ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1347

ท่านจินต้าเข้ามาคุยธุระกับเซียวหลินเทียนพอดี ครั้นได้ยินเรื่องนี้ก็รีบเข้ามาเอ่ยเลย “เรื่องนี้กระหม่อมลืมรายงานท่านอ๋องไปเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

“ท่านอ๋อง คนของกระหม่อมได้พบกับจางซื่อนางผดุงครรภ์ที่ทำคลอดให้พระชายาในตอนนั้นแล้ว หลังจากที่ได้บีบบังคับนาง จางซื่อก็ยอมรับว่าครั้งที่แล้วนางรับเงินจากชิวเหวินซวงจึงจงใจป้ายสีพระชายาพ่ะย่ะค่ะ!”

“นางบอกว่า เด็กที่พระชายาคลอดมานั้นมีอายุครรภ์มิครบจริง ๆ แม่นมลี่เองก็มิได้ติดสินบนนาง!”

เซียวหลินเทียนได้ยินดังนั้นก็มองจ้าวซวนอย่างดุร้าย

ครั้งที่แล้วเขาก็ให้จ้าวซวนไปตรวจสอบเรื่องนี้ ผลคือคำตอบที่จ้าวซวนให้ตนคือไม่!

จ้าวซวนถูกเซียวหลินเทียนมองมาก็รู้สึกผิดเล็กน้อยพลางเอ่ยออกไป “ท่านอ๋อง ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมสะเพร่าเอง!”

ท่านจินต้าคิดแค่อยากจะรีบคลายความเข้าใจผิดให้ท่านอ๋องกับหลิงอวี๋ ต่อไปอย่าได้หมางเมินกันเพราะเรื่องนี้อีกเลย เขาจึงเอ่ยต่อ

“ยังมีแม่นมจูที่รับผิดชอบเลี้ยงดูพระชายามาด้วยพ่ะย่ะค่ะ เรื่องจดหมายรักที่อธิบายมิได้นั้นล้วนเป็นชิวเหวินซวงที่เอาไปให้นาง แม่นมจูบอกว่า เมื่อก่อนมิเคยเห็นพระชายาเขียนจดหมายรักให้ผู้ใดเลย!”

“ส่วนพวกเรื่องที่บอกว่า พระชายาค่ำมืดมิกลับเรือนนั่นก็เป็นเพราะหวางซือคิดจะอมสินสอดที่มารดาของพระชายาให้ไว้จึงจงใจให้คนใส่ร้ายนางพ่ะย่ะค่ะ!”

“ท่านอ๋อง กระหม่อมตรวจสอบดูจากหลาย ๆ ฝ่ายแล้ว มั่นใจได้เลยว่าหลิงเยวี่ยคือบุตรชายแท้ ๆ ของท่านพ่ะย่ะค่ะ! พระชายามิได้ลักลอบมีความสัมพันธ์กับชายอื่น!”

เซียวหลินเทียนหน้าแดงราวกับชาด

คำพูดของท่านจินต้าทำให้เขาอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

เห็น ๆ กันอยู่ว่าหลิงอวี๋ได้ทำการหลั่งเลือดพิสูจน์สายสัมพันธ์ไปสองครั้งแล้ว พิสูจน์แล้วว่าหลิงเยวี่ยเป็นบุตรชายแท้ ๆ ของเขา แต่ตนกลับยังคงสงสัยหลิงอวี๋อยู่

มิแปลกที่หลิงอวี๋จะโกรธ หากเปลี่ยนเป็นตนบ้างก็มิสามารถทนให้คนมาสงสัยในความบริสุทธิ์ของตนครั้งแล้วครั้งเช่นกัน

ท่านจินต้าเอ่ยอย่างอึดอัด “กระหม่อมได้ข่าวมาช่วงก่อนหน้านี้ ตอนนั้นท่านอ๋องเปลี่ยนเป็นคนละคนแล้วคงจะมิฟัง กระหม่อมจึงมิได้เอ่ยถึงพ่ะย่ะค่ะ!”

“หลังจากนั้นก็ยุ่งอีก...”

“พอแล้ว มิต้องพูดแล้ว ข้าเชื่อท่าน!”

เซียวหลินเทียนหายใจเข้าลึก ๆ

จ้าวซวนพูดถูก เขามิได้ติดแค่คำขอโทษต่อหลิงอวี๋แต่ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่เขาต้องไปพูดกับนางให้ชัดเจน

“ข้าจะไปเรือนบุหงา!”

เขารีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทางด้านเซียวหลินเทียนก็มาถึงที่หน้าประตูเรือนบุหงาแล้ว เขากำลังเดินไปเดินมาอยู่หน้าประตู มิรู้ว่าเข้าไปแล้วจะเอ่ยปากขอโทษหลิงอวี๋อย่างไร

“ขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว ข้าเข้าใจเจ้าผิดเอง!”

เขารู้สึกว่าการเกริ่นนำลอย ๆ เช่นนี้ดูเหมือนมิจริงใจเท่าใด

“อาอวี๋ ก่อนหน้านี้ข้ามึน ๆ เบลอ ๆ ตอนหลังข้าเปลี่ยนไปแล้ว เจ้าให้โอกาสข้าอีกครั้งเถิด! ข้าจะมิทำให้เจ้าเสียใจอีกเป็นอันขาด!”

ก็ยังมิดี!

เซียวหลินเทียนกำลังสับสนอยู่ จ้าวซวนก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อเจอเขาก็พูดตามที่อวี๋เฮ่าบอกทันที

“ท่านอ๋อง นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่พ่ะย่ะค่ะ? เหตุใดจึงกะทันหันเช่นนี้ มิได้มีข่าวคราวเลยสักนิด!”

จ้าวซวนกังวลว่านี่จะเป็นหลุมพรางจึงเอ่ยอย่างร้อนใจ “ท่านอ๋อง ให้เตรียมตัวให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยเข้าวังดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว ในสมองก็คิดวิเคราะห์อย่างรวดเร็วทันที...

เกิดเรื่องอันใดขึ้นในวังกันแน่?