ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1305

ครั้งหนึ่งเมื่อองค์หญิงใหญ่ออกจากเมืองหลวง นางเคยปฏิญาณว่าในชีวิตนี้นางจะกลับเข้าสู่ตำหนักกระดิ่งทองอีกครั้ง และจะขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์นั้นให้ได้!

คราวนี้ นางจะทำให้ความฝันของตนเป็นจริง!

องค์หญิงใหญ่เดินทางไปยังสุสานหลวงพร้อมด้วยเฮ่อหรง

องค์ชายเว่ยรั้งอยู่เพื่อเฝ้ายาม ณ สุสานหลวง ทั้งยังถูกจักรพรรดิอู่อันลงอาญาเฆี่ยนตีสามสิบครั้งต่อหน้าธารกำนัล นับตั้งแต่วันที่ฮองเฮาเว่ยวางแผนใส่ร้ายองค์ชายจิ้นในงานอภิเษกสมรสของเฮ่อหรง

การเฆี่ยนตีสามสิบครั้งนี้มิได้ทำให้องค์ชายเว่ยสำนึกผิด หากแต่ยิ่งกระตุ้นให้เขาทวีความโกรธเกรี้ยว

ชายาเอกของเขาถูกคนของจักรพรรดิอู่อันส่งกลับไปยังตำหนักองค์ชายเว่ย

เมื่อไม่มีผู้ใดคอยปรนนิบัติ ซ้ำร้ายแผลจากการถูกเฆี่ยนยังเจ็บปวดเสียจนมิอาจนอนได้ องค์ชายเว่ยก็ยิ่งโกรธเกรี้ยวมากขึ้นทุกวัน

วันหนึ่ง ข้ารับใช้เข้ามารายงานว่า องค์ชายหนิงมาเยี่ยมพร้อมกับเซี่ยโฮ่วตานรั่ว

องค์ชายเว่ยตกใจ เขาสูญเสียอำนาจไปแล้ว ทรัพย์สมบัติส่วนใหญ่ถูกจักรพรรดิอู่อันยึดไป หากองค์ชายหนิงประสงค์จะผูกสัมพันธ์ ควรจะไปสวามิภักดิ์ต่อเซียวหลินเทียนและองค์ชายคังที่ยังมีอำนาจดีกว่า แต่เหตุใดจึงมาสวามิภักดิ์ต่อเขาแทนเล่า?

ด้วยความสงสัย องค์ชายเว่ยจึงต้อนรับองค์ชายหนิง

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าบึ้งตึง มิพูดแม้แต่คำเดียว นั่งนิ่งอยู่ด้านข้าง

องค์ชายหนิงทักทายองค์ชายเว่ยสักครู่ องค์ชายเว่ยอดรนทนต่อความอยากรู้อยากเห็นมิไหว จึงถามตามตรงว่า “องค์ชายหนิง สุสานหลวงแห่งนี้มิได้มีสิ่งใดน่าสนใจ เจ้ามาเยี่ยมข้าด้วยเหตุใดกัน?”

องค์ชายหนิงเผยยิ้มบาง “แน่นอนว่าเพื่อผูกสัมพันธ์... องค์ชายเว่ยสูญเสียพระชายาเว่ยไปแล้ว ข้านึกกังวลใจว่าจะหาพระสวามีที่เหมาะสมให้แก่ตานรั่วมิได้ เห็นว่าองค์ชายเว่ยนั้นเหมาะสมที่สุด!”

องค์ชายเว่ยชะงัก ก่อนจะหันไปมองเซี่ยโฮ่วตานรั่ว

วันนี้เซี่ยโฮ่วตานรั่วสวมอาภรณ์สีแดงสดใส ทับด้วยเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกสีขาว ดูอ่อนเยาว์และงดงามราวกับดวงดาวสุกสว่าง

องค์ชายเว่ยอดมิได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว เซี่ยโฮ่วตานรั่วมีนิสัยและอารมณ์ที่รุนแรงก็จริง แต่เบื้องหลังมีอำนาจขององค์ชายหนิงคอยหนุนหลัง!

เขาตรึกตรองถึงประโยชน์ที่จะได้รับจากการผูกสัมพันธ์กับองค์ชายหนิง

ขณะนี้ พระชายาเว่ยถูกปลดออกจากตำแหน่งพระชายา อำนาจของตระกูลเว่ยก็เสื่อมถอยลง

แต่องค์ชายหนิงมีแผนการของเขา อีกทั้งนางยังทำให้องค์ชายหนิงโกรธเพราะขุดหลุมฝังศพและยกศพมาเฆี่ยนตี จึงได้แต่ยอมทำตามสิ่งที่เขาพูด

กระนั้นนางก็มิสามารถทนฟังบุรุษทั้งสองพูดจาไร้สาระไปเรื่อย ๆ ได้ จึงพูดแทรก

“องค์ชายเว่ย เสด็จพี่ของข้าอุตส่าห์จะมอบโอกาสให้แก่ท่าน เพื่อให้ท่านมีหนทางช่วยพระมารดา และยังอาจได้ขึ้นครองราชย์แทนองค์จักรพรรดิอีกด้วย อยู่ที่ท่านแล้วว่าจะกล้ารับไว้หรือไม่!”

“หากท่านกล้า ข้าเองก็จะยินยอมอภิเษกสมรสกับท่านโดยมิลังเล!”

“หากมิกล้า ก็อย่าทำให้พวกเราเสียเวลาเปล่าเลย พวกเราจะไปพึ่งพาองค์ชายคังแทน! ปล่อยให้ท่านจมปลักอยู่ที่นี่อย่างไร้ความสามารถ อยู่เป็นเพื่อนกับคนตายไปตลอดชีวิต!”

“ตานรั่ว สตรีมิควรพูดแทรกเมื่อบุรุษกำลังสนทนา”

องค์ชายหนิงจ้องเขม็งมองเซี่ยโฮ่วตานรั่วด้วยความมิพอใจ แต่น้ำเสียงของเขากลับมิแสดงความโกรธแต่อย่างใด ดวงตาแฝงความหมายอันลึกล้ำราวกับห้วงมหาสมุทรเลื่อนมองไปทางองค์ชายเว่ย

ราวกับจะถามว่า ‘เจ้ากล้าหรือไม่?’