟังข้า ข้า...ข้าก็จะไม่ฆ่าท่าน!”

ก่อนที่หลิงอวี๋จะสลบไปนั้น จำได้เพียงว่าชิวเฮ่าไม่หยุดที่จะกดตนเองเข้าไปยังถาดอาหารหมู...

เมื่อได้ยินคำนี้เข้า นางก็คิดว่าเซียวหลินเทียนมอบตนเองเป็นรางวัลให้กับชายลามกนี้เข้าจริง ๆ!

หลิวอวี๋โมโหเสียจนเลือดเดือดพล่าน

อารมณ์โศกเศร้าเสียใจปะทุเข่ามาในใจ!

คนเราจะสามารถเลวร้ายจนมาถึงขั้นนี้ได้เชียวหรือ?

หลิงอวี๋อย่างไรแล้วก็เป็นชายาของเซียวหลินเทียน!

และก็เป็นภรรยาของเขา!

เขาจะมอบเป็นรางวัลให้คนรับใช้เช่นนี้หรือ?

อีกทั้งยังเป็นสัตว์ประหลาดอัปลักษณ์!

“ข้าไม่ได้รังเกียจที่เจ้าอัปลักษณ์...ขอเพียงเจ้า...ดูแลข้าดีๆ!”

ปากเบี้ยวเอ่ยออกมาพลางทั้งหรี่ตาลงจับหน้าอกของหลองอวี๋

ความกรุ่นโกรธปะทุขึ้นสู่หน้าผากของหลิงอวี๋ทันที นางยกมือขึ้นคิดจะโจมตีปากเบี้ยวอย่างรวดเร็ว

เพียงแต่นางยกมือขึ้นเพียงครึ่งก็อ่อนแรงลงไป...

นางไม่มีแรงแล้วจริง ๆ!

การทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเสียจริง ทำจนนางหมดเรี่ยวแรงแล้ว...

“ไสหัวไป...”

หลิงอวี๋พ่นออกมาสองคำ ก็ยังรู้สึกเปลืองแรงอย่างมาก

“คนชั้นต่ำ...จนถึงตอนนี้แล้ว...ยัง...ยังจะเย่าหยิ่งอะไรกัน”

ปากเบี้ยวบีบยังใบหน้าของหลิงอวี๋อย่างแรง เช็ดน้ำบายตรงปากออก ปากเหม็นเอนไปทางใบหน้าของหลิงอวี๋...

“ออกไป!” หลิงอวี๋ตื่นตกใจเสียจนผลักหัวอัปลักษณ์นั้นไปอีกทางหนึ่ง

ปากเบี้ยวยกมีดขึ้นมา ฟาดลงไป...

หลิงอวี๋จ้องมองมีดทำครัวสกปรกนั้นพุ่งเข้ามาทางมือของนางอย่างสิ้นหวัง……

นั่นคือมือขวาที่นางต้องใช้ในการผ่าตัด!

ผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมที่ครั้งหนึ่งเพื่อนร่วมชั้นและอาจารย์ต่างยกย่องและอิจฉา...!

หากไม่มีมือนี้ แม้ว่านางจะยังมีชีวิตอยู่ นางก็ไม่สามารถหยิบมีดผ่าตัดได้อีกต่อไป!

นางยังจะคาดหวังอะไรอีก

หลิงอวี๋นึกถึงห้วงอากาศขึ้นมา นางยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสปานนั้น แต่ห้วงอากาศกลับล้มเหลว!

เป็นไปได้ไหมว่าหากมีคนดูอยู่ก็จะไม่สามารถเข้าไปยังห้วงอากาศได้?

มันจบแล้ว! หรือว่าจะโดนปากเบี้ยวตัดมือทิ้งจริงหรือ?

"ไม่นะ..."

เมื่อเห็นมีดทำครัวถูกฟันลงมา หลิงอวี๋ก็ส่งเสียงร้องอย่างสิ้นหวัง

ขณะที่นางคิดว่ามือของนางจะถูกตัดทิ้งตั้งแต่นี้ไปนั้น

เสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นราวกับพายุฝนฟ้าคะนองขณะที่นางหลับตาลง…

"หยุด!"

ดวงตาของหลิงอวี๋เบิกกว้างทันที เสียงนี้หรือว่าจะเป็น…