ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1452

เซียวหลินเทียนได้ฟังที่หลิงอวี๋พูดก็หวั่นไหว หลิงอวี๋จึงฉวยโอกาสนี้กอดแขนเขาอย่างสนิทสนมพลางเอ่ย

“เซียวหลินเทียน ท่านให้หม่อมฉันไปเถิด! หม่อมฉันหวังว่าเราจะเคารพซึ่งกันและกันนะเพคะ หม่อมฉันมิอยากถูกกักขังอยู่ในวังหลวงไปตลอดชีวิต หม่อมฉันเองก็หวังว่า หม่อมฉันจะสามารถทำในสิ่งที่หม่อมฉันอยากทำได้เช่นกันเพคะ!”

“ครอบครัวท่านลุงท่านป้ามีบุญคุณท่วมหัวเราสองพี่น้อง หากเกิดอะไรขึ้นกับหลิงหว่าน หม่อมฉันจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเป็นแน่เพคะ!”

นางใช้ไม้อ่อนมาพูดจาหว่านล้อมจนในที่สุดเซียวหลินเทียนก็ถูกหลิงอวี๋โน้มน้าวสำเร็จ

เขาจึงเอ่ยอย่างจนใจ “ข้าให้เจ้าไป แต่เจ้าต้องรับปากข้าว่าจะต้องดูแลตนเองให้ดี ๆ!”

“เพคะ!”

หลิงอวี๋ขอเซียวหลินเทียนได้แล้วก็โล่งอกโล่งใจ

การที่นางยืนกรานจะไปตามหาหลิงหว่านที่เจิ้งโจวคราวนี้ นอกจากจะกังวลเรื่องความปลอดภัยของหลิงหว่านแล้ว ก็ยังเป็นการลองใจเซียวหลินเทียนที่อยู่ข้างในนี้ด้วย

หลิงอวี๋กังวลว่า เซียวหลินเทียนเป็นจักรพรรดิแล้วจะเผด็จการดังเช่นเมื่อก่อน ยึดติดกับความคิดชายเป็นใหญ่แล้วกักขังตนให้อยู่ที่วังหลังให้เป็นแม่บ้านแม่เรือน

การใช้ชีวิตเช่นนั้นแค่คิดก็ทำให้หลิงอวี๋ตัวสั่นแล้ว ดังนั้นนางจึงถือโอกาสลองหยั่งเชิงเซียวหลินเทียนดู

และทัศนคติของเซียวหลินเทียนก็ทำให้หลิงอวี๋พอใจเป็นอย่างมาก อย่างน้อยเขาก็รับฟังคำพูดของตนแล้วเริ่มเรียนรู้ที่จะเคารพตนแล้ว

หลิงอวี๋ไปพบไทฮองไทเฮาเป็นการส่วนตัวเพื่อให้ไทฮองไทเฮาช่วยตนดูแลวังหลังในตอนที่ตนมิได้อยู่ในวัง

แรกเริ่มไทฮองไทเฮาก็มิเห็นด้วยที่จะหลิงอวี๋จะเอาตัวไปเสี่ยงอันตราย แต่เพราะว่าตอนแรกตัวนางเองก็อยู่บนหลังม้าและออกรบตั้งแต่เหนือจรดใต้มาเช่นกัน นางรู้ว่าการออกไปเรียนรู้นั้นมีประโยชน์ต่อหลิงอวี๋เพียงใด สุดท้ายจึงเห็นด้วย

หลิงอวี๋เรียกเถาจื่อและพวกนางรับใช้ที่มีวรยุทธ์ไปด้วย แล้วให้หลิงซวนอยู่คอยช่วยเหลือไทฮองไทเฮา

พวกนางออกไปจากวังหลวงกันอย่างเงียบ ๆ แล้วมุ่งหน้าสู่เจิ้งโจว

เนื่องด้วยการเดินทางที่เร่งรีบ พวกหลิงอวี๋จึงขี่ม้ากันทั้งหมด หลิงอวี๋แต่งตัวเป็นพ่อค้าและนางรับใช้ที่เหลือก็แต่งตัวเป็นเด็กรับใช้ชายกันหมด

หลังจากเดินทางต่อเนื่องสองวัน ก็พบโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง เถาจื่อจึงไปถามหาเบาะแสของหลิงหว่าน แต่ไม่มีผู้ใดเคยพบหลิงหว่านทั้งนั้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน