ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 131

เมื่อหลิงอวี๋ได้ฟังก็พูดไม่ออก อย่างไรเสียสายสัมพันธ์ซับซ้อนนี่ก็มิใช่ว่านางจะลงมือได้

ถ้ามีโอกาสในภายหน้านางจะทูลไทเฮาให้ใส่ใจสักหน่อย

“เลี่ยวเซียน ที่พูดว่าแม่ทัพนครหลวงน่ะ! เขาเป็นคนเช่นไรรึ?”

ในเมื่อเกาเฉิงมีความเกี่ยวข้องกับโรงหุยชุนจึงไม่อาจมุ่งหวังเกาเฉิงได้ หลิงอวี๋เพียงต้องขอพบเจ้าหน้าที่บริหารสูงสุดองพวกเขาเท่านั้น

“แม่ทัพนครหลวงคือแม่ทัพเฉิน เขาค่อนข้างเที่ยงตรงไม่เสื่อมเสีย เขาคือหลานขององค์ชายเฉิงและได้รับสนับสนุนให้เลื่อนตำแหน่งจากองค์ชายเฉิงด้วย”

“ทว่าช่วงระยะนี้ แม่ทัพเฉินลางานดูแลมารดาที่ป่วยอยู่เรือน มิได้บริหารกิจงานรัฐ!”

เลี่ยวเซียนกล่าวท่าทางขุ่นเคืองว่า “ข้าก็อยากไปร้องเรียนกับเขาเหมือนกัน แต่ไปหลายครั้งแล้วล้วนไม่เห็นคน! เล่าลือว่าเขาพักอยู่ชนบทเป็นเพื่อนมารดา ข้าสอบถามหลายแห่งต่างก็ไม่รู้ว่าแม่ทัพเฉินพักอยู่ที่ใด!”

หลิงอวี๋ได้ยินแล้วใจสั่นสะท้านพลางเอ่ยถาม “มารดาของเขาป่วยเป็นอันใด? โรงหุยชุนมิได้ส่งหมอไปรักษามารดาเขาหรือ?”

เลี่ยวเซียนหัวเราะเยาะหยัน “มีเรื่องให้ประจบเจ้านายเช่นนี้ ไยเกาเฉิงจะไม่ทำ!”

“แน่นนอนว่าเขาส่งไป หมอของโรงหุยชุนผลัดกันไปไม่หยุดหย่อน แม้แต่หมอหลวงจางและหมอหลวงเลื่องชื่อในวังล้วนถูกแม่ทัพเฉินเชิญไปตรวจฮูหยินใหญ่เฉินทั้งนั้นขอรับ แต่ต่างถูกมัดมือมัดเท้าไร้กำลังสิ้นวิธีรักษา!”

หมอเลี่ยวกล่าวแทรกว่า “ข้าฟังมาจากหมอของโรงหุยชุนพูดคุยเรื่อยเปื่อยว่า ฮูหยินใหญ่เฉินป่วยเป็นโรคประหลาด เริ่มจากเพราะโมโหพี่สะใภ้ โกรธได้สามวัน ผลสุดท้ายก็เป็นอัมพาตติดเตียง!”

“หมอต่างวินิจฉัยว่าเป็นอัมพาตครึ่งซีก แต่ฮูหยินใหญ่เฉินมีสติสัมปชัญญะ เพียงมีอาการแขนขาขดตัวทุกข์ทรมานเหลือทน

“หมอหลวงหลายคนไปตรวจล้วนวินิจฉัยว่าเป็นโรคอัมพาตครึ่งซีก ไม่มีผู้ใดสามารถรักษาได้ขอรับ!”

หลิงอวี๋ได้ฟังแล้วก็นึกถึงกรณีโรคทำนองเดียวกันที่ท่านปู่เคยเล่าให้ตนฟัง ภายในใจก็พลันมีแผนทันที

เพื่อยืนยันว่าคือกรณีที่ท่านปู่กล่าวหรือไม่ ต้องพบผู้ป่วยด้วยตนเองถึงยืนยันชัดเจนได้

“ข้าเข้าใจแล้ว! พวกเจ้าแค่รออยู่เรือนสงบจิตใจ ภายในสามวัน ข้าจะทำให้เกาเฉิงปล่อยเลี่ยวหมิงกลับมา!”

ครั้นหลิงอวี๋เดินออก หลี่ต้าหนิวกับหลี่ชุงก็มาพอดี หลี่ชุงเห็นหลิงอวี๋พลันกล่าวตื่นเต้นว่า

“อาจารย์ ข้าขุดสมุนไพรมาให้ท่านแล้ว ท่านลองดูเสียหน่อยว่าใช่สมุนไพรสองชนิดนั้นที่ท่านพูดหรือไม่!”

หลี่ชุงรู้จักเครื่องยามากขนาดนี้ ช่างมีความสนใจลึกซึ้งนัก พลันเบิกบานไปช่วยหมอเลี่ยวเก็บเครื่องยาทันใด

หลิงอวี๋สั่งให้หลิงซินพาหลิงเยวี่ยกลับเรือน ส่วนตนไปภัตตาคารจี๋เสียง

ผู้อื่นหาไม่เจอว่าแม่ทัพเฉินไปไหน นางเชื่อว่าเกิ่งเสี่ยวหาวมีวิธีหาพบเป็นแน่

ครั้นเกิ่งเสี่ยวหาวได้ยินว่าหลิงอวี๋มา เขาก็รีบรุดมาพบหลิงอวี๋พลางยิ้มกล่าวคำเร็วพลัน

“ท่านพี่ ข้ายังนึกอยู่ว่าเหตุใดท่านไม่มาหาข้าเลย อาคารโรงงานกับเครื่องยาสมุนไพรที่ท่านให้ข้าเตรียมเรียบร้อยแล้วขอรับ! เราจะเริ่มผลิตกันเมื่อไรหรือ?”

“ไม่รีบ วันนี้ข้ามาให้เจ้าช่วยสืบถามร่องรอยของแม่ทัพเฉินนครหลวง! เจ้ามีวิธีช่วยข้าหาพบหรือไม่?” หลิงอวี๋เอ่ยถาม

“ยังต้องพูดเช่นนี้อีกรึ? ในเมืองหลวงไม่มีคนที่เกิ่งเสี่ยวคิดหาแล้วหาไม่พบ! ท่านพี่ ท่านรอครู่เดียว!”

จากนั้นเกี่ยงเสี่ยวหาวก็ออกไปมอบหมายลิ่วล้อของตนให้หาคน