ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 150

หลิงเยวี่ยเป็นเด็กเขารู้จักพอเพียงได้ง่าย ๆ ในสายตาของเขาแล้วการได้อยู่ในอ้อมแขนของหลิงอวี๋เป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุด

ประกอบกับตลอดทั้งวันนี้ล้วนมีแต่ความวิตกกังวล พอรถม้าโยกไปมา ไม่นานเขาก็หลับไป

แต่เฮยจื่อกลับไม่กล้านอน เขาคุกเข่าแทบเท้าของเซียวหลินเทียน อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้าพูด

หลิงอวี๋เห็นเซียวหลินเทียนหลับตา นางก็หันหน้าหนีไปเช่นกัน

แม้ว่าเซียวหลินเทียนจะกระโดดลงไปช่วยหลิงเยวี่ยได้ทันเวลา แต่พอนึกถึงว่าตอนอยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน ตอนที่เฉินฉางซิ่งให้เซียวหลินเทียนเลือก คนที่เซียวหลินเทียนเลือกก็คือเฮยจื่อ

หลิงอวี๋ไม่สามารถทนรับสิ่งนี้ได้ ถ้าเซียวหลินเทียนเลือกหลิงเยวี่ย เยวี่ยเยวี่ยก็ไม่มีทางถูกเฉินฉางซิ่งผลักลงหน้าผาไป

ดังนั้น นางไม่สนใจทั้งนั้นว่า "พ่อบุญธรรมกับลูกบุญธรรม" อย่างพวกเขาจะปฏิบัติต่อกันเยี่ยงไร

หลิงอวี๋กอดเยวี่ยเยวี่ยแน่น คิดแค่กลับตำหนักไปจะพาหลิงเยวี่ยกับพวกแม่นมลี่ออกไปจากตำหนักอ๋องอี้

เซียวหลินเทียนต้องการหย่าร้างกับนางอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?

ได้ นางจะพาเยวี่ยเยวี่ยไป ให้เซียวหลินเทียนเสียใจไปตลอดชีวิตหลังจากที่ได้รู้ความจริง!

แต่เมื่อเห็นหลิงเยวี่ยหลับสนิทอยู่ หลิงอวี๋ถึงนึกขึ้นได้ว่า นางยังไม่รู้แน่ชัดเลยว่าใครลักพาตัวหลิงเยวี่ยไป

หากไม่ได้รู้เรื่องนี้ให้แน่ชัด นางก็ยังไปไม่ได้!

นางจะไม่มีทางปล่อยชิวเหวินซวงกับพ่อบ้านฟั่นไปเยี่ยงนี้!

หากจะไป ก็ต้องจัดการกับชิวเหวินซวงกับพ่อบ้านฟั่นเสียก่อน!

เซียวหลินเทียนนอนไม่หลับ เขาเอาแต่คิดถึงปฏิกิริยาทางร่างกายของตน

หลายวันมานี้เขาดื่มยาที่หลิงอวี๋จัดไว้ให้ตลอด

หลิงอวี๋บอกว่า ตำรับของนางสามารถแก้ไขปัญหาการสืบทายาทของเขาได้ไม่ใช่หรือ?

นี่ต้องเป็นเพราะยาของหลิงอวี๋ออกฤทธิ์แน่ ๆ !

ตำรับยาของหลิงอวี๋วิเศษถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

หากก่อนหน้านี้เขาคิดว่า การกินเครื่องยาสมุนไพรยาสามชนิดก็ไม่ได้เสียหายอันใด เวลานี้เขาก็เชื่อมั่นอย่างไม่มีข้อสงสัยแล้ว

เห็นเฮยจื่อคุกเข่าทำตาปริบ ๆ หลิงอวี๋ก็นึกถึงที่เซียวหลินเทียนกล่าวหาตนเรื่องลักพาตัวเฮยจื่อไป แล้วก็ทนไม่ได้อีกต่อไป

นางจึงเอ่ยถามตรง ๆ "เฮยจื่อ บอกท่านพ่อของเจ้าเสีย เมื่อเช้าวานนี้ข้ากับเยวี่ยเยวี่ยไปที่เรือนของเจ้า พวกเราได้พบเจ้าหรือไม่?"

เฮยจื่อเหลือบมองหลิงอวี๋อย่างกลัว ๆ หดตัวอยู่ข้างกายเซียวหลินเทียน มือก็คว้าเสื้อผ้าของเซียวหลินเทียนไว้โดยไม่รู้ตัว

เซียวหลินเทียนลืมตาขึ้น เห็นท่าทางข่มเหงของหลิงอวี๋ ก็ขมวดคิ้ว

“มีอะไรค่อยกลับไปคุยกันที่ตำหนักเถิด! เขาตกใจมาก ให้เขาพักสักหน่อยก่อน!”