ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1408

หลิงอวี๋เหลือบมองไท่เฟยเส้าอย่างดูถูกแล้วยิ้มเยาะพลางเอ่ย “คนที่ร้อนตัวมิใช่หม่อมฉันหรอก แต่เป็นไท่เฟยเส้าเองกระมัง!”

“องค์จักรพรรดิให้สิทธิ์ในการไต่สวนกับท่านอ๋องเฉิงแล้ว ท่านอ๋องเฉิงยังมิทันได้ตัดสิน ไท่เฟยเส้าก็วิ่งออกมาพูดเช่นนี้ ผู้ใดร้อนตัวมองปราดเดียวก็เข้าใจแล้ว!”

หลิงอวี๋หันไปทางเซียวหลินเทียน พลางเอ่ยด้วยเหตุผล

“ฝ่าบาทเพคะ ก่อนหน้านี้องค์ชายคังก็เคยใส่ร้ายหม่อมฉันมาแล้วครั้งหนึ่ง การใส่ร้ายหม่อมฉันซ้ำ ๆ เช่นนี้ช่างยากที่จะรู้เจตนาที่แท้จริง หม่อมฉันขอเพียงให้ฝ่าบาททรงรอให้คดีนี้ได้รับการไต่สวนจนเสร็จสิ้นแล้วให้คำอธิบายหนึ่งแก่หม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ”

“มิเช่นนั้น วันนี้หม่อมฉันคงต้องตายอยู่ที่นี่เพื่อให้สมความปรารถนาขององค์ชายคังกับไท่เฟยเส้าที่อยากจะบีบหม่อมฉันให้ตายไป!”

นี่...

ไท่เฟยเส้ากับองค์ชายคังต่างมิกล้าพูดสิ่งใดอีก หากพูดต่อไป พวกเขาจะกลายเป็นผู้ร้ายที่บีบให้พระชายาองค์รัชทายาทต้องตาย แล้วพวกเขาก็คงจะถูกประณามจนต้องจมน้ำลายตาย

“พระชายาองค์รัชทายาทอย่าได้หุนหันพลันแล่น อดทนรอฟังข้าไต่สวนคดีก่อน!”

ท่านอ๋องเฉิงรู้ว่าหลิงอวี๋มิแสวงหาความตายหรอก จึงได้ปลอบใจออกไป ทั้งยังตำหนิไท่เฟยเส้าด้วย

“ไท่เฟยเส้า เมื่อครู่ข้าได้พูดไปแล้วว่าผู้ใดกล้ารบกวนการไต่สวนของข้าจะต้องโทษโบยสิบครั้ง แต่เห็นแก่ว่านี่เป็นความผิดแรกของท่านจึงจะปล่อยผ่านไป หากยังมีครั้งต่อไปอีกข้าจะทำตามที่พูดแล้ว!”

องค์ชายคังเคยได้เรียนรู้ถึงเรื่องความเที่ยงธรรมมิเห็นแก่หน้าใครของท่านอ๋องเฉิงมาแล้ว เขากับไท่เฟยเส้าจึงมิกล้ายั่วยุท่านอ๋องเฉิงอีก

ท่านอ๋องเฉิงสยบทั้งสองคนไปได้แล้วจึงหันไปทางหลิวเจิน พลางซักถามอีกครั้ง “หลิวเจิน สิ่งที่เจ้าพูดคือเรื่องจริงหรือ!”

หลิวเจินเห็นว่ามีไท่เฟยเส้าออกหน้าให้ก็รู้สึกว่ามีความมั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง จึงเอ่ยไปอย่างฉะฉาน “สิ่งที่บ่าวพูดคือเรื่องจริงเพคะ พระชายาองค์รัชทายาทมาที่ศาลาเหยาฮั๋วจริง ๆ และเข้าไปในห้องของแม่ทัพเผยแล้วเพคะ!”

“บางทีอาจจะเห็นว่าเรื่องแดงขึ้นมาแล้วจริง ๆ จึงได้หนีออกไปภายใต้การคุ้มกันของแม่ทัพเผย!”

“พระชายาองค์รัชทายาทมิยอมรับว่ามาที่ศาลาเหยาฮั๋วก็เพราะกลัวจะถูกเปิดโปงความผิดเรื่องการลักลอบมีความสัมพันธ์ จึงได้คิดที่จะโยนความผิดทั้งหมดมาที่บ่าวเพคะ!”

ท่านอ๋องเฉิงมองไปทางหลิงอวี๋

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างมิสนใจ “ท่านอ๋องเฉิงเพคะ มิเพียงแต่คุณหนูเหล่านี้ที่เป็นพยานให้หม่อมฉันได้ ตอนนั้นที่ศาลาในสวนก็มีฮูหยินอยู่เป็นจำนวนมิน้อย พวกนางก็สามารถเป็นพยานให้หม่อมฉันได้เช่นกันเพคะ!”