ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1322

เดิมทีองค์ชายเว่ยควรที่จะสวมชุดเกราะนี้ไปต่อสู้สังหารกับศัตรู แต่คิดมิถึงเลยว่า เขาจะใส่ชุดเกราะนี้มาเพื่อชิงบัลลังก์!

“เซียวหลินเยี่ยน นี่เจ้าคิดที่จะทำสิ่งใด?”

น้ำเสียงของจักรพรรดิอู่อันมีความโกรธเกรี้ยว ชี้ไปที่องค์ชายเว่ยที่บุกเข้ามาพลางตวาด

“ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดี เจ้ายังกล้าที่จะทำเรื่องที่เป็นความผิดร้ายแรงเช่นนี้อีกรึ?”

องค์ชายเว่ยมิพูดพร่ำทำเพลง เขาโบกมือแล้วองครักษ์หลายคนก็บุกเข้ามา พร้อมทั้งจ่อมีดไปที่คอของจักรพรรดิอู่อัน พระชายาเส้าและขันทีเซี่ย

“เสด็จพ่อ ที่ลูกทำเช่นนี้ก็เพราะท่านบีบให้ลูกต้องทำ!”

องค์ชายเว่ยมิเรียกอย่างสุภาพอีกแล้ว เขายกดาบขึ้นมาชี้หน้าจักรพรรดิอู่อันพลางตะคอก “ข้าเป็นลูกชายคนโตของท่าน แต่ท่านกลับรีรอมิแต่งตั้งข้าเป็นองค์รัชทายาทเสียที!”

“เรื่องนี้มิเท่าไร แต่ท่านยังยอมให้คนสารเลวนี่บีบแม่ของข้าให้ไปอยู่ในตำหนักเย็นอีก!”

“เช่นนั้นต่อไปจะเป็นผู้ใดเล่า? เป็นข้าไง!”

“ทั้งเงินและอำนาจของข้าล้วนถูกท่านกีดกันไว้หมดแล้ว หากยังมิทำสิ่งใดอีก หรือจะต้องให้ผู้อื่นมาฆ่าแกงไปจริง ๆ?”

องค์ชายยิ่งตะโกนก็ยิ่งน้อยใจ เขายิ้มร้ายพลางเดินเข้ามา “เสด็จพ่อ ข้าจะไว้ชีวิตท่านให้ก็ได้ ขอเพียงท่านเขียนพระราชโองการสละราชสมบัติมาให้ข้า!”

“แล้วข้าจะอนุญาตให้ท่านไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่วัดพระใหญ่!”

จักรพรรดิอู่อันโกรธกับคำพูดขององค์ชายเว่ยจนตัวสั่นไปหมด ยังมิทันที่เขาจะได้พูดอะไร องครักษ์คนหนึ่งที่เข้ามากับองค์ชายเว่ยก็ตะโกนขึ้นมา

“องค์ชายเว่ย ท่านอย่าได้มีเมตตา รีบฆ่าเขาเสีย! ท่านมิเข้าใจคำว่าตัดรากถอนโคนหรือ?”

องครักษ์ผู้นี้มีเสียงแหลมและรูปร่างเล็ก

จักรพรรดิอู่อันได้ยินก็เรียกขึ้นมาทันทีเลย “เซี่ยโฮ่วตานรั่ว ที่แท้ก็เป็นพวกเจ้านี่เองที่ยุยงให้องค์ชายเว่ยก่อกบฏ!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วยิ้มเย็นชาแล้วโยนหมวกออกไปให้เห็นเครื่องหัวของตน

“ตาแก่ ข้ามาแก้แค้น! ข้าแค่ขุดศพขึ้นมาเฆี่ยนตี ท่านก็สั่งให้คนเฆี่ยนตีข้าถึงสามสิบครั้ง! สิ่งนี้ทำให้ฉีตะวันตกของข้าอับอาย!”

“วันนี้ ข้าจะรอให้องค์ชายเว่ยสังหารท่าน แล้วข้าจะเฆี่ยนตีศพของท่านซ้ำ ดูสิว่าท่านจะทำเช่นไรกับข้าได้?”

องครักษ์ที่อยู่ข้าง ๆ องค์ชายเว่ยก็คือองค์ชายหนิงที่แต่งตัวมา เขาขมวดคิ้วกับคำพูดของเซี่ยโฮ่วตานรั่ว พลางเอ่ยกับองค์ชายเว่ยไปตามตรง

ยังมิทันที่องค์ชายเว่ยจะหัวเราะจบก็มีเสียงดังปังขึ้น ร่างของคนผู้หนึ่งทะลุหลังคาลงมาข้างล่าง และดาบในมือของเขาก็เหวี่ยงไปครึ่งวงกลมอย่างรวดเร็ว

ปากที่อ้ากว้างขององค์ชายเว่ยมีเลือดสด ๆ จำนวนมิน้อยกระเซ็นเข้าไป...

หางตาขององค์ชายหนิงเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย พร้อมทั้งสายตาที่มีความเกลียดชังและกลิ่นอายสังหารอย่างรุนแรง

เซียวหลินเทียนจริง ๆ!

“เซียวหลินเทียน เป็นเจ้าไปได้เยี่ยงไร? เจ้ามิได้แต่งงานกับฉินรั่วซืออยู่รึ?”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเองก็ตกใจจนร้องตะโกนออกมา

แต่วินาทีต่อมา เซี่ยโฮ่วตานรั่วก็ถูกองค์ชายหนิงลากถอยออกไปจากห้องทรงพระอักษรแล้ว

องค์ชายเว่ยยังมิทันได้สติกลับมาก็ได้ยินตึงตัง และบรรดาองครักษ์ที่จ่อดาบบังคับจักรพรรดิอู่อันเมื่อครู่ทั้งหมดก็ถูกเซียวหลินเทียนตัดหัวร่วงลงพื้นติด ๆ กันเลย

“องค์ชาย… ไป!”

องครักษ์คนสนิทสองคนขององค์ชายเว่ยเรียกสติกลับมาได้เร็วในสถานการณ์ที่น่าตกใจเช่นนี้ จากนั้นก็รีบลากองค์ชายเว่ยออกไปจากห้องทรงพระอักษร...