ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 144

หลิงอวี๋คิดไปพลางเอ่ยอย่างทำเหมือนดีใจ "เช่นนั้นก็ดีเลย! เจ้ารีบส่งพวกแม่นมกับนางรับใช้ไปช่วยข้าตามหาสิ! หากเจอเยวี่ยเยวี่ย ข้าจะขอบคุณพวกเจ้ามาก ๆ เลย!"

เมื่อได้ยินหลิงอวี๋ใช้งานตนเองอย่างไม่เกรงใจ มุมปากของชิวเหวินซวงก็ยกยิ้มดูถูก แสร้งทำเป็นเอ่ยอย่างลำบากใจ

“พระชายา ข้าปากไวเอง! เรื่องที่เฮยจื่อหายตัวไปนั้น ท่านอ๋องโกรธมาก! เขาเพิ่งออกคำสั่งเมื่อเช้านี้ ว่าหากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา คนรับใช้ในตำหนักจะไม่สามารถเข้าหรือออกจากตำหนักได้ตามอำเภอใจ!”

“หากท่านอ๋องอยู่ที่นี่ ก็ต้องได้รับอนุญาตจากเขาก่อน ข้าจึงจะสามารถช่วยท่านได้!”

"แต่ท่านอ๋องไม่อยู่ ข้าก็ไม่สามารถตัดสินใจส่งคนไปกับท่านโดยไม่ได้รับอนุญาตได้ ข้าต้องขอโทษจริง ๆ!"

ปากว่าตาขยิบ!

ตอนนี้หลิงอวี๋มั่นใจมากกว่า

ชิวเหวินซวงแม่ดอกบัวขาวผู้นี้กำลังหยอกล้อตนเองอยู่!

หลิงอวี๋ยิ้มเรียบ ๆ จู่ ๆ ก็พุ่งเข้าไปหาชิวเหวินซวง และกัดฟันเอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง

“ชิวเหวินซวง เจ้าเป็นคนส่งคนมาจับเยวี่ยเยวี่ยไปใช่หรือไม่?”

หลิงอวี๋พูดพลางมองตาของชิวเหวินซวงไปด้วย เมื่อเห็นแววตาของนางเคร่งเครียดขึ้นโดยไม่รู้ตัวตอนที่เอ่ยถึงการจับตัวไป หัวใจของหลิงอวี๋ก็เต้นเร็วขึ้น

ปากคนโกหกได้ แต่ปฏิกิริยาทางร่างกายที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวนั้นไม่สามารถหลอกใครได้!

หลิงอวี๋มั่นใจในการสันนิษฐานของตนแล้ว

เยวี่ยเยวี่ยจะต้องถูกชิวเหวินซวงจับตัวไปอย่างแน่นอน!

แต่ชิวเหวินซวงก็กลับมาเป็นปกติในชั่วพริบตา พลางเอ่ยอย่างคับข้องใจ "พระชายา ข้าเข้าใจว่าท่านร้อนใจที่เยวี่ยเยวี่ยหายตัวไป!"

“แต่ท่านก็ไม่สามารถกล่าวหาคนอื่นไปเรื่อยได้ใช่หรือไม่? เยวี่ยเยวี่ยกับข้ามิได้เป็นศัตรูคู่แค้นกัน เหตุใดข้าต้องจับตัวเขาไปด้วยเล่า?”

“พระชายาควรคิดให้ดี ๆ ว่าท่านไปทำให้ใครขุ่นเคืองหรือไม่! เขาจึงได้แค้นท่านแล้วจับตัวเยวี่ยเยวี่ยไป!”

“จริงสิ จะเป็นท่านอ๋องผิงหยางหรือไม่? วันนั้นท่านพูดในงานเลี้ยงวันเกิดว่าลูกชายของเขาเป็นลูกชู้ จนทำให้พระชายาผิงหยางต้องแขวนคอตาย! บางทีอาจเป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำให้เขามาแก้แค้นนะเจ้าคะ?”

หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ "เจ้าอย่าได้แว้งกัดคนอื่นเลย! ข้ารู้ว่าเป็นเจ้า! ข้าจะต้องหาหลักฐานมาพิสูจน์ให้ได้!"

ชิวเหวินซวงเอ่ยอย่างเสียใจ "พระชายา เหวินซวงเพียงแค่มีใจอยากช่วยเหลือท่าน ท่านไม่เห็นค่าก็พอจะช่างมันไปได้ แต่ท่านก็ไม่สามารถใส่ร้ายข้าได้นี่เจ้าคะ?"

“ข้ารู้ว่าท่านไม่ชอบหน้าข้า แต่การหายตัวไปของเยวี่ยเยวี่ยมันเป็นเรื่องใหญ่ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะประชันขันแข่งกัน ท่านกับข้าควรทำงานร่วมกันเร่งตามหาเยวี่ยเยวี่ยนะเจ้าคะ”

“เอาเช่นนี้แล้วกัน! ข้าจะส่งคนไปตามหาท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะต้องมีวิธีตามหาเยวี่ยเยวี่ยเป็นแน่!”

