ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1317

“หญิงชั่วช้าสารเลวผู้นี้ ข้าจะต้องฆ่านางให้ได้!”

เซียวหลินเทียนระเบิดถ้อยคำผรุสวาทรุนแรงออกมา

จนถึงตอนนี้ เขาเพิ่งรู้ว่าเหตุใดหลิงอวี๋จึงมีท่าทีเย็นชาต่อเขาเช่นนั้น

การกระทำของเขาในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ คงทำร้ายจิตใจของนางมิน้อยเลย

นอกเหนือจากความรู้สึกผิดที่มากล้น เซียวหลินเทียนก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งต่อหลิงอวี๋

หากมิใช่หลิงอวี๋ที่ยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยเขาถอนพิษ เขาคงต้องตายไปอย่างมิรู้ตัว!

เกียรติยศอันยิ่งใหญ่ของเขาในชาตินี้ คงสูญสิ้นไปในพริบตา!

“หลิงซวน เจ้าปล่อยข้าเถอะ ข้าจะไปอธิบายกับหลิงอวี๋!”

“ข้าต้องหาหนทางชดใช้ความผิดของข้า!”

เซียวหลินเทียนกล่าวกับหลิงซวนด้วยความจริงใจ “ข้าขอโทษที่ข้าตบเจ้า แม้ว่านั่นจะมิใช่เจตนาของข้า แต่ก็เป็นความผิดของข้า เมื่อข้าจัดการเรื่องที่ข้าก่อไว้เสร็จแล้ว เจ้าจะลงโทษข้าอย่างไรก็ได้!”

เมื่อได้ยินเซียวหลินเทียนกล่าวเช่นนี้ หลิงซวนก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย

เซียวหลินเทียนเสียสติและความเป็นตัวเองไป เขามิได้ตั้งใจเสียหน่อย!

นางจะจดจำเรื่องนี้ไปจนตายได้อย่างไร!

“ช่างเถิดเพคะ หากอาจารย์ของบ่าวให้อภัยท่าน บ่าวก็จะให้อภัยท่านเช่นกัน! เห็นว่าท่านได้สติสัมปชัญญะกลับคืนแล้ว เช่นนั้นบ่าวจะแก้เชือกให้ท่านเอง!”

หลิงซวนรีบเดินเข้าไปแก้เชือกให้เซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนขยับแขนขาทั้งสองข้าง กำลังจะเดินไปหาหลิงอวี๋ แต่หลิงอวี๋กลับมาเสียก่อน

“ข้าได้สั่งให้เผยอวี้พาท่านอ๋องตัวปลอมที่เมาสุรากลับไปที่ตำหนักอ๋องอี้แล้ว เราเสียเวลามากเกินไป พวกเขาจะต้องสงสัยแน่!”

“เซียวหลินเทียน ท่าน...”

เซียวหลินเทียนกล่าวด้วยความรู้สึกผิด “ข้าขอโทษ อวี๋เอ๋อร์ ก่อนหน้านี้ข้าผิดเอง ฉินรั่วซือเป็นนางอสรพิษที่ข้าพาเข้ามาเอง นางกล้าทำเช่นนี้กับข้า ข้ามิย่อมปล่อยนางไว้แน่!”

“ข้าจะยกเลิกงานอภิเษกในวันพรุ่ง!”

หลิงอวี๋จ้องเขา ทั้งโกรธทั้งแค้น “งานอภิเษกในวันพรุ่งจะต้องจัดขึ้นตามเดิม!”

สีหน้าของเซียวหลินเทียนเคร่งขรึม เขาเข้าใจเช่นกันว่า เหตุใดหลิงอวี๋จึงรีบทำให้เขารีบกลับมามีสติให้ทันภายในคืนนี้

หากนางยังหาทางถอนพิษกู่ให้เขาภายในคืนนี้มิได้ การต่อสู้ครั้งใหญ่ในวันรุ่งขึ้น พวกเขาก็อาจจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ

“ข้าจะทำตามที่เสด็จพ่อทรงรับสั่ง!”

เซียวหลินเทียนตระหนักดีถึงความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงที่ตนแบกรับอยู่ “ข้าจะกลับไปเตรียมการเดี๋ยวนี้!”

“อวี๋เอ๋อร์… เจ้าอยู่ในวังหลวงต้องระมัดระวังตัวให้มาก...”

เซียวหลินเทียนเอื้อมมือไปรวบร่างหลิงอวี๋มากอดไว้ หลิงอวี๋กำลังจะดิ้นรน แต่เขาก็ปล่อยนางออกห่าง

เขาถอยหลังไปสองก้าว มองหลิงอวี๋ด้วยความรักใคร่ “ข้าคิดอยู่เสมอว่าเมื่อไรถึงจะได้กอดเจ้าเช่นนี้!”

“หลังจากวันพรุ่งเป็นต้นไป ตราบใดที่เราชนะ ข้าจะต้องทำให้ความฝันนี้เป็นจริงอย่างแน่นอน!”

“เราต้องชนะแน่!”

เซียวหลินเทียนกำหมัดให้หลิงอวี๋อย่างมั่นคง แสดงท่าทางให้กำลังใจ จากนั้นก็ก้าวเดินจากไปโดยมิลังเล