ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1325

ที่ตำหนักเหยียนฝูของไทเฮาในเวลานี้

องค์หญิงใหญ่ได้พาทหารบุกเข้ามา ในระหว่างทางเหล่านางกำนัลและขันทีที่หลบมิทันต่างก็ถูกคนขององค์หญิงใหญ่สังหารไปอย่างโหดเหี้ยมแล้ว

องค์หญิงใหญ่มองเลือดที่สาดกระเซ็นเหล่านั้นโดยที่มิแม้แต่จะกะพริบตาด้วยซ้ำ

แม้ว่านางจะมิได้ใส่ชุดเกราะ แต่ก็ใส่ชุดขี่ม้าสีแดงที่ดูกล้าหาญ และที่เอวก็มีดาบยาวเหน็บอยู่ สวมเสื้อคลุมสีดำขลิบทองแล้วเดินนำหน้ากลุ่มไปอย่างยืดอกเชิดหน้า

เมื่อไทเฮารู้ข่าว ก็กำลังจะพาพวกของหลิงอวี๋กับแม่นมเว่ยออกไปจากตำหนักเหยียนฝู แต่กลับเห็นองค์หญิงใหญ่เดินเข้ามาด้วยท่าทีวางอำนาจเช่นนี้แล้ว

“หึ ท่าทางกล้าหาญเช่นนี้ของเฉาฮุ่ยคงจะคล้ายกับข้าในตอนนั้นเลยกระมัง!”

ไทเฮามิได้ตกใจเลยแม้แต่น้อย นางยิ้มพลางหันไปเอ่ยถามแม่นมเว่ย

แม่นมเว่ยดวงตาเปียกชื้น นางเสียใจแทนไทเฮา

นางเลี้ยงดูลูกสาวมา แต่กลับเอาใจออกห่างแล้วพาคนมาสังหารไทเฮาเช่นนี้

นางอยู่ข้างกายไทเฮามายาวนานที่สุด เข้าใจบุญคุณและความแค้นระหว่างพวกนางมากที่สุด นางรู้ว่าภายนอกไทเฮายิ้มแย้ม แต่ในใจกำลังหลั่งเลือดอยู่!

“องค์หญิงใหญ่ เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้เพคะ?”

แม่นมเว่ยเอ่ยอย่างเศร้าเสียใจ “ไทเฮาทรงปฏิบัติต่อท่านอย่างดีมากแล้ว เหตุใดท่านจึงมิรู้พระคุณเลย...”

“บ่าวชั่ว เจ้าหุบปากไปเสีย!”

องค์หญิงใหญ่ตะคอกใส่แม่นมเว่ยด้วยความโกรธ แต่แม่นมเว่ยก็มายืนขวางหน้าไทเฮาโดยมิกลัวเลยสักนิด

แม่นมเว่ยใช้ท่าทางเช่นนี้เผชิญหน้ากับองค์หญิงใหญ่อย่างเงียบ ๆ

“เจ้าคิดว่าดาบของข้ามิกินเนื้อรึ?”

องค์หญิงใหญ่โกรธ แม่นมเว่ยผู้นี้เป็นสุนัขรับใช้ของไทเฮา ก่อนหน้านี้นางคงจะให้แผนการแก่ไทเฮาในการจัดการตนไปมิน้อยเป็นแน่

องค์หญิงใหญ่ชักดาบออกมาแล้วจ่อไปที่แม่นมเว่ย

ท่าทีเช่นนี้ของนางเป็นทั้งการยั่วยุและเป็นการพิสูจน์การตัดสินใจของตนที่มีต่อไทเฮาด้วย!

แต่วินาทีต่อมา แม่นมเว่ยก็ถูกไทเฮาผลักไปด้านข้าง

ไทเฮามององค์หญิงใหญ่ด้วยสายตาเย็นชาแล้วตีที่อกของตนพลางเอ่ยเสียงแข็ง “มา แทงมาตรงนี้เลย! หากข้าขมวดคิ้ว ข้าก็มิสมควรที่จะได้นั่งในตำแหน่งนี้แล้ว!”

“ไป… สังหารให้หมดมิต้องละเว้น!”

ผู้คุ้มกันเหล่านั้นจึงชักดาบออกมาแล้วจะพุ่งเข้าไป

“เฉาฮุ่ย เจ้าทำเช่นนี้เป็นการบีบบังคับข้านะ!”

ไทเฮาส่ายหน้าอย่างขมขื่น จากนั้นก็ตะโกนออกไปติด ๆ กัน “พอ… พอเถอะ… พอกันที! วันนี้มันเป็นเวลาที่เราจะตัดแม่ตัดลูกกันแล้ว!”

นางถอยหลังไปหลายก้าวแล้วโบกมือ จากนั้นกองทัพหลวงที่ราชองครักษ์ผางพามาซุ่มโจมตีอยู่นานแล้วก็พุ่งออกมา แล้วเข้าต่อสู้กับกลุ่มขององค์หญิงใหญ่

“นี่ท่านเตรียมซุ่มโจมตีอยู่ก่อนแล้วรึ!”

องค์หญิงใหญ่ตะลึงไปเล็กน้อย

ตั้งแต่เรื่องของพระสนมฮุ่ยเมื่อครั้งที่แล้ว ราชองครักษ์ผางก็ค่อนข้างท้อแท้ใจและขอไปพักรักษาตัวที่บ้าน

ครั้งนี้เว่ยเฉิงได้ไปสืบมาว่า ราชองครักษ์ผางป่วยจริง ๆ และออกจากเมืองหลวงไปพักรักษาตัวที่บ้านเกิดเมื่อหลายวันก่อนแล้ว ไหนเลยจะคิดว่าเขาจะแอบกลับมาอย่างเงียบ ๆ

องค์หญิงใหญ่ใจเต้นขึ้นมาทันที หากไทเฮามีการซุ่มโจมตีเช่นนี้ แล้วที่อื่น ๆ เล่า?