ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 143

“เพียะ!”

หลิงอวี๋ตบนางอย่างแรงอีกครั้งแบบไม่เกรงใจ และเตะเพิ่มอีกครั้งด้วย

การเตะครั้งนี้ทำให้นางรับใช้ตกบันไดไปอยู่ตรงหน้าเงินที่นางโยนลงไปพอดี

“เจ้านับว่าเป็นสิ่งใดกัน กล้ามาพูดจาเอ็ดตะโรกับข้า! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”

หลิงอวี๋มองต่ำลงไปอย่างเย่อหยิ่งพลางเอ่ย “เอาเงินไปเสีย ข้าให้รางวัลเจ้า! เอาไปซื้อยาเถิดไป!”

“หลิงอวี๋ เจ้ากล้าตบนางรับใช้ของข้าหรือ!?”

หลิงเยี่ยนเห็นเข้า ก็โวยวายขึ้นมาอย่างโมโห “ใครก็ได้ จับตัวนางไว้ที วันนี้ข้าจะสั่งสอนนังคนไม่รู้จักอับอายผู้นี้!”

นางรับใช้หลายคนกับคนเฝ้าประตูเข้าไปล้อมหลิงอวี๋เอาไว้ หลิงอวี๋ไม่อยากให้ท่านอดีตเสนาบดีคิดว่าตนเองมาก่อเรื่องที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน จึงเจรจาด้วยเหตุผลก่อน

“ข้ามีเรื่องด่วนมาหาท่านอดีตเสนาบดีหากพวกเจ้ายังกล้ามาขัดขวางข้าอีก ก็อย่ามาโทษว่าข้าลงไม้ลงมือ!”

พวกนางรับใช้หลายคนไม่ฟังคำพูดนาง ต่างเข้ามาจับหลิงอวี๋ไว้คนละไม้คนละมือ

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังคิดจะลงมือ ก็มีมือหนึ่งยื่นเข้ามาแล้วดึงนางออกจากวงล้อมของพวกนางรับใช้

“เมื่อวันก่อนท่านอดีตเสนาบดีออกจากเมืองหลวงไปฝึกทหารที่นอกเมือง!”

เมื่อหลิงอวี๋ได้ยินดังนั้น จิตใจของนางก็จมดิ่งลง

ท่านอดีตเสนาบดีไปฝึกทหารนอกสถานที่ เช่นนั้นจะยังมีใครที่สามารถช่วยตนเองตามหาเยวี่ยเยวี่ยได้อีกเล่า?

นางเงยหน้าขึ้นมองอย่างงุนงง เห็นชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง

ชายคนนั้นมีผมสีดำตาสีดำ ใบหน้ามีมิติ รูปร่างสูงใหญ่แข็งแรง แต่งกายด้วยชุดสีเขียว มีบุคลิกเย็นชา และความจริงจังตรงระหว่างคิ้วของเขา

หลิงอวี๋รู้สึกว่าคุ้นหน้า ยังไม่ทันจะนึกออกว่าเขาเป็นใคร นางก็ได้ยินเสียงตะคอกของหลิงเยี่ยนก่อน

“ฉินซาน เจ้าอย่ามายุ่งวุ่นวาย! หลิงอวี๋ตบนางรับใช้ของข้า วันนี้ข้ากับนางไม่จบง่าย ๆ แน่!”

ฉินซานหรือ?

นี่คือฉินซานที่ก่อนหน้านี้หลิงหลานบอกว่าหลงรักหลิงอวี๋ผู้นั้นหรือ?

ดวงตาของหลิงอวี๋เป็นประกายขึ้นทันใด นางลากฉินซานแล้ววิ่งออกไป

การตามหาเยวี่ยเยวี่ยเป็นสิ่งสำคัญ เรื่องวันนี้ที่หลิงเยี่ยนทำให้อับอายไว้ค่อยชำระแค้นกับนางวันอื่น

นางไม่สนใจคำดุด่าด้วยความโกรธของหลิงเยี่ยนที่ไล่หลังมา ลากฉินซานวิ่งไปที่ตรอกแถว ๆ นั้นแล้วจึงหยุด

หลิงอวี๋ไม่เห็นว่าตอนพวกเขาวิ่งเข้าไปในตรอก อันเจ๋อและเซียวหลินเทียนกำลังเดินตามหาเฮยจื่ออยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้าม

ทันทีที่เซียวหลินเทียนเห็นหลิงอวี๋ดึงฉินซานเข้าไปในตรอกนั้น สีหน้าของเขาก็บึ้งตึงไปทันที

หลิงอวี๋ยังจะกล้าพูดว่านางไม่ได้ติดต่อกับฉินซานอีกหรือ เช่นนั้นสิ่งที่เขาเห็นกับสายตาตัวเองอยู่นี่คือสิ่งใดกันเล่า?

เขาโกรธมากจนมีความคิดชั่ววูบว่าอยากจะวิ่งไปจับชายหญิงคบชู้คู่นี้ไว้!

แต่เมื่อเห็นผู้คนเดินผ่านไปมาอยู่รอบ ๆ เซียวหลินเทียนก็อดทนไว้ แล้วไปต่อด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

การตามหาเฮยจื่อเป็นสิ่งสำคัญ เขาไม่สามารถเสียเวลาเพราะเรื่องนี้ได้ รอกลับไปที่ตำหนักก่อน เขาจะต้องขับไล่หลิงอวี๋ออกจากตำหนักอ๋องอี้ให้ได้

“อาอวี๋ เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดเจ้าจึงอยากพบท่านอดีตเสนาบดี?”

ฉินซานยืนอย่างมั่นคง แล้วถามอย่างเป็นห่วง

“ฉินซาน… ท่านปู่ของข้าไม่อยู่ เจ้าต้องช่วยข้า! เยวี่ยเยวี่ยลูกชายของข้าถูกลักพาตัวไป ข้าหาใครช่วยไม่ได้เลย!”

เมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงของฉินซาน หลิงอวี๋ก็จับฉินซานไว้พลางเอ่ยอย่างร้อนใจ

นี่เป็นความหวังเดียวของนางในตอนนี้ นางกลัวเหลือเกินว่าฉินซานจะปฏิเสธ!

ฉินซานขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร

หลิงอวี๋สังเกตสีหน้าเขา นึกถึงเรื่องที่นางไม่ยอมแต่งงานกับฉินซานในตอนแรก ฉินซานจะต้องยังโกรธเรื่องนี้อยู่แน่นอน

นางจึงปล่อยเขา พลางเอ่ยอย่างผิดหวัง

“ข้าเองก็ไม่มีหนทางแล้วถึงได้มาขอร้องเจ้า! หากเจ้ายังคงโกรธข้าอยู่และไม่อยากช่วยก็ลืมมันเสียเถิด! ข้าจะไปหาคนอื่น!”

พอพูดจบนางก็หันหลังไป

ฉินซานคว้าแขนของนางไว้ พลางเอ่ยอย่างจนใจ