พูดจบ ชิวเหวินซวงก็เดินออกไปอย่างช้า ๆ

หลิงอวี๋ทั้งโกรธทั้งเกลียด แต่ก่อนที่นางจะพบหลิงเยวี่ย แม้ว่านางจะรู้ว่าเป็นชิวเหวินซวงที่เป็นคนทำ ก็ทำอะไรชิวเหวินซวงไม่ได้เลย!

นางกลัวว่าถ้าไปกดดันชิวเหวินซวงเกินไป พวกที่ร่วมมือกับชิวเหวินซวงจะทรมาน หรือแม้แต่ฆ่าหลิงเยวี่ยไปก็เป็นได้!

เมื่อนึกถึงหลิงเยวี่ยตกไปอยู่ในเงื้อมมือของพวกลักพาตัวผู้โหดร้าย ภาพเลวร้ายบางอย่างก็แวบขึ้นมาในหัวของหลิงอวี๋

เยวี่ยเยวี่ยยังเด็กมากถึงเพียงนั้น พวกลักพาตัวจะทำท่าทางดุร้ายให้เขาหวาดกลัวหรือไม่?

จะตีเขาหรือไม่?

จะตัดมือตัดเท้าเขา แล้วบังคับให้เป็นขอทานเหมือนพวกค้ามนุษย์ไร้ยางอายในยุคปัจจุบันหรือไม่?

หลิงอวี๋ส่ายหัวอย่างแรง หยุดความคิดเหลวไหลของตน เพื่อเลี่ยงไม่ให้ตนเองหวาดกลัว

นางจ้องมองทิศทางที่ชิวเหวินซวงเดินไปอย่างเกลียดชัง

ชิวเหวินซวง เจ้ารอข้าก่อนเถิด ข้าจะต้องช่วยเหลือเยวี่ยเยวี่ยออกมาให้ได้!

หากเจ้ากล้าแตะต้องแม้เส้นผมของลูกชายข้า ข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น!

หลิงอวี๋นั่งอยู่บนบันไดหิน ในสมองของนางว้าวุ่นอยู่ตลอด หากจะแตะต้องชิวเหวินซวงก็ต้องไปโน้มน้าวเซียวหลินเทียน

มิฉะนั้นเซียวหลินเทียนจะปกป้องพี่น้องตระกูลชิว หากเขาลำเอียงไปทางชิวเหวินซวง ตนจะยิ่งทำอะไรชิวเหวินซวงไม่ได้!

หลังจากนั่งอยู่สักพัก ในที่สุดหลิงอวี๋ก็เห็นพวกของเซียวหลินเทียนปรากฏตัวที่สุดถนน

นางเห็นว่ารอบ ๆ ยังมีคนรับใช้บางส่วนกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่ จึงหยุดความคิดและรีบก้าวเข้าไปหา

กระทั่งเซียวหลินเทียนมาถึงเรือนริมวารี หลิงอวี๋ถึงได้ก้าวเข้าไปพลางเอ่ย

“เซียวหลินเทียน ข้ามีเรื่องต้องการให้เจ้าช่วย! เราเข้าไปคุยกัน!”

พูดจบ หลิงอวี๋ก็เดินเข้าไปในห้องของเซียวหลินเทียนด้วยสีหน้าจริงจัง

แต่ใครจะรู้ว่าเซียวหลินเทียนจะมองนางด้วยสีหน้าบึ้งตึง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ลู่หนาน เข็นข้าไปที่ห้องตำรา!"

ลู่หนานทำได้เพียงเปลี่ยนทิศทาง เข็นเซียวหลินเทียนไปที่ห้องตำรา

ขณะที่หลิงอวี๋คิดจะตามเข้าไป ก็ถูกลู่หนานขวางประตูไว้

“พระชายา กรุณารออยู่ข้างนอกขอรับ!”

หลิงอวี๋เข้าไปไม่ได้ นางจึงยืนอยู่ที่ประตูแล้วตะโกนอย่างร้อนใจ

“เซียวหลินเทียน เยวี่ยเยวี่ยหายตัวไป! ข้าสงสัย... ข้าอยากคุยกับเจ้าตามลำพัง!”

หลิงอวี๋เพิ่งพูดคำว่าสงสัยออกไป ก็เห็นชิวเหวินซวงเดินเข้ามา นางจึงทำได้เพียงเปลี่ยนคำพูดอย่างจนใจ

เซียวหลินเทียนไม่ได้พูดอะไร หลิงอวี๋มองไปเห็นเขานั่งอยู่บนโต๊ะกำลังเขียนอะไรบางอย่าง

นางกังวลมาก นี่มันเวลาไหนแล้ว เซียวหลินเทียนยังมีกะจิตกะใจที่จะเขียนอะไรอีก!

ขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ เซียวหลินเทียนเข็นรถมาหา

“หลิงอวี๋ รับจดหมายหย่าร้างไป แล้วก่อนมืดก็พาคนของเจ้าไสหัวออกไปจากตำหนักอ๋องอี้เสีย!”