ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1492

เซียวหลินเทียนมองอยู่นิ่ง ๆ และมิคิดที่จะช่วย

การกระทำเช่นนี้ทำให้หลิงอวี๋เย็นชาไปทันทีอย่างมิต้องสงสัย นางมิได้รู้สึกว่าตนทำผิดไปเลย

นางมีความลับก็เพื่อปกป้องตนเอง โอสถเซียนที่กลั่นออกมาก็มอบให้เซียวหลินเทียนอย่างมิเห็นแก่ตัว แล้วเซียวหลินเทียนมีสิทธิ์อะไรถึงกล้าทำท่าทีเช่นนี้ใส่ตน?

ขอถามว่าสิ่งที่นางทำเพื่อเขายังมิพอหรือ?

มิว่าเรื่องอะไรก็เป็นห่วงแทนเขา เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในวังนี้มิใช่เรื่องที่นางชอบทำเลยสักนิด แต่นางก็อดทนทำไป

ก็เหมือนกับที่ป้าสะใภ้ใหญ่ทำเพื่อหลิงเสียงกัง อุทิศตนอยู่เบื้องหลังอย่างเงียบ ๆ แต่หลิงเสียงกังลืมอดีตและลบล้างความยากลำบากของนางไปทั้งหมด

ตอนนี้เซียวหลินเทียนก็เช่นกัน เขายังมิได้สูญเสียความทรงจำก็ลืมสิ่งที่ตนทำเพื่อเขาแล้ว เอาแต่จับจ้องตนเมื่อมีเรื่องปิดบังเล็กน้อยก็ชักสีหน้าใส่ตน

เช่นนี้คู่ควรกับที่ตนทุ่มเทไปหรือ?

หลิงอวี๋โยนโอสถเซียนเข้าไปในมิติ แล้วตะโกนไปข้างนอก “หลิงซวน เรียกขันทีน้อยเซี่ยมาดูแลให้องค์จักรพรรดิไปพักผ่อนที่ตำหนักอื่น!”

หลิงซวนที่อยู่ด้านนอกได้ยินดังนั้นก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง พลางมองไปทางเถาจื่ออย่างทำตัวมิถูก

เมื่อครู่หลิงอวี๋ยังเรียกเซียวหลินเทียนอย่างตื่นเต้นอยู่เลย เหตุใดเพียงชั่วครู่จึงไล่องค์จักรพรรดิเสียแล้วเล่า!

ทั้งสองอยู่ข้างในนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

“มิต้อง คืนนี้ข้าจะนอนที่พระตำหนักคุนหนิง!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยเสียงเรียบ

เขาขมวดคิ้วมองไปทางหลิงอวี๋ พลางเอ่ยถามอย่างมิยอมแพ้ “ข้าคิดว่าระหว่างเราควรจะไม่มีความลับ แต่เจ้ามีหลายเรื่องที่ปิดบังข้าอยู่!”

“หลิงอวี๋ ข้ามิชอบความรู้สึกนี้มาก ๆ! ข้าละทิ้งชายาสนมทั้งหมดเพื่อเจ้าได้ คิดหาวิธีมาเอาใจเจ้าได้ แล้วเหตุใดเจ้ากลับทำเหมือนมิเชื่อใจข้าอยู่เรื่อย?”

“สามีภรรยาควรจะร่วมแรงร่วมใจกันมิใช่หรือ? เจ้าปิดบังข้าเช่นนี้ จะให้ข้าวางใจมอบแผ่นหลังให้เจ้าดูแลได้อย่างไร?”

ประโยคสุดท้าย เซียวหลินเทียนตะโกนออกมา

เขามิใช่คนโง่ หลิงอวี๋มีหลายสิ่งมากที่ผิดปกติ

ที่มาของทักษะการแพทย์ของนางมิชัดเจน นิสัยของนางมีหลายจุดมากที่ต่างกับเมื่อก่อนสุด ๆ!

“เหอะ ๆ! เหอะ ๆ!”

หลิงอวี๋หัวเราะออกมา แล้วนางก็มองไปทางเซียวหลินเทียนอย่างเย้ยเยาะ “นี่คือคำพูดจากใจจริงของท่านสินะ?”

“ละทิ้งชายาสนมและสตรีที่รายล้อมเพื่อหม่อมฉัน ท่านรู้สึกอึดอัดมากหรือ?”

“เซียวหลินเทียน ตอนนี้มิวางใจที่จะมอบแผ่นหลังให้หม่อมฉันดูแลก็ยังทัน!”

“หรือว่า เพื่อป้องกันมิให้หม่อมฉันชักมีดออกมาแทงข้างหลังท่าน ท่านจะขับไล่หม่อมฉัน หรือประหารหม่อมฉันก็ได้เพื่อเลี่ยงปัญหาในภายภาคหน้า!”

เซียวหลินเทียนกังวลมากจนเส้นเลือดบนหน้าผากขึ้น พลางตะโกน “ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น เจ้าอย่าตีความหมายของข้าผิด!”

“แต่หม่อมฉันคิดว่าท่านหมายความเช่นนั้น!”

หลิงอวี๋ตะโกนกลับไปโดยมิยอมถอย “ท่านเป็นจักรพรรดิ ผู้คนใต้หล้าล้วนเป็นคนของท่าน มิอาจฝ่าฝืนพระราชโองการของท่านได้! ในใจของท่านคิดว่าหม่อมฉันเองก็ควรจะให้ความเคารพนบนอบกับท่าน ทำตามคำสั่งของท่าน!”

“ท่านมิกล้าวางใจมอบแผ่นหลังให้หม่อมฉันดูแล ก็เป็นการสงสัยว่าหม่อมฉันจะทำร้ายท่านมิใช่หรือ?”

“เช่นนั้นก็ได้ สังหารหม่อมฉันไปก็หมดภัยคุกคามนี้แล้ว!”