ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1418

กลัวอะไร?

เซียวหลินเทียนตะลึงไปครู่หนึ่ง แต่เมื่อกวาดสายตาไปทั่วแล้วก็เข้าใจความคิดของหลิงอวี๋

กุมมือของหลิงอวี๋ไว้แน่นพลางกระซิบ “เจ้ากลัวว่าสถานการณ์ที่เคร่งเครียดนี้จะนำพาความกดดันมาให้เจ้าหรือ?”

“อาอวี๋ ข้าเองก็เคยมีความรู้สึกเช่นนี้ การที่มีผู้คนจำนวนมากคำนับ มิเพียงแต่เป็นเกียรติแต่ยังหมายถึงความกดดันที่สูงใหญ่ราวกับขุนเขาด้วย!”

“บ่อยครั้งข้ามักจะรู้สึกว่าถูกพวกเขากดดันจนหายใจมิออก แม้แต่ในตอนนี้ข้าก็ยังมีความรู้สึกเช่นนี้อยู่!”

“แต่ข้ามิอาจแสดงออกมาได้ มิอาจให้ผู้ใดเห็นความหวาดกลัวของข้าได้ ข้าคิดว่าในตอนนั้นที่เสด็จพ่อถูกผลักให้ขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งจักรพรรดิก็คงจะกระวนกระวายเหมือนกับพวกเราเช่นกัน แต่หลังจากนั้นก็ยังคงนั่งอยู่ในตำแหน่งนี้อย่างมั่นคง!”

“ในวันพิธีราชาภิเษก พวกเจ้าเห็นเพียงแค่ท่าทางที่น่าเกรงขามและสง่างามของข้า แต่มิรู้หรอกว่าในตอนนั้นข้ากังวลจนเหงื่อชุ่มหลังไปหมด!”

“ข้ากังวลว่า ตัวข้าเองจะมิสามารถเป็นจักรพรรดิที่ดีได้ มิสามารถที่จะรับหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่นี้ได้! แต่มีความเชื่อหนึ่งที่สนับสนุนให้ข้าเดินไปจนจบในทุกขั้นตอน!”

ความเชื่ออะไรกัน?

หลิงอวี๋เบิกตาโตเป็นการถามความสับสนของตนออกไป

“คือพวกเจ้า!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างแน่วแน่ “ข้ามิอยากถูกเอาเปรียบอีก มิอยากเห็นศัตรูของตนโอหังอยู่ซ้ำ ๆ แต่มิอาจจัดการได้!”

“ในเมื่อชะตาผลักให้ข้ามาอยู่ในตำแหน่งนี้ ข้าก็จะรับความรับผิดชอบนี้ไว้ และใช้ตำแหน่งมอบอำนาจให้ข้าไปปกป้องพวกเจ้า! และปกป้องทุกคนที่ข้าอยากจะปกป้อง!”

“อาอวี๋ ในยามที่มิสำเร็จก็ต้องพยายามฝึกฝน และเมื่อยามสำเร็จก็ให้ใต้หล้าได้รับคุณธรรมเสีย… ตำแหน่งจะทำให้ในชีวิตภายหน้าของเราทำในเรื่องที่อยากทำได้ ทำให้ความทะเยอทะยานของตนเป็นจริงได้!”

“ข้ารู้ว่าเจ้าเองก็มีความทะเยอทะยานเช่นกัน เช่นนั้น เหตุใดจึงมิจับมือเดินไปกับข้าเล่า!”

เซียวหลินเทียนมองไปทางพรมแดงที่ทอดยาวนั้นราวกับว่านั่นคือเส้นทางที่พวกเขาต้องเดินในภายภาคหน้า

หลิงอวี๋มองสันกรามที่มั่นคงของเซียวหลินเทียนแล้วจู่ ๆ ความรู้สึกหวาดกลัวเหล่านั้นก็หายไปทันที

ใช่แล้ว ในเมื่อชะตาชีวิตผลักให้พวกเขามาอยู่ในตำแหน่งนี้ เช่นนั้นก็ไม่มีเส้นทางให้ถอยหลังแล้ว ทำได้เพียงแค่ต้องก้าวไปข้างหน้าเท่านั้น!

จะภาพที่เห็นหรือเกียรติยศก็ตาม ล้วนเป็นหมอกควันที่ผ่านตาไปได้ทั้งนั้น

มีเพียงการเป็นตัวเองให้ดีและใช้ชีวิตโดยมิเสียใจเท่านั้น ชีวิตนี้จึงจะนับว่าคุ้มค่า!

สวี่เหยียนและพวกคุณหนูล้วนมาเข้าร่วมพิธีแต่งตั้งฮองเฮากัน สวี่เหยียนกำลังคุกเข่าลงแล้วมองหลิงอวี๋ที่ก้าวเดินไปยังแท่นพิธีการนั้นอย่างสง่างาม

นางนึกถึงในตอนแรกขึ้นมาทันที ภาพที่พวกนางใส่ร้ายหลิงอวี๋ที่หน้าประตูภัตตาคารจี๋เสียง

ตอนนั้นหลิงอวี๋พูดกับพวกนางว่าอย่างไรนะ?

‘ใต้หล้านี้มีคนที่ใส่ร้าย รังแก ดูถูก หัวเราะเยาะ ดูหมิ่น ถากถาง รังเกียจและหลอกลวงข้า จะจัดการอย่างไรดีเล่า?’

‘แค่ต้องอดทน ยอมลงให้ ตามใจ หลีกเลี่ยง อดกลั้น เคารพและมิสนใจเขา แล้วรออีกสองสามปีเจ้ามาคอยดูเขานะ!’

นี่เพิ่งจะผ่านไปเพียงปีเดียว เสิ่นจวนที่เคยทำให้หลิงอวี๋อับอายก็ตายไปแล้ว การแต่งงานของตู้ตงหงกับจางเจ๋อก็พังทลายลงไปแล้ว กลุ่มของพวกนางต่างมองไปหลิงอวี๋ที่นับวันยิ่งดีขึ้นเรื่อย ๆ สง่างามขึ้นเรื่อย ๆ ...จนถึงตอนนี้ที่มีคนนับหมื่นคำนับให้!