ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1349

“ไทเฮา!”

หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนเรียกเป็นเสียงเดียวกัน

หลิงอวี๋ใจเต้นรัว นางเห็นถังถีเตี่ยนทิ้งมือทั้งสองแล้วยืนตรงอยู่ข้างไทเฮาพร้อมกับสีหน้าที่ดูเศร้า

หรือว่าองค์จักรพรรดิจะสวรรคตแล้ว?

“อาอวี๋… เทียนเอ๋อร์ พวกเจ้ามาแล้ว!”

ไทเฮาได้ยินเสียงของทั้งสองคนก็หันมามอง

ความเลื่อนลอยบนใบหน้าของไทเฮาหายไปอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยความมุ่งมั่นและความเด็ดขาด

“ถังถีเตี่ยน เจ้าออกไปพักก่อนเถิด!”

หลังจากคำพูดของไทเฮา ถังถีเตี่ยนกับบรรดาคนสนิทก็เดินออกไปอย่างรู้หน้าที่

“ไทเฮา เสด็จพ่อ… อาอวี๋ เจ้ายืนตะลึงอะไรเล่า ไปตรวจเสด็จพ่อสิ!”

เซียวหลินเทียนเห็นสีหน้าของไทเฮาก็ตื่นตระหนกทันที

หลิงอวี๋ก็ตกใจเช่นกัน นางรีบก้าวไปข้างหน้า แต่ก็ถูกไทเฮาห้ามเอาไว้

“เสด็จพ่อของเจ้าสิ้นลมไปเมื่อสิบห้านาทีที่แล้ว!”

ไทเฮาเอ่ยอย่างสงบ “ถังถีเตี่ยนได้ตรวจเขาและยืนยันแล้ว!”

“หากเจ้าอยากจะตรวจ อีกประเดี๋ยวค่อยตรวจเถิด! เรื่องด่วนที่สุดในตอนนี้คือพวกเราจะจัดการกับเรื่องหลังจากนี้อย่างไร!”

อะไรนะ? จักรพรรดิอู่อันสวรรคตแล้วจริงหรือ?

หลิงอวี๋ก้าวสะดุดล้มและทรุดลงไปนั่งกับพื้น

นี่เป็นครั้งแรกที่นางสิ้นสติเช่นนี้!

ไทเฮาจ้องมองนางอย่างมิพอใจ พลางต่อว่า “ตื่นตระหนกด้วยเหตุใดกัน? ข้ายังมีชีวิตอยู่นะ! ต่อให้ฟ้าจะถล่มลงมาก็ยังมีข้าที่ช่วยสนับสนุนพวกเจ้าอยู่!”

“ข้าเองก็มิรู้ว่าจะช่วยสนับสนุนพวกเจ้าได้นานเท่าใด ดังนั้นพวกเจ้าต้องลุกขึ้นมา แล้วควบคุมดูแลแผ่นดินของตระกูลเซียวเอาไว้เองให้ได้!”

คำพูดกำกวมของไทเฮาทำให้ในความสับสนนั้นหลิงอวี๋รู้สึกถึงความกดดันที่มิเคยมีมาก่อนถาโถมเข้ามาอย่างมหาศาล

“นี่จะเป็นไปได้อย่างไร!”

เซียวหลินเทียนพุ่งเข้าไปโดยมิสนใจสิ่งใดทั้งนั้น เขาเปิดม่านออกแล้วก็เห็นจักรพรรดิอู่อันนอนนิ่งอยู่บนเตียง

ท่าทางของเขาราวกับหลับไปปกติ!

แค่อยากจะกุมอำนาจเหนือใคร ๆ เท่านั้น！

แต่ตำแหน่งจักรพรรดินั้นห่างไกลเกินไป!

เขามิได้พิจารณาถึงการได้นั่งในตำแหน่งนี้เลย!

“ไทเฮา… กระหม่อมมิ...”

เขาเอ่ยออกมายังมิถึงสองคำ ไทเฮาก็เอ่ยตัดคำพูดเขาเสียงแข็งทันที

“อย่ามาพูดจาไร้สาระกับข้า ข้ามิได้มีเวลาฟังเจ้าบอกปัด!”

“เซียวหลินเทียน เจ้าคิดให้ดี ๆ หากเรื่องนี้แพร่ออกไปจะเกิดอะไรขึ้น!”

“เจ้า… ข้า หลิงอวี๋ และตำหนักอ๋องอี้จะหายไปในเวลาอันสั้นแค่มิกี่วัน หรืออย่างช้าก็ภายในมิกี่เดือน!

ไทเฮาเอ่ยอย่างใจเย็น “เจ้าจะให้ผู้อื่นกุมอำนาจไว้หรือ?”

คำพูดของไทเฮาราวกับเป็นการปลุกให้ตื่นรู้ ทำให้ความลังเลของเซียวหลินเทียนหายวับไปอย่างไร้ร่องรอยทันที

เมื่อคิดถึงผลที่ตามมา เซียวหลินเทียนก็หลับตาแล้วลืมตาขึ้น ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและเด็ดขาดดั่งเช่นไทเฮา

“ข้าเซียวหลินเทียนขอสาบานว่าจะปกครองแผ่นดินของตระกูลเซียวแทนเสด็จพ่อ และจะนำพาฉินตะวันตกไปสู่ความเจริญรุ่งเรืองให้จงได้!”