ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1456

“คนที่อยู่ในกระโจมของอันเจ๋อก็คือท่านลุงใหญ่หรือ?”

หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างสงสัย

“ท่านเจอเขาแล้วหรือ?”

หลิงหว่านตาเป็นประกาย “พี่หญิงหลิงหลิง เขาคือท่านพ่อของข้าจริง ๆ ใช่หรือไม่!”

“มิได้เห็นหน้า...”

หลิงอวี๋ประหลาดใจ “เจ้ามิแน่ใจหรือ?”

มีที่ไหนที่ลูกสาวจำพ่อตนเองมิได้?

หลิงหว่านแววตาเศร้าไปทันที “ข้ามั่นใจว่าเขาคือท่านพ่อของข้า แต่เขาจำข้ามิได้… เขามิรู้จักข้าแล้ว!”

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หลิงอวี๋นั่งลงบนเสื่อฟางพลางเอ่ยถาม “เหตุใดเขาจึงมิรู้จักเจ้า?”

หลิงหว่านยิ้มอย่างขมขื่น “จากที่พี่อันกับพี่เผยรู้ พวกเขาบอกว่าความทรงจำในอดีตของท่านพ่อข้าหายไปหมดแล้ว เขาเป็นขอทานมาอยู่ที่เจิ้งโจว! ไม่มีผู้ใดรู้ว่าก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้นกับเขา!”

“อีกทั้ง… อีกทั้ง ท่านพ่อถูกสตรีผู้หนึ่งชื่อว่าเฝิงฉินรับมาอยู่ด้วยและพวกเขาก็แต่งงานกันแล้ว เฝิงฉินบอกว่าตั้งครรภ์ได้สองเดือนกว่าแล้ว!”

ว่ากระไรนะ?

หลิงอวี๋เบิกตาโตอย่างตกใจ

หลิงหว่านจิกผมตนเองอย่างหงุดหงิด “พี่หญิงหลิงหลิง ข้าสับสนมาก ข้าหวังให้เขาเป็นท่านพ่อข้าแต่ข้าก็หวังว่าเขาจะมิใช่!”

“เมื่อก่อนท่านพ่อไม่มีอนุภรรยา ท่านแม่เป็นฮูหยินเพียงผู้เดียว! แต่เฝิงฉินผู้นี้บอกว่ามีเถ้าแก่แต่งงานให้กับท่านพ่อข้าแล้ว ทั้งยังมีลูกแล้วด้วย เช่นนั้นนางก็นับว่าเป็นฮูหยินของท่านพ่อเช่นกันหรือ?”

หลิงอวี๋ฟังแล้วก็ชะงักไป นี่… นี่เป็นเรื่องยุ่งจริง ๆ !

หากป้าสะใภ้ใหญ่รู้เรื่องสตรีผู้นี้จะรับได้หรือ?

หากเปลี่ยนเป็นตนไม่มีทางรับได้แน่!

หลิงอวี๋เข้าใจความหงุดหงิดของหลิงหว่าน จู่ ๆ ก็มีฮูหยินรองโผล่มา จะยอมรับได้ทันทีได้อย่างไร

หลิงอวี๋ก็มิรู้ว่าจะปลอบใจหลิงหว่านเช่นไร จึงเอ่ย “หากลองคิดในแง่ดี มิใช่ว่าบุรุษทุกคนจะเป็นเช่นนี้กันหมดนี่!”

“บางทีเรื่องราวอาจจะมีจุดพลิกผัน รอดูอย่างเงียบ ๆ ไปก่อนเถิด!”

นางลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

เผยอวี้ชะเง้ออยู่ด้านนอกกระโจม เมื่อหลิงอวี๋หันกลับไปมองก็เห็นว่าหลิงหว่านนอนหันหลังให้พวกเขาแล้ว เห็นได้ชัดว่ามิอยากพูดคุยกับเผยอวี้

“เฮ่อ นางตำหนิที่ท่านพ่อของนางแต่งงานใหม่ แม้แต่ข้าก็มิสนใจเลย!”

เผยอวี้เดินกลับไปกับหลิงอวี๋อย่างจนใจพลางบ่น “นี่มิใช่ความผิดของท่านลุงหลิงเสียหน่อย เขาลืมอดีตไปแล้ว การแต่งงานใหม่ก็เป็นเรื่องที่ให้อภัยได้นี่!”

หลิงอวี๋เหลือบมองเขาแล้วมิได้มีกะจิตกะใจจะพูดคุยด้วย

ความคิดของเผยอวี้กับเซียวหลินเทียนล้วนยึดมั่นในความคิดของตน ต่างก็คิดว่าบุรุษมีภรรยาหลายคนเป็นเรื่องปกติ

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าหลิงเสียงกังมิได้ผิด คนที่ผิดก็คือพวกสตรีเช่นหลิงหว่านที่มิได้ใจกว้างมากพอ

พวกเขาคิดว่าคนที่เป็นภรรยาควรจะต้องยิ้มรับเมื่อเห็นพวกเขาแต่งงานพาสตรีเข้าบ้านมาคนแล้วคนเล่ากระมัง!