ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 151

ครั้นกลุ่มคนเดินทางกลับถึงเมืองหลวงฟ้าก็สว่างแล้ว

หลิงอวี๋หลับกลางทาง นางตื่นตอนรถม้าควบมาถึงตำหนักอ๋องอี้ พลันรุดลงรถม้าพร้อมอุ้มหลิงเยวี่ยที่

หลับสนิทเพราะเกินทนรอ

นางมิต้องการอยู่ร่วมกับเซียวหลินเทียนดั่งความสัมพันธ์ฉัน “พ่อลูก” อีกต่อไป

“เซียวหลินเทียน เจ้าถามเฮยจื่อเมื่อไรแจ้งข้าด้วย! ข้ามีสิทธิ์รู้ว่าใครลักพาตัวลูกข้าไป!”

หลิงอวี๋มองเซียวหลินเทียนเย็นชาพลางยิ้มหยันกล่าวคำ “เจ้าอย่าคิดปกป้องคนผิด! ถ้าข้าไม่พอใจคำตอบ งั้นข้าก็ไม่กลัวรบกวนถึงองค์จักรพรรดิ!”

เอ่ยจบ หลิงอวี๋พลางอุ้มหลิงเยวี่ยเดินกะเผลกจากไป

จ้าวซวนใช้สายตาส่งสัญญาณให้ลู่หนาน

ลู่หนานเข้าใจพลางไล่ตามไปขวางหลิงอวี๋กล่าวคำ “พระชายา ข้าจะส่งพวกท่านกลับขอรับ!”

หลิงอวี๋ทั้งหิวและเท้าเจ็บเลยไม่มากพิธีกับลู่หนาน พลางตามลู่หนานกลับเรือนบุหงา

แม่นมลี่กับหลิงซินเป็นห่วงจนนอนไม่หลับทั้งคืน

หลิงซินยิ่งทวีความตระหนกหวาดผวา นางเป็นคนดูแลแต่หลิงเยวี่ยหายตัวไป หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับหลิงเยวี่ย นางขอไถ่โทษด้วยชีวิต

นางยืนรออยู่นอกเรือนบุหงาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ครั้นเห็นลู่หนานอุ้มหลิงเยวี่ยกลับมาจากไกล ๆ หยาดน้ำตาหลิงซินพลันไหลพรากบัดดล

นางคุกเข่าลงพื้นดังตุ้บ พนมมือพลางรําพึงรําพัน

“สวรรค์ทรงคุ้มครอง! ขอบคุณพวกท่านคุ้มครองคุณชายน้อย! รอวันหลังหลิงซินจะไปบริจาคเงินทำบุญที่วัดเยอะ ๆ นะเจ้าคะ!”

“คุณหนู!”

หลิงซินโขกหัวคำนับเสร็จพลันรีบลุกขึ้นพุ่งตัวไป กล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “คุณชายน้อยมิได้รับบาดเจ็บ?”

หลิงอวี๋เห็นหลิงซินใบหน้าซีดเซียว ตาสองข้างกลายเป็นหมีแพนด้า เดาว่าสาวน้อยผู้นี้คงกังวลจนไม่ได้นอนทั้งคืนเป็นแน่ นางพลันเอ่ยปลอบว่า “เยวี่ยเยวี่ยไม่เป็นไร!”

“สวรรค์คุ้มครอง!”

หลิงซินดั่งยกภูเขาออกจากอก รุดไปอุ้มหลิงเยวี่ย

ลู่หนานกล่าวคำ “เยวี่ยเยวี่ยหลับอยู่ อย่าให้เขาตกใจตื่น ข้าอุ้มเข้าไปดีกว่า!”

หลิงซินรีบนำทางข้างหน้า