ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1323

แน่นอนว่าองค์ชายเว่ยมิใช่คนที่พ่ายแพ้แล้วจะผลุนผลันหนีไป!

เขาถอยออกจากห้องทรงพระอักษรแล้วก็ตะโกนขึ้นมา “พลธนูเตรียมตัว...”

ทันใดนั้น พลธนูกลุ่มหนึ่งก็ยกธนูเล็งที่ประตูและหน้าต่างของห้องทรงพระอักษร

เซียวหลินเทียนเตะร่างขององครักษ์ที่ตายแล้วออกไป และทันใดนั้นเองก็มีลูกธนูนับมิถ้วนปักมาที่ร่างนั้น

นับว่าปฏิกิริยาของพลธนูเหล่านั้นมีความรวดเร็วมาก!

แต่นี่ก็หมายความว่ามิสามารถบุกออกไปทางประตูได้เลย!

องค์ชายเว่ยตะโกนใส่องค์ชายหนิงอย่างโกรธเกรี้ยว “เจ้าบอกว่าควบคุมเซียวหลินเทียนไว้แล้วมิใช่รึ? แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้เยี่ยงไร?”

เดิมทีองค์ชายเว่ยมิได้อยากกระทำการใหญ่โตถึงเพียงนี้ แต่ตอนนี้ถูกบีบจนต้องมีการสังหารในวังแล้ว!

“จะต้องเกิดเหตุมิคาดคิดแน่นอน!”

องค์ชายหนิงเอ่ยอย่างสงบ “แต่เรื่องนี้ก็มิถือว่าเสียเรื่อง เซียวหลินเทียนยังจะสามารถหนีพ้นไปจากเงื้อมมือของพวกเราได้อีกรึ?”

“ฆ่าพวกเขาเสีย แล้วโยนความผิดฐานปิตุฆาตให้เซียวหลินเทียน ก็ได้แล้วกระมัง!”

แม้ว่าองค์ชายหนิงจะบอกเช่นนี้ แต่ในใจก็ค่อนข้างมิสบายใจ

เซียวหลินเทียนมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ก็พิสูจน์แล้วว่า เขาแก้พิษกู่ได้แล้ว อีกทั้งยังสอดแนมเรื่องความเคลื่อนไหวในการก่อกบฏขององค์ชายเว่ยด้วย นี่เป็นการจงใจให้หนีไปไหนมิรอดแล้ว!

“เจ้าพูดง่าย พวกเขาหนีออกมาจากห้องทรงพระอักษรมิได้ เราก็ต้องรออยู่ที่นี่ไปตลอดรึ?”

องค์ชายเว่ยโพล่งด่าออกมา

เซี่ยโฮ่วตานรั่วจ้องมองเขาอย่างรำคาญ แล้วยิ้มเยาะพลางเอ่ย “รีบร้อนหาปะไรกันเล่า! พวกเขาออกมาได้หรือ!”

“ประเดี๋ยวองค์หญิงใหญ่จับตัวไทเฮามา จักรพรรดิอู่อันจะยังทำตัวดังเช่นเต่าที่หดหัวอยู่ในกระดองแล้วมองไทเฮาถูกฆ่าไปต่อหน้าต่อตาเขาได้รึ?”

“หากมิไหวจริง ๆ ก็จุดไฟเผาพวกเขาทั้งหมดไว้ในนี้ไปเลย!”

เมื่อองค์ชายเว่ยได้ยินนางพูดเช่นนี้ก็ค่อย ๆ สงบลง

วันนี้ตนจะต้องได้นั่งอยู่ในตำแหน่งนั้น!

เมื่อตัดสินใจไปแล้วก็ถอยกลับมิได้แล้ว การเผาให้ตายไปให้หมดก็เป็นผลลัพธ์เดียวกัน ถึงอย่างไรก็มีเซียวหลินเทียนรับผิดให้อยู่แล้ว!

ภายในห้องทรงพระอักษร จักรพรรดิอู่อันกำลังกอดพระชายาเส้าที่ทรุดลงไป เมื่อสัมผัสได้ถึงเลือดของนาง สายตาของเขาก็ชื้นขึ้นมาอย่างรู้สึกซาบซึ้ง

ดีมาก… ดีนัก!

จักรพรรดิอู่อันยิ้มเยาะ พลางเอ่ย “เราไปกันเถิด...”

ไปเยี่ยงไร?

พระชายาเส้าถูกจักรพรรดิอู่อันประคองไว้ข้างหนึ่ง นางมองจักรพรรดิอู่อันเดินไปทางหน้าโต๊ะหนังสืออย่างงุนงง เขายื่นมือออกไปกดตรงที่ใดก็มิรู้ แล้วโต๊ะหนังสือก็เลื่อนไปด้านข้าง ปรากฏเป็นทางลับออกมา

“นี่คือทางลับที่จักรพรรดิสูงสุดได้สร้างไว้ในตอนนั้น ข้ามิเคยใช้มันเลยสักครา!”

“คิดมิถึงเลยว่าจะได้ใช้ในคราวนี้ คราวที่ถูกลูกชายของตนบีบบังคับ!”

จักรพรรดิอู่อันยิ้มเยาะตนเองแล้วเดินนำจะเข้าไปในนั้น

“เสด็จพ่อ ลูกจะอยู่แนวหน้าเอง!”

เซียวหลินเทียนขวางเขาเอาไว้ พลางเอ่ยเสียงต่ำ “ตอนนั้นจักรพรรดิสูงสุดรักองค์หญิงใหญ่มาก มิรู้ว่าองค์หญิงใหญ่รู้หรือไม่ว่ามีทางลับนี้อยู่!”

หลังจากพูดแล้ว เซียวหลินเทียนก็เดินลงไปก่อน...