ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 132

เกิ่งเสี่ยวหาวกลับมา หลิงอวี๋กำลังดื่มชาดีที่เปียวจื่อยกมา

เปียวจื่อเอ่ยเอาใจว่า “พระชายาอ๋องอี้ ยาทาที่ท่านส่งมาให้ข้าคราก่อนได้ผลดีมากขอรับ ท่านดูเถิด บ่าวทาหลอดเดียวก็หายขาดดังคาดแล้ว!”

เขาชี้ที่ลำคอตัวเองอวด พลางส่งยิ้มกล่าวคำ

“ท่านลุงข้าก็ป่วยเป็นโรคเดียวกันกับข้า ข้าเหลือยาทาให้เขาแล้ว เขาทาก็ได้ผลดีเหมือนกันขอรับ!”

“พระชายาอ๋องอี้ ท่านทำยาทาอีกสองหลอดให้บ่าวได้หรือไม่ขอรับ...”

เกิ่งเสี่ยวหาวเพิ่งเข้ามาก็พลันได้ยินวาจานี้ โมโหจนตบกบาลเปียวจื่อหนึ่งฝ่ามือพลางตำหนิ

“เจ้าเด็กนรก เจ้าคิดว่ายาของท่านพี่พัดมาตามลมเราะ! คราวก่อนส่งให้เจ้าสองหลอด เจ้ายังไม่รู้จักพออีก!”

เปียวจื่อลูบศีรษะพลางเอ่ยน้อยใจ “ท่าน บ่าวยังพูดไม่จบขอรับ! บ่าวไม่ได้ขอเปล่า ท่านลุงข้าบอกว่าจ่ายเงินเท่าใดย่อมได้ทั้งนั้น!”

“นั่นเพราะหาซื้อยาทาเช่นนี้มิได้ตามร้านโอสถทุกร้านในเมืองหลวง บ่าวขอร้องพระชายาไม่ได้หรือ?”

หลิงอวี๋ยิ้มกล่าวว่า “ท่านลุงเจ้าทายาหนึ่งหลอดก็หายขาดแล้ว เหตุใดยังต้องซื้อเพิ่ม!”

เปียวจื่อตอบว่า “เขารู้จักพ่อค้าต่างถิ่นผู้หนึ่งก็ป่วยเป็นโรคเช่นนี้ ได้ยินเรื่องยาทามหัศจรรย์ที่ท่านลุงข้าพูดเลยฝากฝังท่านลุงข้าช่วยเขาซื้อขอรับ!”

“พ่อค้าต่างถิ่นผู้นั้นบุคลิกใจกล้ายิ่ง พูดว่าแม้หลอดละสองร้อยตำลึงเงินเขาก็ซื้อขอรับ!”

หลิงอวี๋ตะลึงชั่วครู่ ถึงยิ้มกล่าวว่า “ใจกล้าถึงเพียงนี้เชียว! ได้ งั้นวันหลังจะให้เขาซื้อสองหลอดแล้วกัน!”

เปียวจื่อพูดอย่างดีใจ “เช่นนั้นก็ขอบคุณพระชายาขอรับ บ่าวขอตัวก่อน ไม่รบกวนท่านกับท่านเอ้อร์พูดคุยแล้ว!”

พอเปียวจื่อออกไป เกิ่งเสี่ยวหาวมองทางหลิงอวี๋อย่างฉงนพลางกล่าวเสียงแผ่ว

“ท่านพี่ ยาทาหลอดเดียวสองร้อยตำลึงเงิน! ยาทานั้นของท่าน พวกเราสามารถทำได้หรือไม่?”

หลิงอวี๋หลุดยิ้มพลางตอบว่า “ทำยาทาได้สิ! แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะขายหลอดเดียวสองร้อยตำลึงเงิน อย่างไรเสียบนใต้หล้าแห่งนี้น้อยนักที่จะเป็นคนใจกล้าเหมือนพ่อค้าต่างถิ่นผู้นี้!”

เกิ่งเสี่ยวหาวคิดแล้วก็มีเหตุผลพลางยิ้มตอบว่า “แม้ไม่ขายหนึ่งหลอดสองร้อยตำลึง ขายยี่สิบสามสิบตำลึงก็ได้กำไรแล้ว! เครื่องยาเหล่านั้นเงินไม่กี่ตำลึงก็สามารถซื้อได้หนึ่งกองใหญ่!”

ช่วงระยะนี้เขาช่วยหลิงอวี๋รับซื้อเครื่องยา จึงเข้าใจสภาวะตลอดเครื่องยาสมุนไพรแล้ว!

เกิ่งเสี่ยวหาวฟังจนอ้าปากตาค้าง แรกเริ่มเขาคิดแค่ยารักษาแผลขอลหลิงอวี๋จะพึ่งสกุลเกิ่งช่วยเท่านั้น ไฉนเลยจะคิดว่าหลิงอวี๋ยังมีแผนการณ์ไกลในอนาคตด้วย

หลังคิดถึงว่าตนผลิตยาแต่ละชนิด แขวนชื่อของโรงหุยชุนไว้จำหน่ายไปทั่วแคว้น หัวใจของเกิ่งเสี่ยวหาวตื่นเต้นดุจคลื่นซัดสาด

เขาถึงขั้นคิดไกลไปอีก หากติดตามทำงานกับหลิงอวี๋เช่นนี้ ภายหน้าก็ไม่ต้องเปิดกิจการบ่อนพนันและหอนางโลมพวกนั้นของสกุลตนแล้ว

ค่อย ๆ ล้างมลทินสกุลตนเชื่องช้า ก็จะสามารถทำให้ลูกหลานในอนาคตของตนเข้ารับราชการได้!

เขารู้สึกโชคดีอีกครั้งที่รู้จักหลิงอวี๋ ท่านพ่อของเขาช่างหลักแหลมนักที่มิได้ไล่หลิงอวี๋ในวันนั้น ตาดีย่อมมองรู้ว่าไข่มุกแท้หรือปลอม!

“ยารักษาแผลพวกเราจะไม่ผลิตชั่วคราว ผลิตยาทาชนิดนั้นที่เปียวจื่อใช้ก่อนเถอะ!”

หลิงอวี๋กล่าวมั่นอกมั่นใจ “รอโรงเหยียนหลิงเลื่องชื่อ ยารักษาแผลค่อยใช้เป็นชื่อของโรงเหยียนหลิง แบบนี้ราคายารักษาแผลก็เพิ่มสูงขึ้นแล้ว!”

บัดนี้เกิ่งเสี่ยวหาวเลื่อมใสสุดใจต่อหลิงอวี๋ ยอมรับเอาใจใส่พลางผงกศีรษะกระตือรือร้นกล่าวคำ

“ได้ขอรับ ข้าเชื่อฟังท่านพี่!”