ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1436

เซียวหลินเทียนเคยชินกับการนำทัพออกรบและมุ่งตรงไปแก้ไขปัญหา

หลิงอวี๋จึงอยากเปลี่ยนแนวคิดนี้ของเขา มิฉะนั้นหากมีสงครามแล้วเซียวหลินเทียนนำทัพออกรบเอง เช่นนี้จะมิยุ่งยากและเหนื่อยแย่หรือ!

หลี่ว์เซียงก็มิเห็นด้วยเช่นกัน ตอนนี้เซียวหลินเทียนเพิ่งจะขึ้นครองบัลลังก์ พวกขององค์ชายคังต่างกำลังจับตามองอยู่

หากเซียวหลินเทียนออกไป เมืองหลวงจะต้องยุ่งวุ่นวายเป็นแน่

จากการโน้มน้าวของทั้งสองคน สุดท้ายเซียวหลินเทียนก็ละทิ้งความคิดนี้ไป

ส่วนอันเจ๋อที่อยู่ไกลออกไปพันลี้นั้น หลังจากที่เขาตกจากที่สูงลงแม่น้ำไปกับม้า ลอยไปได้มิไกลก็ไปชนเข้ากับก้อนหินจึงสลบไป

กระทั่งอันเจ๋อฟื้นขึ้นมา เพิ่งจะลืมตาก็เห็นมีดและหน้าไม้หลายอันเล็งมาที่ตนแล้ว และตนก็ถูกมัดแขนมัดขาอยู่

อันเจ๋อชะงักไปสักพักหนึ่ง และจ้องมองชาวบ้านเหล่านั้นโดยมิกล้าขยับตัว

กระทั่งอันเจ๋อถูกพาตัวมาที่ว่าการอำเภอเขตสิงหยางในฐานะสายลับของราชสำนัก เขาถึงได้รู้ว่าตนถูกน้ำพัดมาที่สิงหยางซึ่งเป็นเขตที่เฉาเฉียงยึดครองอยู่

ผู้ที่สอบสวนอันเจ๋อก็คือตัวเฉาเฉียงเอง เขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ และดวงตาที่ถูกศัตรูทำร้ายจนบอดนั้นดูน่ากลัว

แต่อันเจ๋อมิได้มีความรู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย และสบตากับเฉาเฉียงอย่างมั่นคง

เฉาเฉียงจ้องมองอันเจ๋ออย่างเคร่งขรึม ทั้งสองคนเผชิญหน้ากันราวกับว่าแข่งขันกันโดยไม่มีผู้ใดกะพริบตา

ผ่านไปสักพัก อันเจ๋อก็รู้สึกแสบตาจนเกือบจะทนมิไหวแล้ว

เฉาเฉียงจึงหัวเราะเยาะ “เจ้าคิดว่าการมิกะพริบตาเป็นการแสดงความแข็งแกร่งแล้วหรือ? พวกที่เกิดมาเป็นคุณชายเช่นพวกเจ้าข้าเห็นมานักต่อนักแล้ว!”

“ปกติก็เอาแต่เที่ยวเตร่ เดินตามท้องถนนไปเล่นกับสาว ๆ พึ่งพาบรรพบุรุษในการรับตำแหน่ง ยามออกรบก็ทำได้เพียงถอยไปอยู่ข้างหลัง!”

“นอกจากรังแกกดขี่ราษฎรแล้ว คนเช่นพวกเจ้าก็ไม่มีอะไรดีสักอย่าง ยังกล้ามาสู้กับข้าอีก เจ้ามิรู้หรือว่าตอนนี้ชีวิตของเจ้าอยู่ในกำมือข้า?”

แต่ขอเพียงได้รับความเชื่อใจกับมิตรภาพจากเขา เขาก็จะยอมทำทุกอย่างเพื่อเจ้าโดยมิเสียดาย

จะพิชิตใจคนมุทะลุผู้นี้อย่างไรดีนะ?

อันเจ๋อเห็นว่าเขาสวมเพียงเสื้อคลุมตัวเดียวทั้งที่อากาศหนาว เผยให้เห็นแขนที่เต็มไปด้วยเส้นเอ็นก็ใจเต้น

“หัวหน้าเฉา เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้าเป็นอิสระไร้ข้อผูกมัด เช่นนั้นเจ้ามิรู้หรือว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เจ้ายึดครองสิงหยางไว้ที่หนึ่งมิได้นับว่าเป็นความสามารถเลย!”

เฉาเฉียงยึดครองสิงหยางไว้ได้จึงเรียกตนเองว่าหัวหน้าเขตสิงหยาง

เมื่อได้ยินคำพูดของอันเจ๋อ เขาก็เลิกคิ้วพลางเอ่ยเยาะเย้ย “จะมินับว่าข้ามีความสามารถได้อย่างไร นักโทษอย่างเจ้ามาพูดเช่นนี้กับข้า มิกลัวว่าพูดมากไปแล้วลิ้นจะหายรึ!”

อันเจ๋อเอ่ยอย่างใจเย็น “เช่นนั้นก็มาสู้กันสักตั้ง หากข้าชนะเจ้าก็ปล่อยข้าไป!”

“แต่หากข้าแพ้ จะฆ่าจะแกงก็ขึ้นอยู่กับเจ้า!”