ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1437

“ฮ่า ๆ ๆ!”

เฉาเฉียงได้ยินคำพูดของอันเจ๋อราวกับได้ฟังเรื่องตลก แล้วก็เดินรอบตัวอันเจ๋อไปสองรอบ

ว่ากันตามตรงแล้ว ท่าทางของอันเจ๋อในเวลานี้ คาดว่าหากพระชายาผิงหนานอยู่ต่อหน้าเขาก็คงจะต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเช่นกันกว่าจะสามารถจำเขาได้

คุณชายรูปงามในอดีต เวลานี้เสื้อผ้าขาดวิ่น ผมเผ้าก็เต็มไปด้วยดินโคลน

อีกทั้งตอนอยู่ในแม่น้ำยังถูกก้อนหินกระแทกอยู่ตลอด ทำให้ใบหน้าและจมูกของอันเจ๋อบวม ที่กระดูกขากรรไกรของเขามีก้อนขนาดเท่ากำปั้นนูนขึ้นมา ทำเอาตาข้างหนึ่งของเขาหยีกลายเป็นขีด

และอันเจ๋อก็ยังดูซูบผอมด้วย เมื่อดูเช่นนี้ดูเหมือนว่าเฉาเฉียงตีไหล่เขาแค่ครั้งเดียวก็ทำให้เขาทรุดไปได้ครึ่งวันแล้ว

“เจ้าท้าทายข้ารึ?”

เฉาเฉียงเบ้ปากพลางด่า “คนเช่นเจ้า ข้าใช้มือข้างเดียวก็สามารถเอาชนะเจ้าได้แล้ว เจ้าอย่ามาทำให้ข้าเสียเวลาจะดีกว่า ยอมรับความตายแต่โดยดีไปเสียเถอะ!”

“ใครก็ได้! มาลากตัวเขาไปสังหาร!”

“เดี๋ยวก่อน!”

อันเจ๋อรีบเอ่ย “หัวหน้าเฉา เจ้าเองก็ถูกกลั่นแกล้งจึงต้องเข้าคุก เจ้าก็ควรรู้ถึงความสิ้นหวังที่ถูกกล่าวหาอย่างมิยุติธรรมโดยไม่มีหนทางขอความช่วยเหลือสิ!”

“ข้าเองก็มีพ่อมีแม่ ในบ้านมีข้าเป็นลูกชายคนเดียว หากข้าตายไปแล้วผู้ใดจะดูแลพวกเขาในยามบั้นปลายเล่า?”

“ข้าอันเจ๋อในชีวิตนี้มิเคยทำเรื่องที่ขัดต่อสวรรค์และเหตุผล เมื่อมีคนประสบภัยและความยากลำบาก ตระกูลอันของข้าก็บริจาคเงินและสิ่งของช่วยบรรเทาทุกครั้ง! หรือว่าความใจดีของพวกเราจะได้รับเพียงการตอบแทนเช่นนี้หรือ?”

“เจ้าสังหารผู้บริสุทธิ์โดยมิเลือกหน้า แล้วจะต่างอะไรกับผู้ว่าการอำเภอหวางที่สังหารคนเป็นผักปลาเล่า?”

คำพูดนี้ของอันเจ๋อกระทบใจเฉาเฉียง เพราะว่าเขาเองก็มิได้เป็นโจรมาตั้งแต่เกิด แต่ถูกบีบจนอับจนหนทางต้องขึ้นเขามาเป็นโจร

เขาจึงพิจารณาอันเจ๋ออีกครั้ง พลางเอ่ยอย่างใจร้าย “ได้ ข้าจะให้โอกาสเจ้ามีชีวิตอีกสักครั้ง หากเจ้าเอาชนะข้าได้ เจ้าก็ไสหัวไป!”

“แต่หากมิชนะ เจ้าต้องยอมรับความตายแต่โดยดี!”

“แก้เชือกให้เขา!”

อันเจ๋อถูกชาวบ้านหลายคนที่ทำหน้าที่เป็นนักการมาแก้เชือกให้

จากนั้นเฉาเฉียงก็พาอันเจ๋อออกไปประลองที่ในสวน

วรยุทธ์ของอันเจ๋อก็มิใช่ว่าจะฝึกฝนมาเสียเปล่า เพื่อแสดงความจริงใจจึงปฏิเสธที่จะให้ดาบและต่อสู้กับเฉาเฉียงด้วยมือเปล่า

ทันทีที่คำนี้ออกมา เฉาเฉียงก็สีหน้าเปลี่ยนทันที นักการเหล่านั้นก็ยกมีดขึ้นมาแล้วเล็งมาที่อันเจ๋อในทันที

อันเจ๋อแอบบ่นพึมพำ คนที่มานี่มันเป็นผู้ใดกัน! กล้ามาทำให้ตนเสียเรื่อง!

เขาจึงหันไปมองคนที่มา

แล้วก็เห็นร่างของบุรุษที่เข้ามาสูงกว่าเฉาเฉียงและผอม

เขาอายุประมาณสี่สิบแล้วสวมชุดสีฟ้า

ใบหน้าซูบผอมและที่ตรงกระดูกขากรรไกรก็เป็นรอยแผลที่ลากยาวไปถึงคาง

ดวงตาของเขาโบ๋ลงไป คิ้วเข้มดำขลับ ดวงตาคมและลึก

อันเจ๋อสบสายตาของเขาแล้วก็รู้สึกตัวสั่นอย่างน่าประหลาด

นี่คือผู้ใด?

เหตุใดดวงตาเขาจึงน่ากลัวเช่นนี้ ราวกับว่าตกนรกและกลับมายังใต้หล้าใหม่อีกครั้ง...