ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1473

“กู่ซุ่ย ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดีต่อข้า แต่ข้าก็เป็นเช่นนี้ มิต้องการพึ่งการแต่งหน้าทาปากมาดึงดูดเขาหรอก!”

นางซุนเอ่ยเสียงเรียบ “วันเวลาผ่านพ้นไปในแต่ละวัน ความงดงามมิใช่สิ่งที่คนอายุเช่นข้าควรจะทำแล้ว!”

“เขาสามารถรับความเรียบง่ายเช่นนี้ของข้าได้ เช่นนั้นเขาจึงจะเป็นสามีของข้า!”

“หากมิอาจยอมรับได้ ต่อให้ข้าจะแต่งอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์!”

กู่ซุ่ยฟังแล้วก็รู้สึกเศร้าใจ แต่คำพูดของนางซุนก็เป็นเหตุเป็นผลเช่นกัน

แต่กู่ซุ่ยก็ยังมิยอมแพ้ นางยืนกรานจะให้นางซุนทาปากบาง ๆ ทั้งยังเอ่ยแนะนำ “พี่สะใภ้ สิ่งที่ท่านพูดมานั้นมีเหตุผล แต่นั่นเป็นสมัยก่อน!”

“ตอนนี้กับเมื่อก่อนต่างกัน หากท่านอยากตามสามีของท่านกลับมาก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลง!”

“ท่านดูเถิด เมื่อทาปากไปเช่นนี้ มิได้เห็นชัดเจนนักแต่ทำให้ท่านดูดีขึ้นมาทันที!”

“พี่สะใภ้ ตัวเราเองยังมองว่าสวยเลยใช่หรือไม่? ดังนั้นท่านก็ถือเสียว่ามิใช่การทำเพื่อเขาแต่ทำเพื่อตัวท่านเอง! เราเอาจแพ้คนอื่นได้ แต่เรามิอาจสูญเสียจิตวิญญาณได้!”

กู่ซุ่ยเอ่ยให้กำลังใจ “แต่งตัวงดงาม ผู้อื่นมองแล้วสบายตา ตนมองเองก็อารมณ์ดี!”

นางซุนมองตนเองในกระจก ดูดีจริง ๆ จากนั้นก็มองกู่ซุ่ยอย่างขอบคุณแล้วพยักหน้า

โชคดีที่มีกู่ซุ่ยจัดการให้ กระทั่งนางซุนออกไป ภาพลักษณ์ของการเป็นนายหญิงผู้ดูแลจวนล้วนได้รับการยอมรับจากทุกคน

ส่วนหลิงหว่านทันทีที่ลงจากรถม้าแล้วเห็นท่าทีสงบเยือกเย็นเช่นนี้ของแม่ ในใจก็รู้สึกดีใจและภาคภูมิใจ

นางเห็นกู่ซุ่ยยืนอยู่ข้างกายแม่ของตนก็รู้ว่านี่เป็นฝีมือของกู่ซุ่ย ใจของนางจึงเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณกู่ซุ่ย

พ่ายแพ้ผู้อื่นได้ แต่มิอาจสูญเสียจิตวิญญาณได้

ประเดี๋ยวจะให้เฝิงฉินได้เห็นว่า นายหญิงตระกูลใหญ่โตในเมืองหลวงมีภาพลักษณ์อย่างไร คนตระกูลต่ำต้อยเช่นนางจะสามารถเทียบได้อย่างไร!

หลิงเสียงกังลงจากรถม้าก็เห็นประตูที่ยิ่งใหญ่ของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน จากนั้นเขาก็มองแผ่นป้ายที่ดูทั้งคุ้นเคยและแปลกตาอย่างฉงน สิ่งเหล่านี้ล้วนเคยปรากฏในภาพความทรงจำของเขามาแล้ว

“ท่านอย่าได้เสียใจ รอเขานึกขึ้นได้ เขาไม่มีทางปฏิบัติต่อเราเช่นนี้แน่!”

นางซุนหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพยักหน้า จากนั้นก็ฝืนยิ้มออกมา “เจ้าพูดถูก เขาแค่ลืมพวกเราไปเท่านั้น!”

“ข้ามิเศร้า เขาไม่มีทางจำพวกเรามิได้ไปตลอดชีวิตหรอก!”

มีการปลอบโยนตนเองเช่นนี้แล้ว เมื่อนางซุนได้รู้ว่าหลิงเสียงกังจะให้เฝิงฉินกับลูกอยู่ที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนจึงมิได้โกรธ ทั้งยังให้คนพาพวกเขาไปยังเรือนที่เตรียมไว้ให้ด้วย

ผลก็คือ หลิงเสียงกังเองก็ตามไปด้วยและปฏิเสธเรือนที่นางซุนเตรียมไว้ให้เขา บอกว่ากังวลว่าเฝิงฉินมาครั้งแรกแล้วจะกลัวจึงตั้งใจจะไปอยู่กับนาง

หลิงหว่านโกรธเป็นอย่างมาก รู้สึกว่าหลิงเสียงกังจะรังแกกันเกินไปแล้ว แค่พาพวกเขากลับมามันก็พอแล้ว ตอนนี้ยังจะจะอยู่ที่เรือนของเฝิงฉินอีก

นี่เอาท่านแม่ของตนไปไว้ที่ใดกัน!

หลิงเสียงกังมิรู้หรือว่า อีกมินานเรื่องนี้จะต้องแพร่ออกไป? นี่ต้องการให้ผู้คนหัวเราะท่านแม่ของตนหรือ?