ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1407

ทันทีที่อันซินได้ยินก็ลากคุณหนูอีกสามสองคนที่มาด้วยกันก้าวออกมาพลางเอ่ย “ท่านอ๋องเฉิง พระชายาองค์รัชทายาทให้หลิวเจินไปเชิญองค์หญิงหกจริง ๆ เพคะ แต่นางมิกลับมา หม่อมฉันยังบอกว่าจะช่วยไปเชิญองค์หญิงหกให้พระชายาองค์รัชทายาทเลยเพคะ!”

“พระชายาองค์รัชทายาทกับพวกเราอยู่ด้วยกันตลอด ได้มาศาลาเหยาฮั๋วกับหลิวเจินที่ไหนกัน ชัดเจนเลยว่าหลิวเจินกำลังโกหกเพคะ!”

คุณหนูอีกสองสามคนล้วนช่วยเป็นพยานให้หลิงอวี๋

หลิวเจินร้อนใจแล้วเอ่ยขึ้นมา “พวกท่านเป็นลูกสาวตระกูลร่ำรวย แต่บ่าวเป็นเพียงบ่าว พวกท่านย่อมช่วยเพียงพระชายาองค์รัชทายาทอยู่แล้ว!”

“ท่านอ๋องเฉิงเพคะ บ่าวกล้าสาบานต่อสวรรค์ พระชายาองค์รัชทายาทพาบ่าวมาที่ศาลาเหยาฮั๋วจริง ๆ เพคะ! พระนางคงเห็นว่าเรื่องแดงขึ้นมาแล้วจึงแอบหนีออกไปทางด้านหลัง!”

ไท่เฟยเส้าฟังอยู่ด้านข้างก็รู้สึกกังวลขึ้นมา หรือว่าหลิงอวี๋จะหนีรอดจากเหตุการณ์นี้ได้อีกแล้ว?

นางเห็นอยู่แท้ ๆ ว่าแผนการราบรื่นดีและทำทั้งสองอย่างด้วยกันแล้ว

เพื่อที่ต่อให้หลิงอวี๋รอดพ้นจากเรื่องที่หนึ่งก็จะมิอาจรอดพ้นเรื่องที่สองได้ ไหนเลยจะคิดว่าเรื่องราวจะไปไกลเกินการควบคุมของตน

นางมีหรือจะยอมแพ้ให้หลิงอวี๋พลิกสถานการณ์ไปเช่นนี้ จึงพูดแทรกออกไปโดยมิสนใจคำสั่งของเซียวหลินเทียน “คุณหนูอัน พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าพระชายาองค์รัชทายาทอยู่กับพวกเจ้าตลอดจริง ๆ?”

“แม่ทัพเผยมีวรยุทธ หากคิดจะส่งตัวพระชายาองค์รัชทายาทออกจากศาลาเหยาฮั๋วโดยมิให้ใครเห็นก็นับเป็นเรื่องง่าย ๆ!”

“บางที พระชายาองค์รัชทายาทอาจจะเห็นว่าเรื่องมันแดงแล้วจริง ๆ จึงแอบหนีออกไปจากศาลาเหยาฮั๋วภายใต้ความคุ้มครองของแม่ทัพเผย จากนั้นก็อ้อมหลังตามพวกเจ้าไปก็ได้!”

ทันทีที่หลิงอวี๋ได้ยินว่า ไท่เฟยเส้ายังคิดที่จะเอาความผิดฐานลักลอบมีความสัมพันธ์มาโยนใส่ตนกับเผยอวี้อยู่ก็โมโหมาก หากเปลี่ยนเป็นเซียวทงที่พูดเช่นนี้ หลิงอวี๋จะก้าวเข้าไปตบเซียวทงโดยมิรีรอเลย

แต่เพราะว่าอีกฝ่ายคือไท่เฟยเส้า เป็นผู้อาวุโสกว่า หลิงอวี๋จึงมิสามารถทำเช่นนั้นกับนางดังที่ทำกับเซียวทงได้

แต่หลิงอวี๋มิใช่คนที่จะกล้ำกลืนความโกรธไว้เช่นนี้ จึงเอ่ยไปอย่างโกรธ ๆ โดยมิไว้หน้าไท่เฟยเส้าเลยแม้แต่น้อย

“ไท่เฟยเส้า วันนี้ท่านจะบีบให้หม่อมฉันตายเลยหรือ?”

“นับตั้งแต่ที่หม่อมฉันเข้าวังมาก็ให้ความเคารพต่อท่านมาโดยตลอด พยายามทุ่มเทแรงกายแรงใจกตัญญูต่อท่าน มิได้ทำให้ท่านขุ่นเคืองที่ใดทั้งนั้น! แต่ท่านดูเอาเถิดว่าท่านพูดสิ่งใดออกมา?”