ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1417

วันแรกของปีใหม่

ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าพร้อมด้วยแสงอาทิตย์ที่สาดส่อง ทั่วทั้งวังหลวงล้วนอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์สีทองระยิบระยับนั้นช่างดูน่าเกรงขามและสง่างามอย่างยิ่ง

หลิงอวี๋ถูกนางกำนัลนับสิบคนเข้ามาดูแลตั้งแต่ฟ้ายังมิสว่าง นางอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดเครื่องแบบราชสำนักของฮองเฮา

เสื้อคลุมสีแดงสดปักไหมแปดกลุ่ม เป็นงานปักที่มีความประณีตและเรียบร้อยมาก อีกทั้งลวดลายก็งดงามมาก ๆ ด้วย

สร้อยคอราชสำนักลูกปัดสีแดงที่มีขนาดเท่ากัน

มงกุฎหงส์สีทองอร่ามที่เป็นรูปหงส์บินขึ้นฟ้าเก้าตัว ตรงกลางเป็นหงส์สีทองที่ตกแต่งด้วยทับทิม และด้านซ้ายและขวาก็ตกแต่งด้วยอัญมณีสีแดงและสีเขียว

ส่วนตรงมวยผมทั้งสองด้านจะสอดแทรกไปด้วยเส้นไหมสีทองด้านละหกเส้น และใส่ต่างหูที่ช่วยให้ทุกอย่างราบรื่นหนึ่งคู่ และในทุก ๆ ย่างก้าวก็จะเป็นก้าวที่มีความเปล่งประกาย

เป็นครั้งแรกที่หลิงอวี๋ได้แต่งตัวเช่นนี้ ใบหน้าที่สูงส่งงดงามนั้นได้แสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขามและสง่างามราวกับหงส์ของฮองเฮาออกมา

เดิมทีนางก็งดงามอยู่แล้ว แต่เมื่อสวมใส่เครื่องแบบราชสำนักเช่นนี้ก็ทำให้พวกหลิงซวนรู้สึกว่าความงดงามมิได้อยู่ที่รูปลักษณ์แต่อยู่ที่บุคลิกต่างหาก

ความงดงามของหลิงอวี๋คือความงดงามที่สงบและน่าเกรงขาม เมื่อคุณหนูตระกูลร่ำรวยเหล่านั้นมายืนอยู่ข้างกายของนางจะดูอ่อนแออย่างเห็นได้ชัด ราวกับดวงดาวที่ส่องแสงอยู่ทั่วท้องฟ้าแต่มิอาจส่องสว่างเท่าดวงจันทร์ที่สุกใสได้...

ถึงเวลาอันเป็นมงคลแล้ว

หลิงอวี๋ขึ้นไปเกี้ยวหงส์ แล้วมุ่งหน้าไปยังแท่นพิธีแต่งตั้งฮองเฮาภายใต้การรายล้อมของกองทหารเกียรติยศ

องครักษ์กองทัพหลวงที่สวมชุดเกราะใหม่เอี่ยมเดินนำทางไป และบรรดานางกำนัลก็ถือกระเช้าดอกไม้ตามหลัง

เกี้ยวหงส์จะต้องเดินทางอ้อมไปครึ่งหนึ่งของวังหลวง และจากการเคลื่อนที่ของเกี้ยวหงส์นั้น หลิงอวี๋จะได้เห็นพระตำหนักต่าง ๆ ของวังที่ผ่านไปอย่างช้า ๆ

นางนั่งตัวตรงอยู่ภายในเกี้ยวหงส์แต่กลับรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นราวกับฝัน

นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ชีวิตในครึ่งหลังของนางจะต้องใช้ไปในเมืองสี่เหลี่ยมของวังหลวงนี้หรือ?

ในพื้นที่กว้างขวางของวังหลวงที่อยู่ลึกนี้ได้สังเวยชีวิตของสตรีมานับมิถ้วนแล้ว แม้ว่านางจะเป็นฮองเฮา แต่นับจากนี้ก็มิสามารถทำอะไรตามใจดังเช่นเมื่อก่อนได้อีกแล้ว

มงกุฎหงส์นี้มิได้แสดงถึงแค่เกียรติยศเท่านั้นแต่ยังเป็นความรับผิดชอบอันหนักอึ้งอีกด้วย

นี่เป็นเส้นทางที่ยาวไกลมาก เป็นการแบกรับมงกุฎหงส์และความรับผิดชอบอันหนักอึ้งเหล่านี้ไปด้วย!

เซียวหลินเทียนเห็นว่าหลิงอวี๋ลังเลมิก้าวมาข้างหน้า แม้ว่าเขาจะสงสัยแต่ก็คงก้าวไปรับด้วยตนเองอย่างมั่นคง

“อาอวี๋!”

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ที่ดูสับสนอยู่เล็กน้อย แล้วยื่นมือใหญ่ของเขาออกไปกุมไว้ที่มือของนางอย่างมั่นคง

หลิงอวี๋เรียกสติกลับคืนมา เมื่อมองผ่านม่านลูกปัดของมงกุฎหงส์ไปก็เห็นเซียวหลินเทียนที่รูปร่างสูงใหญ่และรูปงามยืนอยู่ตรงหน้าตน

นางก้มหน้ามองนาง ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความลึกซึ้งและสงบ

“อย่าถอย!”

“เจ้ากับข้าผ่านอุปสรรคด้วยกันมานับมิถ้วนแล้ว ข้าเชื่อว่าขอเพียงเราอยู่ด้วยกัน ทำทุกอย่างไปด้วยกัน ต่อให้หนทางข้างหน้าจะมีอุปสรรคก็มิอาจขวางกั้นความก้าวหน้าของเราได้!”

“เดินไปด้วยกันสองคนย่อมมั่นคงกว่าเดินไปเพียงผู้เดียว!”

หลิงอวี๋เห็นเซียวหลินเทียนพูดอย่างสบายเช่นนี้ก็ก้มหน้าพึมพำออกมา “แต่ว่า… หม่อมฉันกลัว!”