ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1353

ไทเฮาเอ่ยเสียงแข็ง “องค์จักรพรรดิเสวยพระกระยาหารเย็นด้วยกันกับข้า! และข้าก็เป็นคนส่งน้ำแกงให้พระองค์เอง!”

“หลังจากกลับมาข้าเห็นว่าช่วงนี้พระองค์ทรงเหนื่อยมากจึงให้แม่นมเว่ยส่งนำแกงโสมไปให้!”

“นอกจากสิ่งที่ข้าส่งไปให้แล้วพระองค์ก็มิได้เสวยสิ่งใดเลย! เช่นนั้นแล้วจะมีผู้ใดที่สามารถวางยาพิษพระองค์ได้อีกนอกจากข้าเล่า?”

จ้าวฮุยคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังพลางเอ่ย “ไทเฮา กระหม่อมไหนเลยจะกล้าสงสัยไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ!”

“กระหม่อมรู้สึกว่า องค์จักรพรรดิทรงมีพระพลานามัยแข็งแรงมาโดยตลอด จู่ ๆ จะมาเสด็จจากไปกะทันหันเช่นนี้ได้อย่างไร นอกเสียจากว่าจะมีคนวางยาพิษพระองค์พ่ะย่ะค่ะ!”

ไทเฮายืนขึ้นอย่างกรุ่นโกรธพลางจ้องมองจ้าวฮุย

“องค์จักรพรรดิทรงมีพระพลานามัยรึ? ขันทีเซี่ย เจ้ามาบอกจ้าวฮุยทีว่าช่วงนี้พระวรกายขององค์จักรพรรดิเป็นเช่นไร”

ขันทีเซี่ยจึงก้าวออกมา จากนั้นก็คุกเข่าลงพลางเอ่ยเสียงสะอื้น “นับตั้งแต่ที่องค์ชายเว่ยก่อกบฏ องค์จักรพรรดิก็ได้รับบาดเจ็บเสียเลือดไปมาก แม้ว่าพระชายาอ๋องอี้จะจัดตำรับพระโอสถบำรุงให้มากมาย แต่องค์จักรพรรดิก็มักจะมิอาจข่มพระเนตรบรรทมในยามค่ำคืนได้เลย!”

“บางครั้ง… บางครั้งในหนึ่งวันก็เสวยพระกระยาหารเพียงหนึ่งครั้งเท่านั้น!”

“เรื่องนี้องค์จักรพรรดิมิทรงอนุญาตให้พูดออกไป เพราะกังวลว่าจะเกิดความวุ่นวายขึ้นกับราชสำนัก!”

“ข้ากังวลมากจึงแอบไปทูลรายงานไทเฮา สองวันมานี้ไทเฮาจึงพยายามให้องค์จักรพรรดิเสวยพระกระยาหารและบังคับให้พระองค์เสวยให้มากขึ้นอีกหน่อยด้วย...”

จ้าวฮุยฟังแล้วกลับรู้สึกว่า ใจมิอยากยอมรับนัก ขันทีเซี่ยกับไทเฮาเป็นพวกเดียวกัน ใครจะรู้ว่าคำพูดเหล่านี้จะถูกแต่งขึ้นมาเพื่อหลอกลวงพวกเขาหรือไม่

“ที่แท้องค์จักรพรรดิก็มีความกังวลเช่นนี้นี่เอง!”

พระชายาเส้าร้องไห้ออกมา “ขันทีเซี่ย เหตุใดพวกเจ้าจึงมิบอกข้าเล่า? พวกเจ้าดูแลองค์จักรพรรดิอย่างไรกัน!”

“เป็นเพราะความเกียจคร้านของบ่าวเช่นพวกเจ้าจึงทำให้องค์จักรพรรดิต้องเสด็จสวรรคต ข้าจะทำให้พวกเจ้าไปอยู่ในสุสานกับองค์จักรพรรดิให้จงได้!”

หลิงอวี๋อยู่ด้านข้างได้ยินดังนั้นก็ตกใจ นี่พระชายาเส้าจะสังหารขันทีเซี่ยหรือ!

“เหลวไหล!”

นางมิอยากจะไปอยู่ในสุสานกันจักรพรรดิอู่อันหรอก!

จ้าวฮุยแก้สถานการณ์ให้พระชายาเส้าแล้วก็เอ่ยต่อ “ไทเฮา กระหม่อมเชื่อในใจที่ไทเฮากับขันทีเซี่ยปกป้ององค์จักรพรรดิ! แต่กระหม่อมก็ยังรู้สึกว่า การเสด็จสวรรคตขององค์จักรพรรดิจะต้องมีลับคมในแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

“บางทีองค์จักรพรรดิอาจจะมิได้รับพิษเพียงช่วงหนึ่ง แต่ถูกคนวางยาพิษโดยมิรู้ตัว! เรื่องนี้จำเป็นต้องตรวจสอบพ่ะย่ะค่ะ!”

“พระกระยาหารขององค์จักรพรรดิและเครื่องยาสมุนไพรที่องค์จักรพรรดิเสวยอยู่ในทุกวันล้วนต้องตรวจสอบอย่างละเอียดพ่ะย่ะค่ะ!”

มุมปากของหลิงอวี๋กระตุกขึ้นอย่างเยาะเย้ย มีหรือที่นางจะมิรู้ถึงเจตนาของจ้าวฮุย?

นี่คือการที่จับจ้องเอาสิ่งที่ขันทีเซี่ยพูดเมื่อครู่ว่าตนจัดตำรับพระโอสถบำรุงให้องค์จักรพรรดิมาแอบสื่อความหมายว่าตนวางยาองค์จักรพรรดิหรือ?

หลิงอวี๋ยังมิทันได้พูด ไทเฮาก็เอ่ยขึ้นมาอย่างแข็งกล้าเสียก่อน “ในเมื่ออัครเสนาบดีจ้าวสงสัยในความแปลกของการเสด็จสวรรคตขององค์จักรพรรดิเช่นนี้ก็ตรวจสอบเถิด! เรื่องนี้ยกให้อัครเสนาบดีจ้าวกับหลี่ว์เซียงรับผิดชอบแล้วกัน!”

“ข้ามีเพียงประโยคเดียวที่จะบอกคือ การตรวจสอบจะต้องเป็นไปอย่างยุติธรรม หากผู้ใดอาศัยเรื่องนี้มาทำการใส่ร้ายป้ายสี ข้าจะมิปล่อยไปเด็ดขาด!”