ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1352

“ไทเฮา… นี่มิใช่เรื่องจริงใช่หรือไม่เพคะ?”

พระชายาเส้าน้ำตานองหน้า ร้องห่มร้องไห้เดินไปทางเตียงมังกร นางอยากจะแน่ใจว่าองค์จักรพรรดิเสด็จสวรรคตแล้วจริง ๆ

“ข้าเองก็คาดมิถึง ก่อนหน้านี้เขาบอกว่าเจ็บหน้าอก ขันทีเซี่ยก็ไปรายงานข้าแล้ว ทั้งยังบอกกับถังถีเตี่ยนด้วย...”

“ไหนเลยจะคาดคิดว่าอาการป่วยจะมากะทันหันเช่นนี้...”

“ข้ายอมตายเองเสียดีกว่าให้เกิดอะไรขึ้นกับองค์จักรพรรดิ!”

ไทเฮาเช็ดน้ำตา จากนั้นก็ร้องไห้ออกมา

“ลูกสะใภ้ ตัวข้าขอแสดงความเสียใจด้วย… ไม่มีองค์จักรพรรดิแล้ว ต้องให้เจ้าดูแลจัดการพระราชพิธีพระบรมศพ เจ้าจะเจ็บป่วยมิได้เด็ดขาด!”

ท่านอ๋องเฉิงลูบไหล่ของไทเฮาเบา ๆ และปลอบโยน

พระชายาเส้าคุกเข่าอยู่หน้าเตียงมังกรพลางเช็ดน้ำตา แล้วก็ได้เห็นชัดเจนว่า องค์จักรพรรดิอู่อันเสด็จสวรรคตแล้วจริง ๆ

นางมองท่าทีสงบนิ่งของจักรพรรดิอู่อันอย่างเหม่อลอย มิอาจเชื่อได้จริง ๆ ว่าคนที่แข็งแกร่งจะด่วนจากไปโดยมิแม้แต่จะได้บอกลากันเช่นนี้!

เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ได้ใช้กับเขา พระชายาเส้าก็มิอาจพูดได้แน่ชัดว่าตนมีความรู้สึกต่อเขาเช่นไร

เมื่อก่อนมีความชื่นชมและความเคารพ...

แต่ความรักใคร่เหล่านี้เมื่อมีสนมเข้าวังมาคนแล้วคนเล่าก็มิรู้แล้วว่ามันหายไปเมื่อใด!

“ไทเฮา ท่านอ๋องเฉิง หลี่ว์เซียงกับอัครเสนาบดีจ้าวมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

องครักษ์เข้ามารายงาน

“ให้พวกเขาเข้ามาเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิเป็นครั้งสุดท้ายเถิด!”

ไทเฮาสะอื้น มิอาจทนฝืนมิให้น้ำตาไหลลงมาได้

ทั้งชีวิตของนางมีลูกเพียงสองคนคือจักรพรรดิอู่อันกับองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่เอาใจออกหากตนไปแล้ว นางจึงหวังให้จักรพรรดิอู่อันดูแลตนในยามบั้นปลายชีวิต

ไหนเลยจะคิดว่า กลับเป็นตนที่เป็นคนหัวหงอกต่างหากที่ต้องส่งคนหัวดำจากไปก่อน!

หลี่ว์เซียงกับจ้าวฮุยใส่ชุดขาวแล้วเดินตามองครักษ์เข้ามา

หลิงอวี๋ยังได้ตรวจตาของเขาด้วย ในดวงตานั้นสีเขียวอ่อน ๆ ที่หากมิได้สังเกตก็จะมิเห็นเลย

นางยังอยากที่จะตรวจจักรพรรดิอู่อันให้ลึกลงไปอีก แต่พวกจ้าวฮุยมากันเสียแล้ว

เพื่อมิให้เกิดความวุ่นวายขึ้น หลิงอวี๋จึงทำได้เพียงให้เซียวหลินเทียนกับไทเฮารับมือกับพวกจ้าวฮุยด้วยการบอกว่าหัวใจวายไปจนกว่าจะได้หลักฐานเชิงประจักษ์

หลิงอวี๋เก็บตัวอย่างเลือดและของเหลวภายในช่องปากของจักรพรรดิอู่อันไว้แล้ว รอเมื่อมีโอกาสค่อยทำการตรวจสาเหตุการตายของจักรพรรดิอู่อันอย่างละเอียดดู

จ้าวฮุยเห็นสีหน้าของจักรพรรดิอู่อันแล้ว มิได้มีร่องรอยของการถูกพิษเลย

แต่มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยเซียวหลินเทียนไปเช่นนี้ แม้ว่าจะมิใช่เซียวหลินเทียนวางยาพิษจักรพรรดิอู่อัน เขาก็จะต้องทำให้เป็นฝีมือของเซียวหลินเทียนให้ได้!

“โรคหัวใจจะจากไปเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร! ไทเฮา หรือว่าจะมีคนวางยาพิษจักรพรรดิอู่อันพ่ะย่ะค่ะ?”

จ้าวฮุยมองไปทางหลิงอวี๋พลางเอ่ยแขวะ “ไทเฮา กระหม่อมคิดว่าเรื่องนี้ต้องตรวจสอบให้แน่ชัดพ่ะย่ะค่ะ นี่จะต้องเป็นการรอบปลงพระชนม์เป็นแน่!”

“เพล้ง...”

ไทเฮาขว้างถ้วยชาลงกับพื้นพลางตะคอกเสียงแข็ง “จ้าวฮุย นี่เจ้าสงสัยว่าข้าวางยาพิษสังหารลูกชายของตัวข้ารึ?”